архив темы Забелло (Забела) за 2009 год

rittas

СПАСИБО, у меня этой информации еще нет.
Никак не могу выбрать время, чтобы просматривать эти метрики.
Благодарю еще раз!!!

мой скромный + за помощь!!!

если, еще что-нибудь попадется.....не откажусь

monaleks Y

Лешечка, спасибо!!!

Этого у меня еще нет. Вот ведь как...
мой скромный + за помощь

Максім Багдановіч
Вераніка

(Вершаванае апаведанне)



Ê un pensier del mio capo*

(* Яна – выдумка маёй галавы)

Джавані

Я на душы ўражлівай маю

Жыцця мінулага пячаць:

Схачу свой вольны верш пачаць, —

І ўраз пра прошлае згадаю;

У даль вядуць мяне сляды

Да вас, дзіцячыя гады.



Ўстае перад маім паглядам

І вулка, веючая сном,

І ціхі, старасвецкі дом

З цяністым, адзічэлым садам;

Над ім шпакоўніца ў гары,

А ўкруг схіліўся тын стары.



Дом гэты да паноў Забелаў,

Суседзяў нашых, наляжаў;

Я змалку там штодзень гуляў,

3 дзяцьмі іх лез на дахі смела,

Рваў яблыкі, рабіў садом

І крыкам поўніў цэлы дом.



Вясёла йшлі гулянкі нашы:

Пад шум і гук размах рукі

Збіваў здалёку гарадкі,

Быў чутны смех пры відзе "кашы",

І кожны стрымываў свой плач,

Калі ўрэзаўся ў плечы мяч.



А вечарком мы выпускалі

Ў паветра белых галубоў:

Зрабіўшы некалькі кругоў

У вышыню яны шыбалі,

Як чысты снег кружылі там

І падалі на дахі к нам.



Калі ж сачыўся бледнаваты

Зор сініх свет праз небасхіл

І уплетаўся вулак пыл, —

Мы ўсе пяялі каля хаты,

І напаўняў нягучны хор

Маркотнай песняй сціхшы двор.



Так у гулянках пралятала

Маё дзіцячае жыццё,

А поруч ціхае дзіцё,

Дачка Забелаў, узрастала.

Яе я мала знаў: яна

Ўсягды была сама, адна.



Жылося цяжка Вераніцы

(Хай так дзяўчыну будзем зваць):

Яе памерла рана маць

І не было саўсім сястрыцы,

А бацька сэрца хоць і меў,

Ды прытуліць яе не ўмеў.



Таму з маленства палюбіла

Хавацца ў сад стары яна,

Дзе веяла дыханне сна,

І цішыня ў паветры плыла,

І нерухомы быў спакой,

Маўляў у глыбіні марской.



Не калыхнуцца лісцяў хвалі,

Ўспляснуўшы пенаю цвятоў

Паверх чарэшневых кустоў;

Кіпіць шум места дзесь там далі,

А тут і глуха і цямно, —

Не зварухне марское дно.



І забывала Вераніка

Між зёлак з кніжкай аба ўсём,

А ўзгляне — сад кіпіць жыццём:

Над ёю куст шыпшыны дзікай,

Бруяе блізка сонны шмель,

І горка пахне тонкі хмель.



Ізноў страніца за страніцай

Раскрытай кнігі шалясціць;

Нячутна час кудысь бяжыць,

Раяцца думкі Веранікі, -

Усё расце душа яе

І ў паўнаце красы ўстае.



Калі ж асеннія навіны

Змянялі сад, калі з бяроз

Рваў лісце вецер, а мароз,

Наліўшы ягады рабіны,

Траву губіў, і мы нагой

Ўзрывалі прэлых лісцяў слой;



Калі патроху чырванелі

Чаромха, ліпа, стройны клён,

А гнёзды змрочныя варон

Між голага галля чарнелі,

І грозны вечара пажар

Пылаў між бура-шызых хмар;



Калі асенні вецер дзіка

Стагнаў і глуха па начах

Грымеў у наш жалезны дах,—

Тады да лета Вераніка

Ад нас знікала ў інстытут

І не будзіла згадак тут.



А час усё каціўся далі,

Хаваючы на дне гадоў

І гарадкі і галубоў;

Мы непрыкметна падрасталі,

А іншы ўжо шчыпаў вусы

І лічыў іх гарой красы.



І толькі ўжо тады я ўгледзеў,

Што поруч, як цвяток лясны,

Ўзрасла ў красе сваёй вясны

Дачка самотная суседзяў.

I — помню я — тады жа ўперш

3 маей душы паліўся верш.



Ён там кіпеў струёй жывою,

Праз холад мыслі працякаў

І ў цвёрдых формах застываў,

Як воск гарачы пад вадою,

Каторым трэба вам гадаць,

Аб чым той вершык меў казаць.



Я ж сам скажу йшчэ тое толькі,

Што к Вераніцы твор паслаў

І млеў, і ўсё адказ чакаў.

Аж вось прайшло маруды колькі

Трывожных дзён, а ўсё няма

Ні Веранікі, ні пісьма.



Калі ж я неяк з ёй спаткаўся,

Загаварыўшы, як у сне,—

Яна зірнула на мяне

І раптам з вуст яе сарваўся

Такі бязвінны, чысты смех,

Што на яго злавацца — грэх.



Смех гэткі маюць толькі дзеці

Ды людзі з яснаю душой;

І ён, як жаваранак той,

Звінеў і ўжо кахання сеці

Нячутна нішчыў, як ураз

Сарваўся, дрогнуў і пагас.



Накрыла ясны твар дзявочы

Задумы сумная імгла,

На плечы ручка мне лягла,

Спагадліва зірнулі вочы,

І даляцеў к маім вушам

Ласкавы шэпт: "Мо больна вам?"



Не, зорка, мне было не больна,

Бо бачыла адно душа, —

Як ты свяжа і хараша,

Як рада ты жыццю нявольна,

Уся пад срэбнаю расой

Са йстужкай скромнай між касой.



І мела дзеўча выгляд маці,

Калі тады ка мне яна,

Трывожнай ласкаю паўна,

Схілілася як да дзіцяці,

Зіяючы перада мной

У новай пекнасці жывой,



У тэй, што з постаццю дзяўчыны

Злівала мацеры чэрты.

0, як прыгожы-дзіўны ты,

Двайной красы аблік ядыны!

Ажыў у ім твой вечны цэль,

Мадонн тварыцель, Рафаэль!



І прад высокаю красою,

Увесь зачараваны ёй,

Скланіўся я душой маёй,

Натхнёнай, радаснай такою,

А ў сэрцы хораша было,

Там запалілася цяпло.



Дасюль яшчэ яно пылае;

Здаецца — ўмёрла, але ўраз

Праб'ецца зноў і пройшлы час

Прад ім у згадках праступае,

Як пры агні ці цеплаце

Таемны подпіс у лісце.



І конь крылаты да Парнаса

Мой дух імчыць тады, каб я

Былое апяваў пасля.

Ды як знайсці сляды Пегаса

На бруку места? Цяжка ўперш!

Спачынь жа трохі, верны верш!


1911-1913

Что за паны Забелло упоминаются в поэме Богдановича? Кто может подсказать?

turdus

очень рада, что пригодилось

turdus

изменения вношу сама, после редактирования с некоторыми наиболее активными участниками, они сказали, сама затеяла все это, сама и вноси , а мы посдскажем и подправим