Род герба САС - SAS (Украина (Україна)) - Генеалогический форум

На сайте ВГД собираются люди, увлеченные генеалогией, историей, геральдикой и т.д. Здесь вы найдете собеседников, экспертов, умелых помощников в поисках предков и родственников. Вам подскажут где искать документы о павших в боях и пропавших без вести, в какой архив обратиться при исследовании родословной своей семьи, помогут определить по старой фотографии принадлежность к воинским частям, ведомствам и чину. ВГД - поиск людей в прошлом, настоящем и будущем!

Варианты Сасовских гербов.

А это список их обладателей.

И еще один старенький рисуночек.

Юрій-Франц Кульчицький.
Герой оборони Відня, фундатор перших кавярень в Європі.

Jerzy Franciszek Kulczycki
Jerzy Franciszek Kulczycki (1640–February 19, 1694) of the Sas coat of arms was a member of Polish szlachta of Ukrainian origin and of Orthodox faith, merchant, spy, diplomat and soldier, and considered a hero by the peope of Vienna for his actions at the 1683 Battle of Vienna. According to a popular legend, he opened the first café in the city, using coffee beans left by the retreating Ottoman Turks.

His name often rendered in German as Georg Franz Kolschitzky. In Ukrainian Yuriy-Frants Kulchytsky.
http://en.wikipedia.org/wiki/Jerzy_Franciszek_Kulczycki

Daniłowicz Jan herbu Sas
źródło: Polski Słownik Biograficzny

Daniłowicz Jan herbu Sas (zm. 1628), wojewoda ruski, zięć hetmana Stanisława Żółkiewskiego, dziad macierzysty Jana Sobieskiego. W młodości służył wojskowo w szeregach obrony potocznej na pograniczu południowo-wschodnim Rzeczypospolitej, walcząc z najazdami tatarskimi. Uczestniczył w stłumieniu powstania kozackiego pod wodzą Semena Nalewajki (1595-1596), za co w 1597 r. otrzymał starostwo czehryńskie i korsuńskie. Dzięki poparciu Żółkiewskiego został krajczym koronnym (1600), a po śmierci kanclerza Jana Zamoyskiego otrzymał dzierżone przezeń starostwo bełskie. Podczas rokoszu sandomierskiego zajął stanowisko prokrólewskie, wspólnie z Żółkiewskim protestując przeciw rokoszanom Mikołaja Zebrzydowskiego, ale w czasie decydującego starcia pod Guzowem 5 VII 1607 r. wycofał się z pola bitwy i powrócił dopiero po zwycięstwie regalistów. W 1612 r. został kasztelanem lwowskim, w roku następnym awansował na województwo ruskie. Uczestniczył w komisjach kozackich – olszanieckiej (1617) i rastawickiej (1619); nie brał udziału w bitwie pod Cecorą w 1620 r., ale zorganizował obronę województwa ruskiego przed zagonami tatarskimi. Z pierwszego małżeństwa z Katarzyną Krasicką pozostawił dwie córki; po śmierci Katarzyny ożenił się w 1605 r. z córką hetmana Żółkiewskiego Zofią, z którą miał dwóch synów: Jana (zmarł w 1618 r. w wieku 5 lat) i Stanisława, zamordowanego w 1636 r. przez Tatarów, oraz dwie córki: Teofilę, wydaną za Jakuba Sobieskiego, matkę przyszłego króla Jana III Sobieskiego oraz benedyktynkę Dorotę.

http://www.wilanow-palac.pl/index.php?enc=207

Daniłowiczówna Dorota
źródło: Polski Słownik Biograficzny

Daniłowiczówna Dorota, w zakonie Magdalena (ok. 1607-1687), ksieni benedyktynek lwowskich, ciotka Jana III Sobieskiego. Była córką wojewody ruskiego Jana i Zofii z Żółkiewskich, siostrą Teofili, żony Jakuba Sobieskiego. W wieku trzech lat została przez matkę ofiarowana do klasztoru, w którym się wychowywała, jednak po kilku latach matka zmieniła zdanie i odebrała ją z klasztoru; wkrótce Daniłowiczówna z własnej woli wróciła do życia zakonnego i w wieku 16 lat otrzymała habit. W 1628 r. złożyła profesję w klasztorze Benedyktynek łacińskich pw. Wszystkich Świętych na Krakowskim Przedmieściu we Lwowie, a w 1640 r. została jego ksienią. Wojny kozackie przeżyła we Lwowie. W klasztorze była wielokrotnie odwiedzana przez Jana Sobieskiego, który w 1672 r., wobec grożącego miastu najazdu tatarskiego, zmusił ją do wyjazdu. Cieszyła się opinią kobiety utalentowanej i światłej, a dzięki swej energii przyczyniła się do powiększenia majątku klasztornego zarówno drogą własnych zapisów, jak i poprzez procesy sądowe; obroniła zgromadzenie przed zakusami mieszczan, dążących do zniesienia jurydyki zakonnej (zwanej Brożymowsk&#261

i 12 VII 1670 r. wydała przeznaczoną dla niej ordynację. Zmarła 26 III 1687 r. Zgodnie z własnym życzeniem została pochowana w progu kościoła Benedyktynek. Według klasztornej legendy widziano ją pokutującą w czyśćcu za trzy grzechy: pochopne przyjmowanie kandydatek do klasztoru, wciągnięcie zakonu w świecki proces i długie chowanie uraz. Ta ostatnia wada musiała mocno utrwalić się w charakterze siostry Magdaleny, skoro swą dawną znajomą z nowicjatu, Zuzannę Stawską, za jakieś przewinienie prześladowała aż do śmierci, m. in. podając ją rodzinie za zmarłą.

Indeks osobowy: Daniłowicz Jan, Daniłowiczówna Dorota,

Hanna Widacka

Najstarsza wzmianka o Olesku – grodzie – horodyszczu Rusi Halickiej, wzniesionym na samotnej skale pośród rozległych pól, stawów i moczarów, w miejscu obronnym ukształtowanym przez samą naturę – pochodzi z r. 1366, z czasów Kazimierza Wielkiego. Właściciele istniejącego tam zamku zmieniali się z upływem wieków. W 1625 r. Jan Daniłowicz, ożeniwszy się z Zofią, córką hetmana Stanisława Żółkiewskiego, przebudował zamek w kształt zachowany do dzisiaj – magnackiej rezydencji i fortecy w owalnym zarysie, z dwóch części połączonych wieżą, z dziedzińcem wewnętrznym i głęboką studnią. Do zamku prowadziła droga na murowanych arkadach, most zwodzony i brama wjazdowa w czworobocznej wieży. Po wygaśnięciu męskiej linii rodu Daniłowiczów cały ich wielki majątek przeszedł na córkę Teofilę, zamężną za Jakubem Sobieskiem. Ich drugi syn Jan urodził się 17 sierpnia 1629 r. w okolicznościach, opisanych barwnie przez historyka Janusza Wolińskiego (1946) : „ (...) wielka burza srożyła się dokoła wyniosłego zamku w Olesku, krwawe blaski pożogi wznieconej przez grasujący czambuł tatarski czerwieniły ogromne mury magnackiej siedziby. W potokach płynącej z niebios wody, w zimnym świetle trzaskających piorunów rozlegały się zewsząd jęki mordowanej lub pędzonej w jasyr ludności, raz po raz dobiegały gardłowe okrzyki ordyńców, gromionych przez cwałujące w gwałtownym pościgu chorągwie polskie. Wśród szalejącej przyrody i zawieruchy wojennej, w cichym, ustronnym zakątku komnaty zamkowej, miedzy godzina czternastą a piętnastą przyszedł na świat Jan Sobieski, późniejszy król Jan III”. Według legendy, niemowlę położono na marmurowym stole, którego blat pękł na dwoje (z czego wróżono, że narodził się mocarz).

Rodowe gniazdo Sobieskich ucierpiało bardzo podczas wojen kozackich i tureckich. W 1682 r., kiedy przybył tam Jan III, zastał miasto i zamek spustoszone. Maria Kazimiera nie szczędziła kosztów, by go odnowić. Oboje królestwo wizytowali Olesko jeszcze w 1687 r. ; wówczas opis miejsca sporządził dworzanin Franciszek Daleyrac. W 1725 r. Konstanty Władysław Sobieski sprzedał klucz oleski (i zamek w Podhorcach) Rzewuskim. Hetman Wacław Rzewuski obrał sobie siedzibę w zamku podhoreckim i tam przeniósł liczne mobilia oleskie. Pod koniec XVIII w. rezydencja w Olesku bliska była zupełnej ruiny; przypomniano sobie o niej dopiero w 1883 r., w czasie jubileuszu Odsieczy Wiedeńskiej.

Z 1823 r. pochodzi litograficzny widok zamku w Olesku, wykonany – zapewne według własnego rysunku z natury – przez Antoniego Langego (zm. 1842), malarza – pejzażystę, dekoratora teatralnego i grafika. Ta okazała wymiarami kompozycja, odbita w lwowskim zakładzie Józefa Pillera, pochodzi z albumowego wydawnictwa Langego pt. Zbiór najpiękniejszych i najinteresowniejszych okolic Galicji (Lwów 1823). Uznanie i rozgłos zdobył Lange u współczesnych przede wszystkim jako malarz krajobrazów, zwłaszcza górzystych okolic Galicji wschodniej, po której odbył wiele wycieczek artystycznych.

„Zamek w Olesku”, grafika ze zbiorów Biblioteki Narodowej w Warszawie. Dziękujemy Bibliotece Narodowej za udostępnienie materiałów ikonograficznych.

Indeks geograficzny: Olesko, Ruś Halicka,

Sobieska Teofila herbu Sas (1607-1661), córka wojewody ruskiego Jana Daniłowicza i Zofii z Żółkiewskich, wnuczka hetmana Stanisława Żółkiewskiego. W 1623 r. wspólnie z matką i babką organizowała obronę Żółkwi przed najazdem tatarskim. 16 V 1627 wyszła za wdowca, podczaszego koronnego Jakuba Sobieskiego. Po podziale rodzinnego majątku otrzymała w 1637 r. posiadłości Żółkiewskich i część dóbr Daniłowiczów, m.in. Żółkiew, Borysów, Jaryszów Nowy, Jeziernę, Kulików, Sasów oraz liczne wsi w województwie ruskim i na Ukrainie. Zamieszkała w Żółkwi, zajmując się wychowaniem dzieci i pomagając mężowi w zarządzaniu majątkiem. Po tragicznej śmierci ukochanego, starszego syna Marka Sobieskiego ufundowała w Żółkwi kościół i klasztor dominikanów, w którym umieszczono nagrobek poległego. W latach 1653-1658 odbyła pielgrzymkę do Włoch, odwiedzając sanktuaria na północy półwyspu; prawdopodobnie przebywała również w Neapolu. Zmarła 27 XI 1661 r.; została pochowana w kościele dominikanów w Żółkwi. W 1946 r. jej szczątki wywieziono do Polski; początkowo znalazły się w klasztorze dominikanów w Lublinie, od 1983 r. spoczywają w kościele św. Trójcy w Krakowie. W małżeństwie z Jakubem miała synów: Marka (1628-1652), Jana (1629-1696), Stanisława (1638) i Stanisława Michała (1641) oraz córki: Zofię (1630), Katarzynę (1634-1694), żonę Dominika Zasławskiego-Ostrogskiego, a następnie Michała Radziwiłła, i Annę (1636-1655).

Вчора 22ю07ю08 по першому каналу телебачення України шла передача про давни шляхетні роди,як раз як то Бог допоміг включити ...Моє прізвище Трембіцький Ігор Йосипович, знайшов замково парковий кмплекс Трембіцьких,знайшов що моя давня родичка була заміжня за Мартина -1Миколу Домініка князя Радзівіла Марта Радзівілл з роду Трембіцьких Знайшов єї батьків Яна та матір ,а далі не знаю куди іти.
Будь ласка якщо хто щось знає допоможіть чув про клуб шляхтечів Украіни як туди потрапити ,моє прізвище вже понад 500 років в історії різних країн..
Дюкую за допомогу...

Доброго дня.
Передача була о 22-00, вибачаюсь, забув попередити народ в iнтернетi, е надiя що iï можна буде побачити на сайтi УТ1, можливо вдасться викласти сюжет на сайтi товариства.
На перших сторiнках е посилання на сайт ТОРУШа.

Род герба САС - SAS

Информативная тема