Выпускники Каспийского ВВМКУ им. С.М. Кирова (1939-1992)

Галина Сергеевна, какой важный материал у Вас собран! Память потомкам и дань уважения героям.

Я разыскиваю своего без вести пропавшего родственника, призывавшегося в Ташкенте 01.09.1941 года. По полевой почте удалось установить, что служил он в 38 ОСБ. Вот что удалось найти в сети об этой бригаде:

38 ОТДЕЛЬНАЯ СТРЕЛКОВАЯ БРИГАДА / 4-я Гвардейская ОСБР
38 отдельная стрелковая бригада
Время вхождения в действующую армию:
12.12.41-5.1.42 г.; 30.1.42-17.3.42 г. – как 38 отдельная стрелковая бригада
17.03.42-30.07.42 г.; 28.08.42-06.07.43 г. – как 4 гвардейская отдельная стрелковая бригада
Сформирована на основании приказа Народного Комиссара Обороны И.В.Сталина № 00105 от 14.10.1941 года в Среднеазиатском военном округе в октябре – декабре 1941 года.
Формирование начала, как 38 курсантская стрелковая бригада, в процессе формирования переименована в 38 отдельную стрелковую бригаду. Командный состав бригады, а так же большая часть личного состава были из числа моряков Каспийской военной флотилии и учебного отряда подводного плавания эвакуированного из Кронштадта.
С 12 декабря 1941 до 5 января 1942 года бригада воевал в составе Московской зоны обороны. После непродолжительной подготовки и сколачивания соединений, корпус из-под Москвы перебрасывается по железной дороге в район Бологое (Калининской обл.) – Валдай (Новгородской обл.).

Нет ли у Вас сведений о том, были ли среди командного состава этой стрелковой бригады выпускники Каспийского училища? Может быть по их именам удастся что-то установить из боевого пути моего родственника, особенно периода декабря 1941 года под Москвой - нет боевых донесений в сети за это время.

Спасибо, извините за длинный пост.

Галина, спасибо Вам за ответ и ссылки.
Да, я их читала, а по Вашей снова погрузилась в бои под Москвой и Старой Руссой. Где-то рядом с курсантами и офицерами каспийцами сражался и мой 18-летний родственник. Очень образно у Вас написано и легко читается.

Выпускники Каспийского ВВМКУ им. С.М. Кирова (1939-1992)

Проект "История КВВМКУ в лицах..."

Янаев Юрий Исмаилович

1924 - 2002

Капитан3 ранга

Родился 12 декабря 1924 г. в г. Баку.
В 1944 г. окончил Бакинское военно-морское подготовительное училище (БВМПУ).
В 1944 г. поступил на 1-й курс Каспийского ВВМУ, тогда еще филиала Ленинградского училища им. Фрунзе. После реэвакуации училища Фрунзе в Ленинград в 1945 г. их курс стал первым для уже Каспийского ВВМУ им. Кирова, который окончил в 1948 г.
После выпуска попал служить на ТОФ - сначала во Владивосток. Затем служба в ОВРе (охрана водного района).
С 1952 г. по 1954 г. - командир тральщика в Порт-Артуре до момента передачи базы ВМС КНР.
С 1954 г. по 1959 г. - командир тральщика, а затем командир СБР в Петропавловске Камчатском.
В 1959 г. ушел на пенсию в звании кап. 3 ранга в связи с сокращением ВС.
Далее - служба на вспомогательных судах Каспийской флотилии.
Награжден орденом Красной Звезды - за участие в боевых тралениях.

Текст биографической информации составила Марина Трошина (Янаева)







Спасибо Марине Борисовне Трошиной (Янаевой) за эти фотографии. Впервые узнала, что в Каспийском ВВМУ был оркестр народных инструментов, что военные парады проходили на площади Петрова г. Баку.

Марина родилась в Баку. Окончила Азербайджанский институт нефти и химии им. Азизбекова.
Пишет стихи с марта 2003 года. Автор книг: Маленький принц для детей в стихах (Баку, 2003); Он так целовал.: Стихи (Баку, 2004); Я — ведьма! Стихи (Баку, 2006). Печаталась в журнале «Литературный Азербайджан» и коллективных сборниках. Является членом СП Азербайджана (2007), ответственным секретарем Ассоциации деятелей культуры «Луч». Отмечена дипломами фестиваля «Поэтический Баку — 2004», Интернет-конкурса «Вся королевская рать», конкурса «Я ни с кем никогда не расстанусь», организованного Росзарубежцентром при поддержке Правительства Москвы и при участии «Литературной газеты» (2007).

Янаев Юрий Исмаилович // Дорога памяти: Фотографии Героев Великой Отечественной войны. – Режим доступа: https://foto.pamyat-naroda.ru/...%20%201924 . – Дата доступа: 29.05.2021.
Год рождения 10.12.1924
Место рождения Азербайджанская ССР, г. Баку
Дата призыва 06.10.1943
Воинское звание капитан 3 ранга
Ссылки с проектов
https://pamyat-naroda.ru/heroe...r12863158/
https://pamyat-naroda.ru/heroe...112171375/

Отчет о юбилейной встрече выпускников КВВМУ 1948 года, посвященной 30-летию окончания училища / Каспийское высшее военно-морское Краснознаменное училище имени С.М. Кирова; Текст отчета написан капитаном 1 ранга М.Ю. Атакишиевым. – Баку, 1978. – 88 с.
https://forum.vgd.ru/post/585/55474/p1657733.htm
В списке: Янаев Юрий Николаевич – Баку

ЯНАЕВ ЮРИЙ ИСМАИЛОВИЧ // 1418 Дорога памяти. Музейный комплекс. – Режим доступа: https://1418museum.ru/heroes/13214781/ . – Дата доступа: 28.12.2021.
10.12.1924 — дд.мм.гггг
Место рождения Азербайджанская ССР, г. Баку
Дата призыва 06.10.1949
Воинское звание капитан 3 ранга

Янаев Юрий Исмаилович : Люди и награждения // Подвиг народа 1941-1945. – Режим доступа: http://podvignaroda.ru/?#id=1537659337&tab=navDetailManAward . – Дата доступа: 28.12.2021.
Звание: курсант
Место службы: Каспийское ВВМУ
№ записи: 1537659337
Медаль «За победу над Германией в Великой Отечественной войне 1941–1945 гг.»

Выпускники Каспийского ВВМКУ им. С.М. Кирова (1939-1992)

Проект "История КВВМКУ в лицах..."

Ляхнович Павел Аркадьевич

Капитан-лейтенант
Прозаик, переводчик, журналист

Выпускник штурманского факультета Каспийского ВВМКУ им. С.М. Кирова (1972-1977)/

Родился 25 октября в 1954 г. в деревне Средняя (белор. Сярэдняя) Минского района. Детство провёл в окрестностях Ракова, там же закончил среднюю школу. Поступил в Каспийское высшее военно-морское училище в Баку.
Служил на ракетных подводных крейсерах на севере России.
Военную службу окончил в Пинске, где преподавал в учебном отраде ВМФ. В год распада СССР уволен в запас.

Работал журналистом, тренером по кикбоксингу, телохранителем, работал на стройках в Сибири и Польше.

Печатал очерки и рассказы в журналах «Дзеяслоў», «Верасень», «Тэрмапілы», «Абажур», газете «Літаратурная Беларусь», альманахе «Жырандоля». Переводит с русского и польского языков.



Публикации

Пачатак сезона / Ляхновіч Павел. – Пинск, 1998.

Золата князёўны : Апавяданні. Байкі / Ляхновіч Павел. – Мінск : Полифакт, 2008. - 196с.
Дадатковая даведка: Прысвячаю Ніне Сокал і Аркадзю Ляхновічу, бацькам.

Ляхновіч, Павел Аркадзевіч. Ігнась-чарадзей: аповесць / П. А. Ляхнович; [маст. В. Буйвід]. — Мінск : Маст. літ., 2014. — 78 с.
1-4 кл., 5-7 кл.
Перад галоўным героем кнігі Ігнаськам Сокалам паўстала адразу шмат выпрабаванняў. Найбольш сур’ёзнае — самота. Ён суцяшаўся марамі. І мары ягоныя здзяйсняюцца — Ігнаська знаходзіць чароўны валун, з дапамогай якога можа пераўвасабляцца ў каго і ў што захоча. З кожным новым пераўвасабленнем Ігнаська трапляе ў цікавыя, але і небяспечныя прыгоды.

Ляхновіч, Павел Аркадзевіч. Зялёны дуб. - Мінск. 2012.

З Богам y Расеі / Цішэк Вальтэр; Сааўтар Флягерты Даніэль; Пераклад з польскай Ляхновіч Павал. – Пінск, 2003.
Катэгорыя: Мастацкая літаратура; Пераклады; Біяграфіі; Мэмуары.

Рассказы Павла Ляхновича на сайте Александра Покровского . – Режим доступа: http://rasstrel.ru/istorii-druzey/blog/stranitsa-3.htm . – Дата доступа: 18.06.2016.
Ігнась-чародей
Петя
Золото княжны
Серый туман
Кырр
Последний бес
Время летит!
Жара
Заснеженная река
Выход
Начало сезона
Дегустация
Свинья-изменница
Одно только слово
Вася и адмирал http://rasstrel.ru/istorii-druzey/vasya-i-admiral.htm

О нем

Ляхновіч Павел Аркадзьевіч [Биографическая информация] // Циклопедия. – Режим доступа: http://cyclowiki.org/wiki/%D0%...0%B8%D1%87 . – Дата доступа: 18.06.2016.
Родился в 1954 году в деревне Средняя (белор. Сярэдняя) Минского района. Детсво провёл в окрестностях Ракова, там же закончил среднюю школу. Поступил в высшее военно-морское училище в Баку. Служил на ракетных подводных крейсерах на севере России. Военную службу окончил в Пинске, где преподавал в учебном отраде ВМФ. В год распада СССР уволен в запас. Работал журналистом, тренером по кикбоксингу, телохранителем, работал на стройках в Сибири и Польше.
Печатал очерки и рассказы в журналах «Дзеяслоў», «Верасень», «Тэрмапілы», «Абажур», газете «Літаратурная Беларусь», альманахе «Жырандоля». Переводит с русского и польского языков.

«Преподавателю понравилось, что я не знаю русского языка». Бывшему подводнику Павлу Ляхновичу — 60 / Беседовал Сергей Макаревич // Наша Нива. – 2014. – 24 октября. – Режим доступа: http://nn.by/?c=ar&i=137522&lang=ru . – Дата доступа: 18.06.2016.
Он хотел стать клоуном, но подался в моряки-подводники. В Суббота, 25 октября 60-летие отмечает активист национального движения из Пинска Павел Ляхнович. Вместе с «Нашей Нивой» он вспомнил свою экстремальную службу в советском ВМФ.
http://nn.by/?c=ar&i=137522&lang=ru

— Класе ў шостым я ўбачыў фільм «Каўказская палонніца». І мне моцна спадабаўся Юрый Нікулін. А калі даведаўся, што ён клоўн, у 1971, і сам паехаў паступаць у вучылішча цыркавога і эстраднага мастацтва ў Маскве. Але спазніўся на адзін дзень з падачай дакументаў. Вярнуўся. З сябрам за кампанію падаўся ў мінскі Політэхнічны інстытут. Не рыхтаваўся — і не прайшоў па конкурсе. Пайшоў працаваць.

«Наша Ніва»: Цырк і мора нават побач не стаяць. Як усё-ткі ў Бакінскую мараходку трапілі?

Павел Ляхновіч: Мой старэйшы сябар Слава паступіў у Чарнігаўскае лётнае вучылішча. А на наступны год пасля школы ў мяне паўстала пытанне з войскам. У ваенкамаце на камісіі агітавалі паступаць у вайсковыя вучэльні. Тут і Слава піша: давай да нас — усё за дзяржаўны кошт. Але я медкамісію не прайшоў на лётчыка, затое быў прызнаны годным у маракі. Далі спіс вучылішчаў: Уладзівасток, Піцер, Кіеў, Баку… Пра Баку я тады ведаў толькі, што там нарадзіліся спевакі Палад Бюль-бюль-аглы і Муслім Магамаеў. І мы выехалі з валожынскім хлопчыкам на цягніку. Але ён, пакуль даехалі да Харкава, спалохаўся і вярнуўся дамоў. Я ж ехаў чацвёра сутак у агульных вагонах.

«НН»: І так вось пасля чатырох бяссонных сутак прыбылі ў прыёмную камісію?

ПЛ: Так. А там пытаюцца: «На які факультэт?» — «А ў вас яшчэ і факультэты ёсць?» — «Штурманскі і хімічны». Але я хіміі не рыхтаваў і не ўяўляў, чым хімікі займаюцца на караблях. Абраў штурманскі.

Маё беларускае паходжанне дапамагло пры паступленні. Здаваў экзамен па матэматыцы. Выкладчыца пытаецца: «Там, дзе вы жывяце, далёка ад Ліды? У мяне там сваякі». А затым зноў падыходзіць: «Вы хочаце паступіць ці толькі пракаціцца прыехалі?» — «Паступіць». Задала раўнанне, якое я адразу ж рашыў і атрымаў «пяцёрку». За Ліду.

Фізіку прымаў армянін.

Я вучыўся ў беларускамоўнай школе і расійскамоўнай тэрміналогіі не ведаў. І не мог перакласці «ўяўную выяву». Кажу, што па-беларуску толькі памятаю, пачаў апісальна тлумачыць. Ён склаў рукі: «Пяць балаў». Яму спадабалася, што я не ведаў расейскай мовы.

«Чатыры разы выходзіў на вайну»

— Пасля вучобы я трапіў на падводны крэйсер на Паўночны флот, 13 дывізія флатыліі падводных лодак. Гэта стратэгічныя крэйсеры — па тых часах самыя крутыя, з самай магутнай зброяй. У нас было 16 балістычных ракет, кожная з якіх магла несці да 9 боегаловак.

«НН»: Вас для такіх суднаў і рыхтавалі?

ПЛ: Не. Вучылішча рыхтавала штурманаў, скажам так, шырокага профілю. А ўжо прыходзячы на канкрэтны карабель, даводзілася вывучаць яго тэхніку, бо яна паўсюль адрознівалася. Пасля вучылішча яшчэ чатыры месяцы даводзілася рыхтавацца да здачы на допуск да самастойнага кіравання. Я павінен быў вывучыць абсталяванне карабля — там жа была першая ў Саюзе лічбавая тэхніка!

«НН»: Гэта ў 1970-х?

ПЛ: Лодка была 1975, а я прыйшоў на яе ў 1977. Калі прыйшоў, яшчэ нават не была выпрабавана зброя. І я ўдзельнічаў у выпрабаваннях ужо праз тыдзень: з Аленяй Губы мы пайшлі ў Белае мора, у Северадзвінск, дзе нам загрузілі ракеты. Затым адышлі да вострава Жыжгін, і адтуль ужо стралялі. Гэта праз усю краіну — з Белага мора да Камчаткі! Адзін раз тады ракета не выйшла. Я не зразумеў, што адбылося, таму не спалохаўся. А ракета магла ў шахце і ўзарвацца.

Праз чатыры месяцы я самастойна ўжо нёс вахту. А ў 1979 адбылася мая першая баявая служба.

«НН»: Выхад у мора на некалькі месяцаў?

ПЛ:
На вайну. Мы грузілі ядзерную зброю, ішлі да берагоў Амерыкі. Раз ці два на суткі падымалі антэну і чакалі загаду з Масквы сцерці з зямлі амерыканскія ці якія цэлі.
Справа ў тым, што падводнікі не ведаюць, куды страляюць — нам галоўнае, каб свае каардынаты дакладна ўказаць. Бо накірунак палёту і далечыня разлічваюцца «машынай» у галаве ракеты.

Некалькі разоў за кожную вахту мы павінны былі праверыць, ці не сочаць за намі. Бо амерыканцы прысылалі свае падводныя крэйсеры. Для чаго? Каб у выпадку пачатку баявых дзеянняў не даць выпусціць ракеты, а патапіць нашу лодку раней. І адзін раз мы заўважылі «хвост»: запусцілі тады другі рэактар і на вялікай хуткасці зматаліся.

«НН»: Такія выхады да Амерыкі былі звязаныя з крызіснымі сітуацыямі?

ПЛ: Не, так рабілася ўвесь час: адзін падводны крэйсер змяняў другі. Я, напрыклад, чатыры разы выходзіў на баявую службу, па тры месяцы кожная.

Як ледзь не спалілі падлодку

— У 1981 на крэйсеры К-424 здарыўся пажар (наступствы маглі быць самыя жахлівыя). І нядаўна я прачытаў інтэрв’ю з нашым камандзірам Мікалаем Івановым — які ён быў герой. Там хлусня на хлусні.

К-424.

18 студзеня 1981. Я заступіў на вахту. Хвілін праз пятнаццаць празванілі аварыйную трывогу. Такія рэчы часам здараюцца на дзень некалькі разоў: нейкая грэлка перагрэлася і засмярдзела — адразу трэба падаць сігнал. Таму мы вялікай увагі не надалі. Хвілін праз дзесяць я фармальна па ўнутранай сувязі ў сваіх падначаленых пытаюся: «Як там абстаноўка?» — «Абстаноўка шызая». Не зразумеў. Адчыняю дзверы ў цэнтральны пост, а там усё ў дыме. Мы адзелі сродкі абароны. Я спусціўся ў гірапост (на дзве палубы ніжэй за штурманскую рубку), а мой інжынер без прытомнасці ляжыць. І тут пайшла каманда, што лодка ўсплывае. А перад гэтым на адсек далі ЛОХ (сістэма аб’ёмнага хімічнага пажаратушэння) — распыляецца вадкасць, якая тушыць усё. Ім карыстаюцца, калі не могуць справіцца іншымі сродкамі альбо не могуць знайсці, дзе гарыць. У нас быў другі выпадак. Але перад падачай даецца каманда адзець ізалюючыя дыхальныя апараты.

«НН»: Праз ЛОХ падаецца небяспечнае рэчыва?

ПЛ:
Фрэон: два ўдыхі — і калі не труп, то траціш прытомнасць. А чалавек, які павінен быў даць каманду надзець дыхальныя апараты, збег — спалохаўся.

І па баявых пастах каманда не прайшла, таму не ўсе хлопцы дасталі апараты — і вырубіліся.

Лодка ўсплыла — ніводнай ільдзінкі. А камандзір у інтэрв’ю кажа: мы ішлі пад пакавымі льдамі шматметровай таўшчыні, паўночней Зямлі Франца-Іосіфа ў Паўночна-Ледавітым акіяне. А гэта было Нарвежскае мора, прыкладна за 30 міль ад Барэнцбурга на Шпіцбергене, дзе пакавых ільдоў не бывае. Я ж штурман — памятаю.

Афіцэры К-424. Павел Ляхновіч сядзіць справа.

«НН»: А што гарэла?
ПЛ: Камандзір тады кінуў паліць і вырашыў, што ўсе павінны тое зрабіць. Наш падводны крэйсер быў першым у Саюзе, які меў курылку. Але Іваноў павесіў замок на дзвярах. У курылцы стаяў вугальны фільтр — і нідзе дымам не смярдзела. А ў гальюне стаяў такі ж фільтр. Народ зразумеў, што там таксама ніхто не пачуе пах дыму. Магчыма, нейкі матросік не патушыў цыгарэтку ці іскра трапіла, і ў гальюне так разгарэлася, што метал расплавіўся.

«НН»: Нехта тады пацярпеў?
ПЛ: Пяць чалавек страцілі прытомнасць ад ЛОХу. Майго інжынера выцягнулі на паветра, дзе ён ачуняў. Адзін цягнуў яго па рубачным люку за рукі, а другі знізу пхаў.

А старшыня каманды штурманскіх электрыкаў, напрыклад, вырубіўся не да канца. І яго падвялі да рубачнага люка і загадалі лезці. Ён потым расказваў:

«Думаю, куды лезці — мы ж пад вадой. Гляджу ўверх — а там неба відаць. Адчуваю, што ледзь на нагах стаю. Мабыць, мы вярнуліся з аўтаномкі і я так надраўся, што нічога не памятаю». І палез сам.

«На карабель і не цягне»

«НН»: Колькі Вы праплавалі?

ПЛ: Пяць гадоў на падводным крэйсеры і пяць на надводным караблі: на ім стаялі дызель-генератары, паравыя катлы. Я быў камандзірам. Пасля яшчэ чатыры гады выкладаў.

«НН»: Чаму пакінулі мора?
ПЛ: Хто трапіў на флот, увесь час імкнецца вырвацца на бераг. Як толькі я з’ехаў у Баку, заўжды хацелася дадому. А ў Беларусі ў той час флоцкіх частак было дзве — у Вілейцы (радыёперадатчык «Антэй») і Пінскі вучэбны атрад. І майго механіка камандзіравалі ў Пінск прымаць экзамен у матросаў. Я папрасіў яго перагаварыць з камандзірам атрада, каб мяне перавялі туды. І летам 1987 я перавёўся выкладчыкам ваенна-марской падрыхтоўкі.
Пасля пераводу ў Пінск.
«НН»: Атрымліваецца, з 1987 у мора так і не выходзілі камандзірам?
ПЛ: Не, дзякуй Богу. І не цягне. Праўда, у адпачынку ў Баку пасажырам пераплыў Каспій на пароме. Гэта адзіны раз.
Хаця плаваў па Прыпяці. Быў у нас мастак Яўген Шатохін, мы сябравалі. Ён у Расіі набыў корпус выратавальнага катара — вельбот. Прыбудаваў каюту, паставіў рухавік — зрабіў кшталту яхты. Два гады таму Яўген памёр. Яго сябры часам робяць на той яхце вандроўкі. Пазалетась мы з Уладзімірам Арловым прайшлі ад Пінска да Турава па Прыпяці.

Павел Ляхновіч — адстаўны капітан-лейтэнант, пісьменнік. Нарадзіўся 25 кастрычніка 1954 у в. Сярэдняя Мінскага раёна. Выпускнік Каспійскага вышэйшага ваенна-марскога вучылішча ў Баку. Аўтар кніг прозы «Пачатак сезона» (1998), «Зялёны дуб» (2012), дзіцячай аповесці «Ігнась чарадзей» (2014). Перакладае з польскай. Жыве ў Пінску. Жанаты, мае дачку.
Беседовал Сергей Макаревич.

Выпускники Каспийского ВВМКУ им. С.М. Кирова (1939-1992)

Проект "История КВВМКУ в лицах..."

Ляхнович Павел Аркадьевич

Пінскі пісьменнік Павал Ляхновіч стаў лаўрэатам літаратурнай “Мядовай прэміі 2015” // Агенство социальных новостей, аналитики и коммуникации. – 2016. – 3 марта. - Режим доступа: http://socnews.by/culture/2016/03/03/article_22700 . – Дата доступа: 18.06.2016.
То же
http://media-polesye.by/news/p...2015-26319

29 лютага ў Брэсце адбылося ўрачыстае ўручэнне ўзнагароды – Павал Ляхновіч атрымаў 16 кілаграмаў сапраўднага беларускага мёду.

Пуд мёду для падмацавання творчага настрою пісьменніка

Імпрэза адбывалася ў памяшканні грэка-каталіцкага культурницкагага цэнтру. На яе сабраліся літаратары, сябры Саюза беларускіх пісьменнікаў (СБП) з розных гарадоў Берасцейшчыны.

— Гэта было нечакана. Мне проста патэлефанавалі і сказалі: “Віншуем, ты ўганараваны мядовай прэміяй!”. Вось і ўсё. Я, шчыра кажучы, не думаў аб ніякіх прэміях, я проста працаваў, – распавядае спадар Павел.

— Летась, ў літаратурным альманаху “Жырандоля”, які выдае Берасцейская філія СБП, было надрукавана маё апавяданне “Гмадло Сакартвэла!” (у перакладзе на беларускую мову “Дзякуй, Грузія”). Аказалася, што яго прызналі найшепшым і вырашылі адзначыць. Прычым, адзначылі не толькі гэты твор, а ўсю маю літаратурную дзейнасць, – працягвае пінскі пісьменнік.

Спадар Павел таксама адзначыў, што яму прыемна, што, атрымаўшы гэтую прэмію ад пісьменнікаў, ён адчуў адказнасць за якасць сваіх твораў.

— Калі б мяне ўзнагародзіла якая іншая структура ці дзяржава, то тагога адчування ў мяне б не было, – падкрэсліў лаўрэат салодкай прэміі.

На пытанне карэспандэнта Медыя-Палесся, што спадар Павел плануе зрабіць з такой колькасцю мёда, ён адказаў, што будзе есці яго з жонкай, частаваць сяброў. І наогул, як дадаў пісьменнік, на частаванне ўжо запісалася чарга ад сяброў і сваякоў.

Даведка МП
Берасцейскую літаратурную “Мядоваую прэмію” заснаваў у 2000 годзе кобрынскі паэт Мікола Папека, які займаецца пчалярствам. Матар’яльны складнік узнагароды - пуд мёду. Прысуждае прэмію берасцейская суполка СБП. За гэтыя гады пуд мёду атрымалі: Алесь Каско, Аляксей Філатаў, Іван Мельнічук, Алесь Корнеў, Алесь Зайка, Мікола Купрэвіч і іншыя літаратары.

Ляхновіч, Павел. “Не можа знікнуць народ, у якога такая мова” // Медиа-Полесье. - 2014. – 13 октября. – Режим доступа: http://media-polesye.by/news/p...mova-22089 . – Дата доступа: 18.06.2016.

Пінскі пісьменнік Павел Ляхновіч прэзентаваў сваю новую кнігу-казку “Ігнась-чарадзей”, распавёў, як пісалася кніга, падзяліўся творчымі планамі. Прэзентацыя адбылася ў зале гасцініцы “Прыпяць”.

Як пісалася кніга

Твор быў напісаны семь гадоў таму спецыяльна для конкурса Імя Янкі Маўра, на якім Павел Ляхновіч заняў 3 месца. Доўгі час аўтар нідзе не мог надрукавацца. Усе выданні адмаўлялі, маўляў – гэта нефармат, дзіцячы твор.

- У рэшце рэшт з падачы Ніны Мацяш я прапанаваў гэтую казку для літаратурна-мастацкага часопіса “Тэрмапілы”, які выдаецца ў польскім Беластоку, - распавядае спадар Ляхновіч. - Ян Чыквін, галоўны рэдактар часопіса, ўзяў і надрукаваў казку. Потым быў беларускі часопіс “Верасень”, а далей выдавецтва “Мастацкая літаратура” прапанавала выдаць казку асобнай кнігай. Спачатку сумняваўся. А потым вырашыў, што гэта будзе мая маленькая цаглінка ў захаванні беларускасці. Трэба было прайсці шмат інстанцый, узгадненняў, і нарэшце сёлета кніга пабачыла свет. Накладам 2000 асобнікаў.

Аб чым кніга

Хлопчык, які жыве на хутары, вельмі хоча пагуляць з іншымі дзецьмі, а яго не пускаюць у суседнюю вёску. Таму ляжыць ён на вялікім камяні-валуне і марыць аб нечым казачным, напрыклад, пераўтварыцца ў бусла. Як высветлілася, гэты валун можа выконваць жаданні…

Для каго кніжка

- Кніжка для дзяцей ад 11 да 17 гадоў. У прынцыпе – гэта ўражанні з майго дзяцінства, - канстатуе Павел Ляхновіч. - Апісваюцца прыкладна 50-я гады мінулага стагоддзя, калі я быў малы. У твор нават увайшло некалькі эпізодаў з майго асабістага жыцця. Напрыклад, некалі ў дзяцінстве вучыўся плаваць, скінуў на беразе возера ўсю вопратку і боўтаўся ў вадзе. Нехта вельмі спрытны за гэты час скраў маё адзенне, прыйшлося бегчы дадому голым. Дык потым, нават у сталым узросце, бацькі імкнуліся мяне пракантраляваць, каб нідзе нічога не згубіў.

Літаратурныя планы

Спадар Ляхновіч кажа, што піша шмат. ”Але ў гэтай справе павінна быць натхненне, каб муза часцей наведвала”, - прызнаецца ён і дадае, што дакладна не збіраецца пісаць гістарычныя творы, бо не хоча выглядаць смешным. Ён робіць пераклады на беларускую мову з рускай і польскай моў.

Захапленні

- Нырцую за самамі і язямі ў Сыры і Прыпяці, са стрэльбаю за плячыма тапчу палескія балоты і палеткі, - гаворыць пісьменнік. - Вучу хлопчыкаў кулачнаму бою, бо разумная галава павінна быць на моцным целе. А вечарамі пішу апавяданні і граю на дрындзе - гэта такі шчыпковы музычны інструмент, на якім, як сёння лічыцца, граюць толькі чукчы. На самой справе дрында была распаўсюджана па ўсім свеце, у тым ліку і на нашых землях. Цікава, што да нашых часоў захаваўся выраз : “Што ты трындзіш?”. Граць на дрындзе здаецца проста, але пры гэтым уваходзіш у сваеасаблівы транс.

Пра народ і мову

- Часам можна чуць: “Ой, знікае беларуская мова, гіне народ, распушаецца ў расійскім свеце. Лічу, што не можа знікнуць народ, у якога такая мова. Беларуская літаратура – гэта вялікая літаратура і па аб’ёму, і па якасці. Таму кожны беларус павінен хоць нешта зрабіць, каб захаваць гэту спадчыну да лепшых часоў. Я спадзяюся настануць для нас лепшыя часы.

ДАВЕДКА МП:

Павел Ляхновіч нарадзіўся ў Мінскім раёне, дзіцячыя і юнацкія гады правёў на Ракаўшчыне. Скончыў Каспійскае вышэйшае ваенна-марское вучылішча ў Баку. Служыў на Паўночным флоце СССР у Мурманскай вобласці. Працаваў выкладчыкам у Пінскім вучэбным атрадзе ВМФ СССР. Пасля звальнення ў 1991 годзе, працаваў карэспандэнтам у рэгіянальных газетах, трэнерам па кік-боксінгу, целаахоўнікам, на лядовых пераправах у Расіі, на будоўлях у Варшаве, Салехардзе і пад Масквой, кіраваў камерцыйнымі прадпрыемствамі. Друкаваўся ў часопісах “Дзеяслоў”, “Тэрмапілы” (Польшча), ”Абажур”, газетах “Пінскі веснік”, “Літаратурная Беларусь”, “Царква”. Аўтар зборнікаў апавяданняў “Пачатак сезона”, “Золата князёўны”, “Зялёны дуб”. Сябра Саюза беларускіх пісьменнікаў.

Пинский охотник-подводник рассказал о рекордных сомах // Наша Нiва. – 2023. – 23 мая. – Режим доступа: https://d2o41s90g1m7rs.cloudfront.net/ru/317430 . – Дата доступа: 19.08.2023.
Подводный охотник Павел Ляхнович из Пинска однажды добыл сома, весившего 65 килограммов. Издание «Ганцавіцкі час» поговорило с подводником и охотником о его увлечениях. А также, почему вместо ружья он взял в руки фотоаппарат.

Павел Ляхнович из Пинска — писатель. Он служил на флоте на огромной подводной лодке. Высокий и крепкий мужчина занимался боксом и был даже в 1975 году чемпионом Азербайджана (тогда Павел там учился). Но сегодня разговор с ним о другом — подводной и ружейной охоте.
https://d2o41s90g1m7rs.cloudfront.net/ru/317430