Юдицкие

Удалось мне найти в НИАБе в одном из архивных дел метрику о рождении княгини Юлии (Julii Teresy Teofili) Радзивилл, что была в браке с Иосифом Юдицким, но развелась с ним в 1814 г.

[q]

Aula Jawor. Anno 1789 Die 15 8-bris nata est et baptista solae aquae ab Ill. A. R-ndo D-no Petro Czernik Domi Julia Theressia Filia Celsissimi Principis Nicolai Radziwiłł Generalis Exercituum Magni Ducatus Lithuaniae et Franciscae de comitibus Buthlerówna Conjugis - Levantes fuere: Perill. M. D. Stephanus Grodkowski cum M. D. Sophia Żmijowska. Ass.: M. D. Josephus Nowicki cum M.D. Theressia Hornowska.
Anno D-ni 1791 Die 18 Aprilis. Ego Stanislaw Ulatowski Vicarius Ecclesiae Parochialis Zdzięciolensis supplevi ceremonias super Juliam Theresiam Theophiliam filiam Celsissimi Principis Nicolai Radziwiłł et Franciscae de comitibus Butlerowna LL. CC. baptisatam ab Ill. A. R. D-no Petro Czernik Capelli Ejusdem Principis Die 15 8-bris 1789 Anno. Levantes fuere M. D-nus Vilhelmus Raden Rotm. Exer. M.D. Lith. cum M. D. Sophia Żmijowska. Ass: M. D. Stepanus Grodkowski cum M.D. Marianna Radenowna.

[/q]

Юлия прожила большую жизнь и умерла в 1873 г., в возрасте 84 лет.
Еще дважды она была замужем: в 1814 г. за князем Матвеем Радзивиллом (Mateusz Radziwiłł ) (1768-1818), тайный советник и генерал, а в 1823 г. - за князем Александром Любомирским (Aleksander Lubomirski h. Szreniawa).

В Вильне в Бернардинском костеле (или костеле Св. Франциска Ассизского) имеется эпитафия на могиле Владислава Юдицкого, каштеляна новогродского, сенатора ВКЛ (Памёр у жніўні 1670 года і пахаваны 16 сакавіка 1671 года).
Однако часто ошибочно пишут, что он умер в 1789 г.
В действительности, в этом году установлена только памятная доска с эпитафией на его могиле в костеле.



NEW!!!

D O M
SERCU PRAWEMU I DOŚWIADCZONEMU w WIERNOŚCI ZWIĄZKU
MAŁŻENSKGO ze KRWI I:I: W:W: IUDYCKICH
BARBARY GIEŁGUDOWY STAROŚCINY ŻMUDZKIEI
I:W: ANTONI GIEŁGUD STTA GLNY XTTWA ŻMUDZ KU POBUDCE WIERNYCH
ZA IEY DUSZĘ NA DOWÓD NIE WYGASŁEY PAMIĘCI, AFFEKTU I WDZIĘCZNOŚCI
TEN GROBOWY KAMIEN POŁOŻYŁ ROKU 1784 DNIA.24.MCA LIPCA

NIE SKARŻ O SERCE DROGIE NA SMUTNĄ ODMIANE,
ŻEŚ OD WSZYSTKICH ZOSTAŁO NĘDZNIE ODBIEŻANE,
MĄŻ CIĘ NAD SKARBY ŚWIATA DROŻEY GDY PRZEKŁADA,
NA GODNY ODPOCZYNEK W DOMU BOŻYM SKŁADA,
SPOCZNIY SKŁADZIE SZACOWNY ZA CIENIEM KAMIENIA,
DUSZE WSPIERAC BĘDĄ POBOŻNYCH WESTCHNIENIA,

Прочитал в Записках Завиши:

[q]

Między temi dwoma laty 1687 i 1688, na różnych aktach perorowałem:
5° Na weselu jpana Sołtana podkomorzego starod., z jpanną Judycką
podkomorzanką rzeczycki, dziękowałem za pannę.

[/q]

У меня есть сведения о браке Михала Леона Солтана стародубского подкомория с Юстиной Юдицкой, дочерью Станислава Михаила и Софии Копець.

А у Завиши Sołtan - stolnik starodubowski.
А от Речицы послами на сейм были:
Rzeczyca — Judycki podkomorzy rzerzycki, Judycki sędzic ziemski rzeczycki, oberszt-lejtnant.
Интересно, это один и тот же Солтан и та ли это Юдицкая?

НИАБ 1781-3-1 разводное дело Юдицких 1790 г.
Изучение этого дела избавило меня от заблуждений и ошибок в деле идентификации Екатерины Дерналович ур. Юдицкой.
Ее родители Иоахим (Ефим) Юдицкий, полковник Войск польских и владелец им. Журавичи, мать Тереса Богомолец.
Интересно, что первоначально разводились Ефим и Тереса. Но процесс развода прервала смерть Ефима, что наступила ок. 1799 г. в г. Могилеве, где он у митрополита Сестренцевича добивался развода с Тересой.
Затем с 1795 г. Екатерина Юдицкая, разводилась с Северином Дерналовичем, маршалком и стражником повета Быховского.
Состояла в блудной связи с генерал-майором Войск польских Иосифом Вищинским и от этой связи с ним прижила в 1796 г. сына Иосифа, крещеного в униатской церкви застенка Малыничи, который проживал и воспитывался в фольварке Ефимове.
Вищинский же был женат на родной сестре Дерналовича и приходился Дерналовичу не только шурином (швагером), но и двоюродным братом.
Сам же Дерналович со своим тестем Иоахимом Юдицким состоял в четвертой степени родства...

Віталь Галубовіч (Наваполацк, Беларусь)

Дакументы па гісторыі Рэчыцкага павета ў кнігах запісаў Метрыкі Вялікага Княства Літоўскага за перыяд праўлення Уладзіслава IV Вазы


Аналіз намінацыйных прывілеяў дазваляе сказаць, што ў першай палове XVII ст. у рэчыцкай павятовай земскай адміністрацыі заўважаецца значная дамінацыя прадстаўнікоў роду Юдыцкіх. Той факт, што колькасная і якасная перавага ў прасоўванні па кар’ернай лесвіцы ў Рэчыцкім павеце належала аднаму роду, увогуле не з’яўляецца выключэннем, аднак, у цэлым істотна вылучае Рэчыцкі павет у параўнанні з іншымі. З 14 намінацый па Рэчыцкім павеце, якія падпісаў Уладзіслаў Ваза і якія трапілі ў кнігі запісаў, 8 былі дадзены менавіта Юдыцкім. У другой чвэрці XVII ст. гэтаму роду належаў такі ўплывовы ўрад як павятовае падкаморства – Ераніму Юдыцкаму, а прыкладна ў канцы 1638 г. ці на пачатку 1639г. пасаду маршалка Рэчыцкага павету атрымаў Пётр Юдыцкі, хутчэй за ўсё, па Рыгоры Юдыцкім, які яшчэ 7.ІІІ.1636 г. выступаў у якасці дэпутата для карэктуры права ВКЛ ад Рэчыцкага павета4. У 1627 г. па смерці суддзі земскага Філона Юдыцкага5 пасада павятовага земскага суддзі выйшла з сферы кантролю роду Юдыцкіх, але яны часам прысутнічалі на другіх і трэціх ролях у земскім судзе павета. З 25.Х.1643 г. па авансе на рэчыцкае судзейства Мікалая Нерашынскага на пасаду падсудка кароль у Новым Двары зацвердзіў Крыштапа Юдыцкага, былога павятовага войскага6, а павятовае пісарства ад 11.Х.1627 г. і да смерці ў 1639 г. належала Багдану Юдыцкаму7. Урад харужства рэчыцкага належаў Мікалаю Юдыцкаму, намінаванаму яшчэ 17.Х.1621 г. у Львове Жыгімонтам ІІІ і прысутнаму на гэтай пасадзе ў час каралявання яго сына8. Рэчыцкае павятовае вайскоўства ў час праўлення Уладзіслава Вазы было ў поўным распараджэнні Юдыцкіх: 30.ХІІ.1627 г. па смерці Івана Солтана, рэчыцкага войскага, на гэты ўрад атрымаў намінацыю Крыштап Юдыцкі9, а пасля авансу апошняга на падсудкоўства пасада перайшла паводле прывілея ад 25.X.1643 г. да Аляксандра Юдыцкага, старасты ясвойнскага і пакаёвага двараніна караля10. З чатырох новаўведзеных Уладзіславам IV павятовых пасадаў у Рэчыцкім павеце на тры былі прызначаны Юдыцкія, што яшчэ раз даказвае спецыфічныя адносіны да гэтага роду каралеўскай улады. Так, павятовым чэснікам стаў Тамаш Юдыцкі, кавалер мальтанскі, а па яго смерці ў змаганні з туркамі11, пасаду заняў 22.ІІ.1643 г. Валерыян Юдыцкі12. Першы рэчыцкі падчашы Пётр Юдыцкі атрымаў намінацыйны прывілей 29.ХІ.1635 г. у Варшаве13, а па яго авансе на маршалкоўства пасаду заняў наступны прадстаўнік роду – Ян Юдыцкі, зацверджаны 9.I.1639 г.14 Новаўведзены ўрад павятовага скарбніка апынуўшыся першапачаткова ў Мікалая Юдыцкага, намінаванага 19.ІІІ.1636 г.15, ужо 19.ІІ.1639 г. належаў Філону Юдыцкаму16, а з 7.ІІІ.1646 г. перайшоў да Валерыяна Юдыцкага, чэсніка рэчыцкага17. Дадзеныя матэрыялы дазваляюць зрабіць некаторыя высновы. Максімальна ў 1633-1635 г.г. (да ўвядзення пасады чэсніка, падчашага, мечніка, скарбніка і лоўчага) Юдыцкім належала 5 з 9 павятовых ўрадаў, а ў 40-я гады XVIIст. яны мелі 9 з 14 наяўных на той час пасад у павеце. Адсунутымі Юдыцкія былі толькі ад аднаго ключавога земскага ўраду – суддзі. Увогуле не выклікае сумнення тое, што аванс па павятовай іерархіі часам не з’яўляўся самамэтай, а хутчэй быў дадатковай адзнакай за паслугі каралю.Такім чынам, менавіта Юдыцкія складалі ядро лакальнай палітычнай эліты Рэчыцкага павета.
Хаця падаўляючая большасць рэчыцкіх павятовых урадаў і ў першай, і ў другой палове праўлення Уладзіслава ІV Вазы належала Юдыцкім, прадстаўнікі гэтага роду не былі заўважаны на значных, тым больш сенатарскіх, пасадах па-за паветам. Толькі пазней, калі каралём быў ужо Ян Казімір Ваза, Мікалай Уладзіслаў Юдыцкі, кавалер мальтанскі і каралеўскі дваранін, які распачаў кар’еру з урада скарбніка рэчыцкага, а ў 1640 г. стаў стольнікам, нарэшце, 11.IV.1654 г. атрымаў намінацыю на цэнтральны ўрад генерала артылерыі ВКЛ і ў 1660 г. стаў наваградскім кашталянам18. Дарэчы, менавіта М.У. Юдыцкі ачольваў войскі Рэчы Паспалітай на пачатку 60-х гадоў XVII ст., якія вызвалялі Полаччыну ад рускіх19. Аляксандр Юдыцкі, які стаў войскім рэчыцкім пры Уладзіславе IV, сенатарскі ўрад менскага кашталяна атрымаў у 1672 г. падчас праўлення Міхала Вішнявецкага20.