Перевод с белорусского языка

В таком разе - фраза несколько по-иному должна звучать. Так?

Идемте, поведу вас в край чудес, сумеречной дымки и тихих шепотов. Один взмах крыла - и мы полетим над страной, где все вещи отзываются цветом воспоминаний. Нас окутывает запах кувшинок, обомшелая лесная дымка, томное бледное небо задумчивого края, что открывается перед нами, пряча в себе всю свежесть взора древних племен.

Не филолог, русская.

elena_krd
irina94
ANNABY

Спасибо Большое!
Тронут Вашей совместной работой над переводом отрывка.
Он "зацепил" меня, незнакомого с белорусским языком, но всё равно показался, чем-то особенным, необычным.
Почему-то напомнившим "Тревожный месяц вересень" и разноцветных зверей из этой книги.

А перевод потряс лирикой, любовью к родному краю и искренностью.
По-моему получилось даже лучше чем у Алексея Парина! :-)

Еще раз - Спасибо всем, кто помог.
P.S.
Прошу прощения, что сразу не указал авторство - не сообразил...

Хороший ресурс с кучей словарей и энциклопедий
http://www.slounik.org/
http://www.slounik.org/books

Попробовала тоже...
"Идемте, поведу вас в край чудес, сумеречной дымки и тихих шепотов. Один взмах крыла – и мы полетим над страной, где все вещи отмечены цветным эхом воспоминаний. Нас обволакивает запах кувшинок, мшистая лесная дымка, томное бледное небо задумчивого края, что открывается перед нами, пряча в себе всю свежесть взора древних племен." А красиво!!!

А это Василь Быков Открыла его фактически заново для себя., пока искала слово "сутоннi", извините, если влезла не вовремя.

Яны ішлі праз лес глухой, замеценай снегам дарогай, на якой не было ні чалавечага следу, ні каляіны, ні нават знаку ад капыта ці полаза. Тут, мусіць, і ўлетку не часта ездзілі, а цяпер, пасля доўгіх лютаўскіх мяцеліц, дык і ўсё зараўняла снегам, і каб не лес - елкі ўперамежку з хмызам, - які няроўна расступаўся па абодва бакі, пакідаючы ўсярэдзіне вузкую белую крывуліну, дык было б і не здагадацца, што тут дарога. І ўсё ж яны не памыліліся. Углядаючыся праз голы, затуманены прыцемкамі хмызняк, Рыбак усё больш пазнаваў гэтую пуцявіну, якую ён памятаў яшчэ з восені, калі пад нагамі плюхалі лужыны, а ў лесе густа церушыў лістапад і восеньскі вецер імжыў наўкола нудным сцюдзёным дажджом. Тады іх чалавек пяць з групы Смалякова неяк пад вечар таксама прабіралася па гэтай дарозе на хутар, і таксама каб раздабыць харчу, ну і яшчэ адпачыць і пасушыцца ў цяпле. Вунь якраз і знаёмы равок, які доўгім крутабокім языком выцягнуўся да самай дарогі, і тая, ухінаючыся ад яго, брала ўлева, у хмыззё, і неўзабаве знікала ў алешніку, праглынутая змрокам. Тут яны сядзелі тады ўтрох і курылі, чакаючы, пакуль двое, што пайшлі на хутар, не пададуць сігнал ісці следам. Цяпер, аднак, у равок было не ўлезці - з берага звісала намурованая мяцеліцай снегавая застрэха, голыя дрэўцы на схіле з суччам патанулі ў снезе.
Над вяршаллем хвой угары лёгка слізгаў вышчарблены маладзічок месяца, які амаль не свяціў, толькі ледзь бліскаў у імглістым ззянні, аздабляючы змрочнае без зор неба. Але з ім было неяк весялей, нібы хтось жывы рупна праводзіў іх у гэтай дарозе. У лесе ж наўдаль было змрачнавата, няпэўна ад цьмянае мешаніны ельніку, нейкіх плямаў, галля, аднак паблізу, на чыстай белі снегу, няблага ўгадвалася дарога. ...
.... Яны падыходзілі да павароткі. Рыбак з нецярплівасцю паглядваў паверх хмызу, але ў шэрым сутонні наперадзе яшчэ нічога не было відаць, адно шарэў перамешаны са снегам хмызняк, які бязладна распоўзся наўкола. Заглушаючы нецярпенне, хвіліну лезлі па схіле ўскрайкам дарогі. Воўк, мусіць, чуючы блізкасць жытла, ціснуўся пад самы хмызняк, ступаў роўна, нешырока, засцярожліва. Яны гэтаксама ішлі па ягоных слядах, спорна, але неспяшліва ступаючы па снезе, і ўсё ўглядаліся наперад.

Для сравнения.
Мне кажется, что в конце текста грамоты похожее слово.

Местникам Полоцкому .....? и иным....