д. Боярщина - мой родны кут

>> Ответ на сообщение пользователя Dmitry_N от 30 ноября 2024 11:41

Здравствуйте, Ушачским районом, не сильно интересуюсь. Интересует больше Полоцкий, но много фамилий с Ушачского района, пересекаются с Полоцким. Знал, одного Хаменка, с Новополоцка, в одно время прочитал статью, что его родители с Марьян Поле, Ушачского района. Теперь понимаю, что этот род идёт с Ушач, так как там много было Хаменков.

>> Ответ на сообщение пользователя pan Mihal от 17 сентября 2025 12:03

Этого никто не исключает. Но как говорят опытные гениалоги, они пользуются математической вероятностью, чем больше в определённой местности фамилий, тем больше вероятность, что этот род проживает в этой местности давно, и не исключено, что он идёт от сюда. Правда эта теория может быть с не распространённой фамилией.

>> Ответ на сообщение пользователя golubaMinsk от 23 января 2025 14:45
Было время, я основательно занимался этими событиями. Не скажу, что всё было "не так", но оно было не совсем так.

Аб тым як пасварыліся Карл Йозэфавiч і Клод Аляксандравіч
Калі ўжо быць дакладным, то пасварыліся генерал, граф (на той момант) Карл Філіп Йозэф фон Врэдэ (Carl Philipp Joseph von Wrede) ды дывізіённы генерал і таксама граф Клод Жуст Аляксандэр Легран (Claude Juste Alexandre Louis Legrand). Падставай для сваркі, як гэта часьцей за усё здараецца, былі амбіцыі. Адбыліся гэтыя падзеі восенню 1812 года кіламетраў за пятнаццаць на паўднёвы захад ад Полацку. Генерал Врэдэ узначальваў баварскі корпус у групоўцы маршала Сэн-Сіра, што прыкрывала адыходзячыя часткі Вялікай арміі на піцерскім накірунку. Прыкрывала, трэба сказаць, даволі ўдала, аб чым сведчаць некалькі тысяч рускіх (пераважна наўгародскіх і піцерскіх «апалчэнцаў»), забітых падчас двух г.зв. полацкіх бітваў. Тым не меней, корпус Сэн-Сіра быў выбіты з Полацку на заходні бераг Дзьвіны. Не зважаючы на панесеныя каласальныя страты (дзесьці я гэткае ўжо чытаў, да таго ж шматкроць) камандуючы рускімі войскамі граф Вітгенштэйн iмкнўуся разьвіць посьпех. Генерал-лейтэнанту Штейнгелю, што узначальваў Фінляндскі корпус рускіх, размешчаны блізу Рудні на заходнім беразе Дзвіны, было загадана атакаваць адыходзячыя часткi французаў.
Аднак французы апярэдзілі. Згодна з загадам маршала Сэн-Сіра генерал фон Врэдэ сіламі пяці палкоў і адной кавалерыйскай брыгады атакаваў корпус Штейнгеля адначасовым ударам з трох напрамкаў. Ар'ергард рускіх, узначалены генералам Турчанiнавым, у складзе дзьвух егерскiх палкоў, што размяшчаўся ў раёне сяла Экiмань быў практычна знішчаны ў першай фазе бою. Галоуныя сілы Штейнгеля пачалі ў паніцы адступаць, да таго ж гэтак удала, што тыя, каму пашчасьцiла ня быць забітым і не трапіць у палон, пасьпелi пераправiцца праз Дзьвіну і нават знішчыць за сабой масты. Толькі палоннымі рускія страцілі больш за 2000 салдат. Фон Врэдэ меў намер i магчымасьць разьвiваць атаку і фарсіраваць Дзвіну следам за адыходзячым Штейнгелем, аднак тут на ход падзей паўплываў выпадак.
Маршал Сэн-Сір моцна пакутаваў ад атрыманай у бітве за Полацк раны i не здольны быў выконваць абавязкі, таму перадаў камандаванне групоўкай генералу Леграну. Атрымаўшы ад фон Врэдэ просьбу аб падтрымцы рэзервам яго наступленьня, Легран адказаў адмовай. Меў ён на тое загад маршала, прыняў гэткае рашэньне самастойна на падставе нейкіх стратэгічных планаў альбо зрабіў гэтак з банальнай зайздрасьці, сёння меркаваць цяжка. Так альбо інакш контрнаступленне баварскага корпуса на Полацк было сарванае. Больш таго, праз пэўны час Вітгенштэйн прачухаў становiшча і кінуў на падмогу Штейнгелю 12-ці тысячную групу генерала Сазонава. Раз’юшаны фон Врэдэ абвясьціў Леграну, што ён яго нюх таптаў і дом комiн хістаў 🙂 (адмаўляецца выконваць яго загады). Для вайны сітуацыя, пагадзіцеся, не шэраговая. Трэба разумець, пазіцыя фон Врэдэ мела шмат прыхільнікаў у штабе групоўкі Сэн-Сіра, паколькі Легран вымушаны быў скласьцi з сябе паўнамоцтвы і перадаць кiраўнiцтва генералу Мерло. Аднак тут вiдавочна меў месца той самы выпадак, што прынята апісваць фразай «сеў на каня». Фон Врэдэ выказаўся ў тым сэнсе, што маўляў гэтыя жабаеды нас, баварцаў, у грош ні ставяць, таму а не пайшлі б усе яны на йух. І афіцыйна адмовіўся падпарадкоўвацца каму б там ні было ў групоўцы Сэн-Сіра, пасля чаго даў каманду свайму корпусу і кавалерыйскай брыгадзе генерала Корбінэ, што далучылася да яго, пачаць рух на Вільню.
Пазьней рускія генералы ў сваіх рапартах цару, а «нестары» - у сваіх гістарычных казках напішуць шмат лухты пра тое, як «выціскалі» фон Врэдэ ад Бабынiч праз Селішча на Кублічы, як гераiчна Штейнгель адбіў абоз з 22-ма сьцягамі і адною гарматай, як той жа лузер Штейнгель «даў бой пры Каблучах (так у Вітгенштэйна)» і тым «адрэзаў баварскі корпус ад корпуса Сэн-Сіра». У рэаліях жа рускія нейкі час рухаліся сьледам за фон Врэдэ і пару разоў грунтоўна атрымалі па саплях, аб чым сведчаць шматлікія г.зв. французскія магілы ў навакольлi Ушачаў, дзе чорныя капальнікі знаходзяць чамусьцi пераважна рускія артэфакты. Мабыць урэшце Вітгенштэйну стала зразумела, што фон Фрэдэ Штейнгелю не па зубах, таму Фінляндскі корпус атрымаў загад спыніць пераслед і ісці на злучэнне з галоўнымі сіламі, якое і адбылося блізу Ушачаў 29 кастрычніка (17 кастрычніка па старым стылі) 1812 года. 26 кастрычніка (14 кастрычніка па старым стылі) полк Рыдзігера з Асобнага корпуса генерал-лейтэнанта графа Вітгенштэйна выцiснуў французаў па камандай дывізіённага генерала Леграна з мястэчка Ушачы.
Варта адзначыць, што непаразуменьнi паміж Йозэфавiчам і Аляксандравічам не мелі на той момант фатальных наступстваў, аднак тэндэнцыя да канфрантацыі вызначылася. І ўжо ў 1813 годзе, калі палiтычны курс мюнхенскага ўраду змяніўся, Карл фон Врэдэ ўзначаліў аўстрыйска-баварскую групоўку, што ваявала супраць Напалеона. У 1822 годзе фон Врэдэ стаў генералісімусам Баварыі.
Што тычыцца групоўкі Сэн-Сіра, то яна пасьяпяхова адыйшла да Чашнікаў, дзе злучылася з корпусам маршала Віктора, але гэта ўжо зусім іншая гiсторыя.