Янка Станкевіч “Збор твораў у 2-х тамах”.
Необходимо прокомментировать эту статью беларуского филолога Янки Станкевича. Написана она в 1922 году и напечатана в №4 журнала «Беларускi Сьцяг» в августе-сентябре 1922 года. Некоторые предложения из статьи, которые с сегодняшнего дня некорректны, я редактировал. Написана статья за одиннадцать лет до введения большевиками 1933 году «наркомовки», а значит, написана естественно на «тарашкевице». В статье ощущается дух той эпохи, чувствуется терминология 1922 года. Один абзац я добавил из другой статьи Янки Станкевича «Отчества у беларусов».
Так как на этом сайте аудитория в основном русскоязычная, то может кто-нибудь переведет на русский язык???
Я надеюсь, модераторы форума литовцы не будут вырезать мои посты тут на форуме, только из-за того, что у меня отличное от них мнение на историю Великого Княжества Литовского. Ну что ж поделать у меня одно мнение о ВКЛ, а у Вас другое и ничего тут не изменишь.
"Белорусские фамилии". (русский язык) - "Беларускiя прозьвiшчы". (беларуская мова)
Нашыя прозьвiшчы
I. Найстарэйшыя i найболей арыгiнальныя беларускiя прозьвiшчы на:
-IЧ (Савiнiч, Бобiч, Смолiч, Бабiч, Ярэмiч). Прозьвiшчы гэтыя пачалi ўзьнiкаць яшчэ ў радаваю пару жыцьця беларускага народу. Тыя, што былi з роду Смалы, сталi звацца Смолiчы, з роду Баба (Боб) – Бобiчы, з роду Бабы – Бабiчы i г.д. Гэткiя-ж канчаткi – iч маюць назовы ўсiх беларускiх плямён (Крывiчы, Дрыгавiчы, Радзiмiчы).
У Беларусi ёсць вельмi шмат мясцовасцяў на –iчы (Бялынiчы, Iгнацiчы, Ярэмiчы), усе яны вельмi старыя i абазначаюць бацькаўшчыну роду. Прозьвiшчы на – iч i мясцовасцi на – iчы гусьцеюць, пачынаючы з Дзiсненскага павету Вiленшчыны. Яшчэ болей iх на захадзе, поўднi i цэнтры Вiцебшчыны, а магчыма, што гэткiх прозьвiшчаў даволi ёсьць i на поўднi i на ўсходзе Вiцебшчыны, густа яны ёсьць па ўсёй Магiлёўшчыне, а патроху сустрэчаюцца i па ўсей Беларусi.
З усiх славян, апрача Беларусаў прозьвiшчы на –iч маюць толькi адны Сэрбы (Пашiч, Вуяцiч).
-ВIЧ. Побач з прозьвiшчамi Смолiч, Смаляцiч i г.п. маем прозьвiшчы Смолевiч, Кляновiч, Родзевiч, Бабровiч, Ждановiч i г.п., мясцовасьць Смалявiчы i г.п. Прозьвiшчы на –вiч вельмi старыя, але меней старыя як папярэднiя на – iч. У канчатках –овiч, -эвiч з паняцьцем родавасцi злучана яшчэ якоесь паняцьце прыналежнасьцi (Бабр-ов-iч).
Гэткiя прозьвiшчы, як Пятровiч, Дзямiдовiч, Вайцюлевiч i г.д. паказуюць, што закладчыкi гэтых родаў былi ўжо хрысьцiяне, а гэткiя, як Ахматовiч што iхныя закладчыкi былi мусульмане, бо Ахмат iмя мусульманскае. Такiя-ж прозьвiшчы беларускiх мусульман, як Родкевiч, значыцца, прозьвiшчы ня толькi з беларускiмi канчаткамi, але i з беларускую асноваю, паказуюць, што закладчыкi гэных родаў былi Беларусы, якiя самi цi якiх патомкi прынялi iслям. Ня ўсе Родкевiчы магамэтане, часьць iх, як, прыкладам, тыя, што жывуць у Менску, каталiцкае веры. Ёсьць прозьвiшчы Жыдоў з беларускiмi канчаткамi на –вiч, а з асноваю жыдоўскаю або нямецкаю – Рубiновiч, Рабiновiч, Маўшовiч. Гэта тыя прозьвiшчы, што ўтварылiся ў Жыдоў на беларускiм грунце.
Прозьвiшчы на –вiч пашыраны па ўсёй Беларусi; - iч i –вiч складаюць 30-35% усiх беларускiх прозьвiшчаў. Прозьвiшчам на –вiч адпавядаюць назовы мясцовасьцяў (вёскi, мястэчкi, месты): Куцэвiчы, Попелевiчы, Дунiлавiчы, Асiповiчы, Клiмавiчы. Апрача Беларусоў, прозьвiшчы на –вiч маюць толькi Сэрбы (Стоеновiч).
Прозьвiшчы на –вiч часам называюць лiтоўскiмi. Пайшло гэта адтуль, што калiсь Лiтоўскае Гаспадарства абымала ўсю Беларусь. Званьне беларускiх прозьвiшчаў лiтоўскiмi – гэта такое-ж недаразуменьне ў назовах, як Менск-Лiтоўскi, Берасьце-Лiтоўскае i Камянец-Лiтоўскi i г.п.
Бывае калi найарыгiнальнейшыя i найхарактэрнейшыя беларускiя прозьвiшчы напару завуць польскiмi. Палякоў з такiмi прозьвiшчамi зусiм няма. Мiцкевiчы, Сянкевiчы, Кандратовiчы – гэта Беларусы, якiя тварылi пэрлы польскае культуры. Напрыклад, у Бенiцкай воласцi Ашмянскага павету ёсьць шмат гаспадароў з прозьвiшчам Мiцька i ёсьць вёска Мiцькавiчы, што значыць тое самае, што i Мiцкевiчы, толькi што ў апошнiм ацьвярдзела “ць” i зьмянiўся нацiск. Калi прагледзiць, прыкладам, сьпiсаньне сяброў польскiх таварыстваў у Польшчы, дык побач з чыста польскiмi прозьвiшчамi i многiмi нямецкiмi, толькi дзе-ня-дзе, надзвычай рэдка сустрэнецца прозьвiшча на –iч альбо –вiч i заўсёды можна давясьцi, што валадар яго Беларус. Прозьвiшчы i наагул словы на –вiч i – iч зьяўляюцца ў польскай мове зусiм чужымi. На’т такое слова, як krolewicz зьяўляецца беларусiзмам са спольшчанаю асноваю. У расiйскай мове, дзе прозьвiшчы на –iч, -овiч, -евiч не паўсталi, назовы па бацьку з гэткiмi суфiксамi захавалiся дагэтуль. У Ўкраiнцаў адно крыху ёсьць прозьвiшчаў на –iч i то галоўна на паўночна-ўкраiнскiх землях, дзе яны маглi паўстаць пад беларускiм уплывам. Дзеля таго ў украiнскай мове захавалiся назовы па бацьку. Былi ў старыну назовы па бацьку ў Палякоў i Чэхаў i iншых славян (напрыклад, Лужыцкiх Сэрбаў ), аб чым сьведчыць назовы на –ice (-iце i -iц) (Katowice), адпавядаючыя беларускiм на –iчы (Баранавiчы). Паняцьце аб польшчыне гэтых прозьвiшчаў пайшло таму, што Беларусь ад 1569 году да разьдзелу Рэчы Паспалiтае Абодвух Народаў была складоваю аўтаномнаю часткаю ўсяе фэдэрацыйнай (амаль канфэдэрацыйнай) Рэчы Паспалiтае Абодвух Народаў, а яшчэ болей таму, што апалячаныя беларускiя магнаты (Ходкевiчы, Хрэбтовiчы, Валадковiчы, Ваньковiчы) вадзiлi рэй ва ўсiм гаспадарстве Рэчы Паспалiтай Абодвух Народаў.
Згодна з духам беларускае мовы назовы дынастый па-беларуску павiнны канчацца на –вiч. Гэткiм парадкам трэба казаць: Рогвалодавiчы ( беларуская дынастыя Рогвалода Полацкага), Усяславiчы (беларуская дынастыя Усяслава Вялiкага Чарадзея), Гедзiмiнавiчы, Ягайлавiчы (а не Ягелоны), Пястовiчы ( польская дынастыя Пяста), Прамысловiчы (чэская дынастыя Прамысла), Арпадавiчы (вугорская дынастыя), Фацiновiчы (егiпецкая мусульманская дынастыя), а не Прамысьлiды, што гучыць дзiка ў беларускай мове.
II. Прозьвiшчы на –скi, -цкi лёкальныя. Утварылiся яны ад назваў мясцовасцяў i назваў родавых шляхецкiх сядзiбаў. Распаўсюджаны сярод беларускай шляхты Вялiкага Княства Лiтоўскага яны з XV стагоддзя. Беларускiя шляхцiчы ВКЛ, якiя валодалi сядзiбай Цяпiна – Цяпiнскi, Астрог – Астрожскi, Агiнты – Агiнскi, Мiр – Мiрскi, Дастоева – Дастаеўскi i г.д. Па назовам мясцовасцей, хто быў з Дубейкава той стаў Дубейкоўскi, хто з Сухадолу – Сухадольскi, хто жыў ля возера – Азёрскi, за ракою – Зарэцкi, за лесам – Залескi i г.п. Зубоўскi, Дубiцкi, Сасноўскi. Студэнта, якi вучыцца ў Вiльнi, назавуць Вiленскi, а якi ў Празе – Праскi i г.п.
Як ужо зьявiлася шмат мясцовых беларускiх прозьвiшчаў на –скi, -цкi, дык падобныя ды новыя маглi тварыцца па аналёгii беларускiмi Габрэямi ды Жамойтамi.
Прозьвiшчы гэтыя як старыя, так i новыя. Пры гэтым, калi старыя, дык яны звычайна належылi людзём крыху ведамым, значыцца баярам, цi шляхце. Але новыя прозьвiшчы на –скi, -цкi належаць аднолькава ўсiм клясам, сялянам i нават беларускiм Габрэям. Расказваў мне адзiн гаспадар гэткае. Каля м. Ашмян, за гарой жылi Жыды; як выйшаў загад ад расiйскае ўлады пазапiсваць усiх жыхароў у ўрадах, дык у канцылярыi аказалася, што гэныя Жыды ня мелi нiякага прозьвiшча, проста дзед называўся Лiпка, бацька Бэрка, сын Шымель i г.п. Ня ведалi, як iх запiсаць. Выручыў адзiн сусед-Беларус, якi неўспадзеўкi аказаўся: “Ды гэта-ж, - кажа, - загорскiя Жыды”. Так iх i запiсалi “Загорскi”.
Прозьвiшчы магамэтанскае шляхты ў Беларусi на –скi, -цкi адначасна з беларускую асноваю (Карыцкi i iнш.) паказваюць, як i прозьвiшчы тыпу Родкевiч, што гэта магамэтане не татарскага, а беларускага роду. Але ёсьць сярод беларускiх татараў многа прозьвiшчаў на –скi, -цкi i з татарскай асноваю (Канапацкi, Ясiнскi).
Прозьвiшчам на –скi, -цкi адпаведаюць беларускiя назовы мясцовасцяў на –шчына (Скакаўшчына, Казароўшчына). Прозьвiшчы на –скi, -цкi Беларусы маюць каля 12%.
Прозьвiшчы на –скi, -цкi, як утвораныя ад мясцовасьцяў, сустрачаюцца ў усiх славянскiх народаў. Гэтак, апрача Беларусаў, у Палякаў (Dmovski), Чэхаў (Dobrovsky), Украiнцаў (Грушевський), а так-жа ў Сэрбаў, Баўгар i Маскоўцаў.
Гэткiя прозьвiшчы на –скi, -цкi, як Усьпенскi, Багародзiцкi, Архангельскi, царкоўнага паходжаньня i аднолькава могуць быць у ўсiх праваслаўных славян.
III. Калi прозьвiшчы на –iч, -вiч абазначаюць род, прозьвiшчы на –онак, -ёнак (Юлючонак, Лазiчонак, Арцямёнак), -чык, -iк (Марцiнчык, Аляксейчык, Iванчык, Язэпчык, Аўгiнчык, Мiрончык, Млынарчык, Сяменiк), -ук, -юк (Кухарчык, Мiхалюк, Аляксюк, Васiлюк) абазначаюць сына (сына Язэпа альбо сына Аўгiннi, альбо сына млынара), а прозьвiшчы на –еня (Васiленя) наагул дзiця (дзiця Васiля). Прозьвiшчы на –онак, -ёнак, -еня, -чык, -iк характэрна беларускiя i агульна-народныя ў Беларусоў, хоць не такiя старыя, як на –iч ды –вiч. Прозьвiшчы на –онак, -ёнак маюць толькi адны Беларусы. Беларускiм прозьвiшчам на –онак, -ёнак адпавядаюць у Украiнцаў прозьвiшчы на –енко (Черкасенко, Демиденко), а ў швэдзкай i англiцкай мовах прозьвiшчы на –son (сын), а прозьвiшчы на –еня адпавядаюць грузiнскiм з канчаткамi на –швiлi (Рэмашвiлi).
Прозьвiшчаў на –онак, -ёнак, -еня, -чык, -iк, -ук, -юк у Беларусi 25-35%, значыцца, прыблiзна гэтулькi, сколькi на –iч i –вiч.
Прозьвiшчаў на –онак, -ёнак пашыраны найболей у Дзiсенскiм павеце Вiленшчыны, яшчэ болей у Вiцебшчыне, мо крыху меней у Магiлеўшчыне i ўсходняй часьцi Меншчыны. Ёсьць яны i па ўсёй Беларусi.
Прозьвiшчы на –чык, -iк раскiданы на ўсёй Беларусi. На –еня, -ук, -юк –- найбольш на Горадзеншчыне.
IV. Далей iдуць прозьвiшчы, што прыняты з назоваў розных рэчэй (Зуб, Кнiга, Качарга, Бубен, Сак, Шышка, Шыла), расьцiн (Капуста, Рэдзька, Бурак, Гiчан, Грыб, Груша, Бульба, Цыбуля), птушак (Верабей, Бусел, Бацян, Сарока, Гiль, Сiнiца, Шуляк, Каршун, Коршун, Кажан, Воран, Крук, Шпак, Чыж, Голуб, Галубок), наагул жывёлы (Кароўка, Заяц, Бобр, Мядзьведзь, Лiс, Корсак), назвы месяца альбо днi тыдня (Лiстапад, Серада, Вечар), сьвяты (Вялiкдзень, Каляда, Купала), iменьнi людзей ставалiся прозьвiшчамi (Сяргей, Барыс, Гардзей, Мiцька, Тамаш, Захарка, Касцюшка, Манюшка, Мялешка). Сюды адносяцца й такiя прозьвiшчы, што быццам характарызуюць чалавека. Гэтак на – ка, -ька паводле слоў Пароцька (той, хто порыцца), Лянуцька (той, хто лянуецца), Забудзька (той, хто забываецца) ёсьць прозьвiшчы: Будзька ( хто будзiць), Сапоцька (хто сапе), далей Родзька (ад радзiць), Ходзька (ад хадзiць), Хоцька (ад хацець), Жылка, Дубоўка, Броўка i занадта шмат падобных гэтым прозьвiшчам.
Прозьвiшчы гэтыя, як старыя (Воўк, Жаба, Кiшка, Корсак), так i новыя, сустрачаюцца па ўсёй Беларусi; iх будзе каля 10-12% усiх беларускiх прозьвiшчаў.
V. Прозьвiшчы з канчаткамi на –оў, -еў, -iн лучаюцца ў Беларусоў, пачынаючы з усходу i поўначы Вiцебшчыны, з усходу Магiлёўшчыны; надта густа гэтыя прозьвiшчы ў Смаленшчыне i беларускiх часьцях iншых губэрняў (Пскоўскае, Цьверскае i iнш.). Дзе-ня-дзе могуць лучыцца ў цэнтры i на захадзе Беларусi. Уздымаецца пытаньне, як гэтыя, характэрныя Маскалём i Баўгарам, прозьвiшчы маглi паўстаць у Беларусоў.
Наўперад трэба зьвярнуць увагу, што гэтыя беларускiя землi доўгi час (каля 145 год,а некаторыя 300-400 год) былi пад маскоўскаю ўладаю, што, будучы пад Маскоўшчынаю, яны ўпраўлялiся не аўтаномна, а з маскоўскага цэнтру. Трэба думаць, што ўжо ў даўнейшую пару маскоўскага гаспадараньня ў гэтых беларускiх землях, не паважаючы iншых асаблiвасцяў беларускiх зямель i народу, Маскоўцы не паважалi i асаблiвых беларускiх прозьвiшчаў, перакручваючы на свае шаблённыя з канчаткамi на –оў, -еў, -iн.
Цiкаўна, што калi наш друкар Федаровiч зьявiўся ў Маскву, то яго назвалi тамака Федоров. Як перакручана прозьвiшча Федаровiч у Маскве, так перакручывалiся маса iншых беларускiх прозьвiшчаў на беларускiх землях, залежных ад Маскоўшчыны. Гэткiм парадкам Беларусы гэных зямель мелi якiсь час па два прозьвiшчы – адно, якое яны самi ўжывалi, другое – якое знала ўлада. Начай кажучы, “звалiся” адным, а “пiсалiся” другiм прозьвiшчам. З часам, аднак, гэтыя апошнiя пiсаныя “праўныя” прозьвiшчы ўзялi верх. Валадары iх дзеля сваiх-жа iнтарэсаў мусiлi гэныя пiсаныя прозьвiшчы помнiць. Гэткiм парадкам Барысевiчы сталi Барысавы, Трахiмовiчы – Трахiмовы, Сапранкi – Сапранковы i г.д. Але там, дзе з старым родным прозьвiшчам была зьвязана сямейная традыцыя, яго ўпарта дзяржалiся i гэткiя нацыянальныя беларускiя прозьвiшчы захавалiся ажно дагэтуль у найдалейшых узьмежках этнiчнай тэрыторыi Беларусоў.
Найвялiкшае, аднак, нiшчэньне беларускiх прозьвiшчаў у ўсходняй Беларусi прыпадае на XIX век i завяршаецца яно ў XX в.
Сыстэматычна русыфiкуючы Беларусь, маскоўская ўлада сыстэматычна русыфiкавала i беларускiя прозьвiшчы.
Няма дзiва, што Маскоўцы абмасковiлi часьць беларускiх прозьвiшчаў, калi на’т такiм далёкiм Маскоўцам па мове (не па крывi) народам, як Чувашы i Казанскiя Татары, яны абмасковiлi ўсе прозьвiшчы. Дзеля таго, што Татары мусульмане, у iхных прозьвiшчах прынамсi каранi асталiся мусульмана-татарскiя (Балеев, Яманов, Ахмадянов, Хабiбулiн, Хайрулiн). Чувашы, што нядаўна ахрышчаны ў праваслаўную веру, маюць усе прозьвiшчы чыста маскоўскiя ды дзеля таго, што хрысцiлiся масамi i найчасьцей чамусьцi давалi iмя Васiль або Максiм, то цяпер большасць Чувашоў маюць прозьвiшчы Васiльев або Максiмов. З гэтымi Васiльевымi i Максiмавымi часта бывае чыстая бяда, iх так шмат, што цяжка разабрацца.
Русыфiкацыя беларускiх прозьвiшчаў адбывалася як па загаду, так i вынiкала з агульнага русыфiкацыйнага кiрунку адмiнiстрацыйнага i асьветнае маскоўскае палiтыкi ў Беларусi. Гэтак, у воласьцях па загаду перамянялi цэлыя масы беларускiх прозьвiшчаў на маскоўскiя, але ў тых-жа воласьцях падобная перамена рабiлася без загаду. Гэткi царскi валасны пiсар ( дый iншае начальства), хоць добра знаў розныя беларускiя прозьвiшчы, але лiчыў нехарошымi гэныя прозьвiшчы ў iх звычайнай беларускай вымове, а дзеля таго, што пiсаць мусiў па-маскоўску “правiльна”, дык паправляў па магчымасьцi нашыя прозьвiшчы, запiсаваў iх “правiльна” па-маскоўску. Рабiў гэта часта ў добрай волi.
З пашырэньнем украiнскага руху ўкраiнскiя прозьвiшчы на –енко здабылi сабе ў расiйскага начальства, а ў тэй лiчбе i ў беларускiх царскiх валасных пiсароў i iншых ураднiкаў права грамадзянства, пачалi так сама лiчыцца “правiльнымi”. I тыя-ж валасныя пiсары, зьмяняючы адны беларускiя прозьвiшчы на маскоўскiя з –ов, -ев, -iн, адначасна другiя зьмянялi на –ко, гледзячы да чаго было блiжэй. Гэтак з сына Цярэшкi, Цярэшчанка (Цярэшчанок або Цярэшчонак) стаў Терещенко; з Зьмiтронак – Зьмiтрэнко (цi яшчэ “правiльней” - Дмитриенко), з Жаўток – Желтко. Усе прозьвiшчы беларусаў на –ко перакручаны з беларускiх прозьвiшчаў на –онак, -ёнак. Бывае, што тут захоўваецца падвойнасць – завуць усе, прыкладам, Дударонак цi Жаўток, а ў воласцi запiсаны “правiльна”: Дударенко, Желтко.
Як стала ў нас пашане i модзе ўсё чужое, а сваё пайшло на зьдзек, дык некаторыя Беларусы самахоць, з собскае iнiцыятывы, зьмянiлi свае прозьвiшчы на модныя, чужыя, “панскiя”. Асаблiва гэтак былi зьменены прозьвiшчы абазначаныя ў пункце IV, значыцца, прозьвiшчы з назовай розных розных рэчаў, птушак, жывёлы i г.п. Лiчылi, што няхораша называцца Сакол, Салавей, Сiнiца, Сарока, Гардзей i зьменялi на Соколов, Синицын, Соловьев, Гордеев, а Сакалёнак на Соколенко або рабiлi iх бяз сэнсу; гэтак Груша стаў пiсаць сваё прозьвiшча Грушо, Фарботка – Форботко, Мурашка – Мурашко, Варонка – Воронко, Хоцька – Хоцько, Ходзька- Ходзько, некаторыя Шылы сталi пiсаць свае прозьвiшча праз два “л” – Шылло i г.п. Так сама зьмянялi прозьвiшчы на прозьвiшчы з канчаткамi -скi, якiя не характэрна беларускiя, а маюцца i ў iншых славян. Як напрыклад, пакажу на гэткае сумнае здарэньне. Знаў я аднаго гаспадара, прозьвiшча якога было Вiдук (гатунак маку зь вялiкiмi макаўкамi, цьвiце ён чырвоным цьветам). Разбагацеўшы, купiў ён сабе дваранскiя паперы i падаў просьбу ўладзе, каб зьмянiць яму прозьвiшча Вiдук на Макоўскi. Просьбы яго паслухалi i зьмянiлi на падвойнае – Вiдук-Макоўскi.
Калi прозьвiшча на –iч, -вiч абазначаюць род, на –онак, -ёнак – сына, дык прозьвiшчы на –оў, -еў, -iн абазначаюць прыналежнасць, гэта прыметы, што адказуюць на пытаньне чый. Чый ты? – Ильин, Дроздов i г.д. Гэткiя прыметы маюць ня толькi адны Маскоўцы i Баўгары, а i ўсе iншыя славяне (Палякi, Чэхi, Украiнцы, Сэрбы). Маюць iх i Беларусы. У нас звычайна кажуць Янук Лявонаў, Ганка Лявонава, Пятрук Адамаў i г.п., дзе словы Лявонаў, Адамаў, абазначаюць, што ён належыць да Лявона, Адама, звычайна сын цi дачка Лявонава i г.п.
Прыналежнасць прыметы прыходзiцца ўжываць дзеля адрозьненьня, бо звычайна Янук, Пятрук i г.п. бывае не адзiн. У нас пад маскальскiм уплывам маглi паўставаць свае беларускiя прозьвiшчы на гэтыя канчаткi. У гэтым выпадку розьнiца памiж Маскалямi i Баўгарамi, з аднаго боку, а iншымi славянамi з другога, тая, што апошнiх гэтыя прыметы звычайна прозьвiшчамi не становяцца.
Падсумовуючы ўсё, што сказана аб прозьвiшчах на –оў, -еў, -iн, трэба сказаць каротка – гэтыя прозьвiшчы сталiся: 1) вынiкам перакручаньня або замены маскоўскiмi пiсарамi i начальнiкамi беларускiх прозьвiшчаў, 2) некаторыя Беларусы апошнiмi часамi самахоць iх перакручвалi на модныя маскоўскiя i 3) яны маглi адчасьцi паўстаць на беларускiм грунце, але пад маскоўскiм уплывам. Прозьвiшчы гэтыя ўсе новыя i не зьяўляюцца характэрнымi для Беларусоў. Прозьвiшчаў гэтых ёсьць у Беларусоў 15-20%. Прозьвiшчы на –оў, -еў, -iн зьяўляюцца нацыянальнымi Баўгар i Маскалёў. Прыблiзна гэтулькi, сколькi ў Беларусоў, ёсьць гэтых прозьвiшчаў у Украiнцаў, дзе яны маюць гэткi характар, як i ў нас.
«Беларускi Сьцяг» №4, 1922 год.
P.S. Статья старая и наверняка уже вышли и более новейшие научные статьи по данному вопросу. Но, по-моему, интересно мнение и белорусского филолога начала XX века.
(Сообщение отредактировал Lyavon 20 марта 2005 14:19)
(Сообщение отредактировал Lyavon 21 марта 2005 9:29)
