Левковские
Создание общей родословной Эта тема на карте: Левковский (после 2009)
Яна БовсуновскаяНовичок  с.Бовсуны,Лугинский р-н,Житомирская обл. Сообщений: 4 На сайте с 2016 г. Рейтинг: 12 | Наверх ##
21 марта 2016 2:36 Здравствуйте) Скажите, пожалуйста, а с чего вы взяли, что фамилия Бовсуновский имеет татарские корни? --- Исследую историю Бовсуновских / Болсуновских / -заушан. | | |
Ivan Levkovskiy Украина Сообщений: 1475 На сайте с 2009 г. Рейтинг: 8741 | Наверх ##
21 марта 2016 17:05 6 марта 20:23 janalevoО происхождении Болсуновских и их братииСм. также Оd xiazat ruskich... https://forum.vgd.ru/1231/1829...iew&o=https://forum.vgd.ru/1231/1829...iew&o=: [q] Интересно, что в Люстрации Овручского староства 1629 года, указан Ян Духовский вместе с другими участниками с. Мошки (т. е. Мошковскими, Духовские-Соколовские - это Мошковские, см. Архив Юго-Западной России. Часть IV. Том 1. Акты о происхождении шляхетских родов в Юго-Западной России. Киев, 1867. С. 116, 138, 297, 309, 352, 368, 369, 400) "Sioło Moszki , albo Moszkowce . Jan Duchowski z inszemi tey że wsi possessorami pokładali przed nami list z extraktem z metryki kancellariey większey W. X. Lit. krola swiętey pamięci Augusti anno 1544 , ktorym possessorom tey wsi na sluzbie ordynskiey przy zamku Оwruckim zostawuie, to iest na sluzbe woienna,— konia powinni po ordynsku, albo po petyhorsku, w pancerzu z misurka osadzac..." - с 1544 года на службе ордынской военной при замке Овруцком, т. е. на службе военной коня должны по ордынски или по пятигорски, в панцире с мисюркой, ставить.https://runivers.ru/bookreader/book9525/#page/637/mode/1up Правда, из листов-привилеев известно, что как Мошковские, так и их сородичи Пашинские, Волковские, Барановские, Ущаповские, Болсуновские, Васьковские и др. обязаны лишь к земской военной службе при князю или воеводе киевском.https://runivers.ru/bookreader/book9519/#page/145/mode/1up
Интересно, что конная служба в пятигорских хоругвях Речи Посполитой (начиная с 1561-1562 гг.) отличалась некоторыми особенностями, в частности требовалось иметь соответствующую подготовку, определенные доспехи и вооружение, а также рослого и крепкого коня:
[q] ...Lekki husarz, albo petyhorzec [pogrub. – Z.H.] na dobrym koniu, z drzewem siedm łokcio-wym (bez proporca) wyprawowany będzie w szyszaku, z blachem przednim, albo w kafanie do-brze przeszywanym, i w pancerzu powleczonym z karwaszami, ostroga u nogi, bandolet na cztery piędzi rurę długą mający, pistolet przynajmniej jeden, ładownicę tak sporą jak u pieszego...
...Chorągwie wszystkie, tak kozackie jako i lekkie mają być z dzidami, które oręże zda siębyć lepsze, potrzebniejsze i wygodniejsze niżeli petyhorskie. Do petyhorskich bowiem służbyćwiczenia naprzód trzeba wielkiego, bo to takaż kopija, jako i usarska [pogrub. – Z.H.], trzeba konia rosłego i dużego, o które teraz trudno, trzeba munsztuku bo trudno sobie drugąręką pomóc i innych siła do tej maniery rekwizycji...
См. Z. Hundert, Kilka uwag na temat chorągwi petyhorskich w wojskach Rzeczypospolitej w latach 1673–1683...https://www.academia.edu/89935...s._136-149[/q]
Хотя в пятигорских хоругвях с 17-го века уже служили в большинстве случаев не пятигорцы-черкесы с Кавказа, а местные русинско-литовские и польские бояре (так в Смоленской войне 1632-1634 известны пятигорцы Remigiana Jelca – 120 konihttp://kadrinazi.blogspot.com/...ktory.html, см. также Петро КУЛАКОВСЬКИЙ. Федір Єлець - представник панів Київського воєводства першої половини XVII століття. - Записки товариства імені Шевченка. — Т. CCLX: Праці Комісії спеціальних (допоміжних) історичних дисциплін / Редактор тому Олег Купчинський; Редакційна колегія: Андрій Гречило, Тарас Гунчак, Любов Дубровіна, Микола Крикун, Олег Купчинський, Роман Шуст, Наталія Яковенко. — Кн. 1. — Львів, 2010. — С. 105-146), возможно, что эти роды овручских бояр (Мошковские и др.) были потомками черкес-пятигорцев, переселенных в Поднепровье до 1362 года еще татарами, а не Гедимином, как сказано в Люстрации Черкасского и Каневского замков от 1552 года:
[q] “Початокъ Черкасовъ и Канева. Отъ початку Черкасовъ и Канева уходы по всимъ тымъ рекамъ вольны были Каневъцомъ, бо яко князь великій Литовскій Гедиминъ, завоевавъши надъ моремъ Кафу и весь Перекопъ и Черкассы Пятигорское, и приведъши Черкасовъ часть з княгинею ихъ, посадилъ ихъ на Снепороде, а иншыхъ на Днепре, где теперъ Черкасы сидятъ, а Снепородцевъ посадилъ на Днепрежъ у Каневе и сидячи Снепородце на Днепре у Каневе, предся отъчизны свои по речкамъ инымъ Севирскимъ уходити не престали”https://runivers.ru/bookreader/book9524/#page/191/mode/1up [/q]
[q] Переселение могло иметь место от середины XIII в., когда Среднее Поднепровье вошло в границы кочевий чингизида Хурмиши (Куремсы), до 1362 г., когда в битве при Синих Водах Ольгерд Литовский отвоевал у Улуса Джучи власть над Киевщиной.
См. Бубенок О. Б. Литовская легенда об основании города Черкассы и ее историчность / О. Б. Бубенок // Сходознавство. - 2017. - № 79. - С. 35-52. irbis-nbuv.gov.ua/cgi-bin/opac/search.exe?C21COM=2&I21DBN=UJRN&P21DBN=UJRN&IMAGE_FILE_DOWNLOAD=1&Image_file_name=PDF/Skhodoz%5F2017%5F79%5F4%2Epdf
[/q]
См. также о пятигорских черкесах в Речи Посполитой в сб. Россия и Польша: опыт тысячелетнего соседства статью Ершова В.https://books.google.com.ua/bo...mp;f=false
[/q]
Думаю, что именно из этой фразы (Архив Юго-Западной России. Часть IV. Том 1. Акты о происхождении шляхетских родов в Юго-Западной России. Киев, 1867, Док. V, стр. 17 http://www.runivers.ru/bookrea...6/mode/1up): "Prokopa Antonowicza Bołsunowicza, grunt przezywaiomy Bołsunowski, Czornohubowski" (1518 год) польские геральдики, а не я, сделали вывод, что предок Прокопа Антоновича Болсуновича при князе Витовте был татарином уже по самому имени - Болсуном (Чорногубом). Вы можете с этим не соглашаться, это Ваше право, тем более прямых доказательств, татарского происхождения Ваших предков нет (по крайней мере, мне такие документы не известны). Историки и геральдики, зачастую могут ошибаться, что произошло и с моим родом, некоторыми из них (Дзядулевич, Яковенко) причисленных к татарам, что мне и удалось успешно оспорить в своей статье на Вики https://ru.wikipedia.org/w/ind...d=88853370 Ну а теперь, файлы с цитатами геральдиков: 1. Dziadulewicz Stanisław. Herbarz rodzin tatarskich w Polsce. Wilno, 1929. S. 382-383. 2. Uruski Seweryn. Rodzina. Herbarz szlachty polskiej. T. 1. Warszawa, 1904. S. 303-304. 3. Boniecki, Adam. Herbarz polski. T. 1. Warszawa, 1899. S. 378. 4-5. Wittyg Wiktor. Nieznana szlachta polska i jej herby. Kraków, 1908. S. 37-38. Герб БолсуновскихПо утверждению В. Виттуга, Болсуновские использовали герб Косцеша. Но, он не дал ссылки ни на один первоисточник, поэтому этот вопрос завис. Мое мнение таково: время написания его работы совпадает со временем утверждения Болсуновских в дворянстве, впрочем как и другой волынской шляхты. В Родословной книге дворян Волынской губернии Болсуновские как раз и показаны с гербом Косцеша (ДАЖО_146-01-00419_Родовідна_книга_дворян_Волинської_губернії,_частина_6,_літери_А-Б_1801-1829. С. 1053 https://forum.vgd.ru/file.php?fid=1004432&key=73089492). Исходя из этого, Виттуг просто показал герб Косцеша, с которым Болсуновские утвержались в дворянстве. Но, какой их герб или гербовый знак мог быть до этого времени, неизвестно, поскольку почти вся наша шляхта брала себе гербы из Гербовника К. Несецкого лишь по созвучию фамилий с известными носителями данных гербов, внесенными в гербовники, забыв и утратив на тот момент свои исконные руськие гербы (гербовые знаки), я писал об этом здесь https://forum.vgd.ru/1231/1829...iew&o=В доказательство этого, в Дополнении к изданию Гербовника Несецкого издателем Я. Бобровичем назван "Bolsanowski Jakób komornik Owrucki , w tym czasie żyjący" без указания герба, с отсылкой на Гербовник Веладко (Heraldyka czyli opisanie herbów, w iakim ktory iest kształcie oraz, familie rodowitey szlachty polskiey i W. X. Litewskiego z ich herbami [...]), этот второй том издан в 1794 году: [q] BOLSANOWSKI Jakub komornik Owrucki , w tym czafie żyjący . Więcey żaden z autorow dawnych o nich niepifzą , ani Kuropatnicki .https://www.google.com.ua/book...frontcover [/q]
Поэтому, возможно, что на 1793 год герб Болсуновских еще не был известен, и герб Косцеша взят с Дворянского Дела, не являлся историческим (свои гербы овручская шляхта "придумывала", начиная примерно с 1799 года). Но, может быть и наоборот. См. также: Локализация села Чорногубович в Овручском поветеhttps://forum.vgd.ru/1231/1829...iew&o=Некоторые документы:Оригиналы документов Болсуновских, Васьковских и др., которые "z Lublina u welmoznogo pana Micuty podstolego Grodzieńskiego odszukali byli",18 сентября 1710 года после сеймика, у возвращавщихся домой Стефана Васьковского и Яна Мошковского, в мили за Житомиром были ограблены неизвестными лицами и так и не возвращены (см. Zespół: 2 / Księgi grodzkie kijowskie Jednostka: 12 / Księgi grodzkie kijowskie Lata: 1709-1710 №148 Л. 505-507 https://sadowe.genealodzy.pl/i...amp;zoom=1) Но, к счастью, сохранились выписки с Литовской Метрики и др. https://books.google.com.ua/bo...mp;f=false[q] Дѣльчій листъ, выданный великимъ княземъ литовскимъ Алексавдромъ земянамъ кіевскимъ: Сидору Юхновичу Васьковичу и Ивану Гапоновичу Ущапу, подтверждающій дѣлежъ между ними земель, какъ выслуженныхъ ихъ предками у В. К. Витольда, такъ и отчизныхъ, произведенный кіевскимъ воеводою, Мартыномъ Гаштолдовичемъ. 1494, Апрѣля 24.
Року тисеча семъ сотъ тринадцатого, месеца мая пятого дня.
На леженю книге земскихъ. киевськихъ comparens personaliter urodzeni ich mość panowie: Marcin Uszczapowski, i Stefan Chiniewicz-Waśkowski, extrakt z metryki wielkiej wielkiego xięztwa Litewskiego, authentice wydany, z upisaniem w nim cofirmaciey listu dzielczego, między ich mościami pany: Iwanem Haponowiczem Uszczapem a Sidorem Jochnowiczem Waśkowiczem stałego, dla wpisania do xiąg niniejszych ziemskich kijowskich per oblatam podali, de eo verborum, qui sequitur, tenore: Awgust wtory, z Bożej łaski krol Polski, wielki xiąże Litewski, Ruski, Pruski, Mazowiecki, Inflantski, Smoleński, Siewierski i Czernihowski, a dziedziczny xiąże saski i elector. Oznaymuiemy tym listem extraktem naszym, komu by o tym wiedzieć należało, iż suplikowali do nas przez panow rady i urzędnikow, przy boku naszym rézyduiących urodzeni: Paweł Uszczapowski i Roman Chinewicz-Waśkowski, upraszaiąc o wydanie per extraktum z metryki wielkiej wielkiego xiążstwa Litewskiego confirmacyej listu dzielczego, między Iwanem Haponowiczem Uszczapem a Sidorem Jochnowiczem Wakśowiczem stałego, pod datą w nieyże wyrażoną i w teyże metrycę wielkiego xięztwa Litewskiego oblatowanego, de tenore sequenti: Ja, Alexander, Bożą miłoscią wielki xiąże Litewski, Ruski, Żmudzki i innych: żałował nam ziemianin kijowski, Sidor Jochnowich Waśkowicz na siabra swego Iwana Haponowicza Uszczapa, co oyey ich wysłużyli dwie imienia: Bełowo na Złynie a Hoszowicze, niedaleko zamku owruckigo, z ostrowcem Zaleznickim u kniazia Witołta; a posli tego oni stoiali w prawie o te dwie imienia i o trzecie imienie, oyczyzny ich, na imie: Uszczapowicze i Waśkowicze przed panem Marcinem Gosztołtowiczem, jak od oyca naszego, króla jego miłosci Kijow trzymał, i pan Marcin wysłał tam ich temi imionami dzielić: niazia Fedora Glinskiego i ziemianina kijowskiego Ersza; i oni tam wyiezdżali i temi imionami i wysługą i oyczyznemi imionami napoł ich pedzielili i Iwanu Haponowiczu dostało się Bełowo na Złynie, a Sidorowi Jochnowiczu-Hoszowicze z ostrówcem Zaleznickim i pan Marcin, podług tych dzielczych listow, dział i list swoj sądowy między ich na to dał, i temi razy te listy kniazia Witolta i list pana Marcina przed nami ukazywali i my, tym listem porozumiawszy ten dział imion Bełowa i Hoszowicz i imiona oyczyste ich Uszczapowicze i Waśkowicze, między rzekami Uszą i Żerewicą leżące, kazalismy po połowie trzymać, bez krzywdy obudwoch, padług pierwszego działu i listu pana Marcina. A Hapanowiczu Uszczapu w Hoszowicze z ostrowcem Zaleznickim, wysługę i oyczyzne Waśkowicze; ani Jochnowiczu Waśkowiczu także w Bełowo na Złynie i oyczyznę Uszczapowicze nienależy ni w czym wstępować wiecznemi czasy. A na twardość tego i pieczęć naszą kazalismy przyłożyć ku temu naszemu listu. Pisan w Wilniu. Apryla dwudziestego czwartego dnia, indikta dwunastego. My tedy. król, do pomienionej supliki łaskawie się skłoniwszy, tę confirmacyą listu dzielczego per extraktum z kancelaryej wielkiey wielkiego xiążtwa Litewskiego onym wydać i dla większey wagi, pieczęć wielką wielkiego xiążtwa litewskiego przycisnąć roskazalismy. Dan w kancelariey naszey wielkiey wielkiego xiążtwa Litewskiego. Miesiąca kwietnia VII dnia, roku MDCCXIII, panowania naszego XVII roku. У того екстракту, при печати великое канцеляріи великого княжества литовского, подпись руки тыми словы: Karol Stanisław xiąże Radziwił, kancleri wielki wielkiego xiążtwa litewskiego m. p. Другий зась подпись тыми есть написанъ словы: wniebytnosci wielmożnego xiędza regenta kancelaryey wielkiej wielkiego xiąztwa litewskiego, Grzegorz Jozef Roykiewicz, jego królewskiey mosci sekretarž. Который же то екстрактъ, за поданемъ и прозбою вышъ менованыхъ ихъ милостей подаючихъ, слово в слово, якъ се в собѣ маетъ, до книгъ нинешцихъ, земскихъ, киевськихъ есть уписанъ.
Книга земская кіевская записовая, поточная и декретовая, годъ 1712-1716, No 135; листъ 147 на обор.
[/q]
[q] Подтвердительная грамота Сигизмунда 1, выданная кіевскимъ земянамъ: Василію Гапоновичу Ущапу, Конону Хиневичу-Васьковцу, Яцку Семеновичу Мошковцу, Федьку Ивановичу Волковичу, Гарасиму Тереховичу Пашиничу, Прокопу Антоновичу Болсуновичу и Степану Андреевичу Барановичу. Король Сигизмундъ, разсмотрѣвъ представленныя ими грамоты: Князя Александра (Олелька) Владимировича, В. К. Витольда, короля
Казимира, также раздѣльный актъ, составленный воеводами: виленскамъ, Юріемъ Николаевичемъ Радзивиловичемъ и кіевскимъ, Андреемъ Якубо вичемъ Немировичемъ, подтверждаетъ имъ право на потомственное вла дѣніе землями, съ обязанностію служить конемъ военную господар-скую земскую службу, на равнѣ съ другими земянами кіевской земли и съ освобожденіемъ ихъ отъ всякихъ другихъ повинностей. 1518, Іюля 6.
Року тисеча семсоть чотырнадцатого, месеца Януарія двадцать второго дня.
На рокахъ судовыхъ, земскихъ, киевскихъ, въ перший понедѣловъ по новомъ лѣти припалыхъ, и судовне отправоватися зачатыхъ, przed nami: Antonim Franciszkiem na Wojutynie Siennickim sędzia, Alexandrem na Olewsku Niemiryczem, podsędkiem, Urzędnikami sadowemi, ziemskiemi, kijowskimi, comparens personaliter urodzony imé pan Roman Chyniewicz Waskowski, extrakt z metryki wielkiey wielkiego xiężtwa litewskiego, authentice wydany, z upisaniem w nim comfirmacyey przywileiow, na dobra Moszkowskie, Hoszowskie, Uszczapowskie, Waskowskie i inne służącey, dla wpisania do xiąg ninieyszych, ziemszych, kijowskich, ratione introcontentorum, per oblatam podał, de serie verborum tali: Awgust wtory, z Bożey łaski król Polski, wielki xiąże Litewski, Ruski, Pruski, Mazowiecki, Żmudzki, Kijowski, Wołynski, Podolski, Podlaski, Inflanski, Smolenski, Siewierski i Czernihowski, a dziedziczny xiąże saski i elector. Oznaymuiemy tym listem extraktem naszym, komuby o tym wiedziec należało, iż suplikowali do nas przez pany rady i urzędnikow urodzony Paweł Uszczapowski i Roman Chyniewicz Waskowski, upraszając nas o wydanie z metryki wielkiey wielkiego xięztwa litewskiego potwierdzenia Wasylemu Haponowiczu Uszczapu, Kononu Chiniewiczu Waskowiczu, Jacku Semenowiczu Moszkowiczu i innym ziemianom wojewodztwa kyowskiego, na grunta ich dziedziczne, pod datą w nieyże wyrażoną i w teyze metryce wielkiego xięźtwa Litewskiego oblatowana, de tenore ejusmodi: Zygmont, Bożą miłoscią król Polski, xiąze Litewski, Ruski, Pruski, Żmudzki, Mazowiecki i innych. Bili nam czołem ziemianie nasi ziemi kijowskiey: Wasyl Haponowicz Uszczap, Konon Chiniewicz Waśkowiec, Jacko Semenowicz Moszkowiec, sami od siebie i od Fedka Iwanowicza Wołkowicza, Harasima Terechowicza Paszynicza, Prokopa Antonowicza Bołsunowicza, Stefana Ardrzejowicza Baranowicza i pokładali przed nami listy sądowe pana Juria Mikołaiewicza Radziwiłowicza, wojewody wilenskiego, hetmana naywyzszego wielkiego xiężęcia i pana Andrzeia Jakubowicza Niemirowicza, woiewody kyowskiego, dzierżawcy swisłockiego, w których listach opisuje: iż oni zdawna, z przadkow swoich, służbę ziemską woienną, przykładem iuszych ziemian ziemi kyowskey, sługiwali; a drugi list kniazia Alexandra Władymerowicza, na grunta ich ziemskie oyczyste dany, a trzeci list wielkiego kniazia Witolta, a czwarty list swiętey i sławney pamięci króla imci Kazimirza, oyca naszego, potwierdzający; w k:órych listach, także opisuie, iż Wasila Haponowicza Uszczapowicza grunt, przezywaiemy Uszczapowszczyzna i Bełow na Złynie; Konona Chyniewicza Waśkiewicza grunt, przezywaiomy Waśkowski, na Hoszowie połowa z siedliszczem Bazarowką, z ostrowcem Podleżnickim, Uszczapowszczyzna i Waskowszczyzna, oyczyzny ich między rzekami Zerewią i Uszą, po obapoł potoka Sestynia, za Uszą, gdzie dworzyszcza przodkow ich byli, a Bełow na Złyne i połowa Hoszowicz z siedliskiem Bazarowką i z oztrowcem Podleżnickim, wysługa onych przodkow u wielkiego kniazia Witołta, według listu dzielczego jego mośći brata naszego Alexandra, który list dzielczy i przed nami ukazywali. Jacka Semenowicza Moszkowicza grunt, przezywaiomy Moszkowski, między rzekami Norinią i Żerewią, Fedka Iwanowicza Wołkowicza i Harasima Terechowicza Paszynicza grunty ich, jedne przezywaiome Łowieckie a drugie Czyhurowskie, podle tego nad rzeką Uszą; Prokopa Antonowicza Bołsunowicza, grunt przezywaiomy Bołsunowski, Czornohubowski; Stefana Andzeiowicza Baranowicza, grunt przezywaiemy Baranowski, połowę Hoszowicz z ostrowcem Zeleznickim; i bili nam czołem pomienione ziemiane nasi, abysmy na to dali im ten nasz list; i ziemie ich dziedziczne i wysłużone: Uszczapowszczyzne i Waśkowszczyznę, wyszey namienione, Moszkowskie, Wołkowskie, Paszynskie, Czornohubowskie, Bołsunowskie, a Baranowskie podwierdzili tym naszym listem. Ino gdyż pan Wilenski, naywyzszy hetman, i pan Andrzey Iakubowicz Niemirowicz, wojewoda kyowski, podług listow starych wielkich kniaziey litewskich i sławney swiętey pamięci królow ich mosciow: Kazimirza, oyca naszego, Alexandra, brata naszego, pomienionym ziemianom te ziemie ich na wieczne czasy przysądzili i My, wysłuchawszy tych listow i dostatecznie z nich wyrozumiawszy, na ich czołombicie uczynili i na to dali ten nasz list; i te ziemie ich, w wierzchu opisane, ze wszystkiemi pożytkami, jako się te ziemie w sobie mają, potwierdzamy tym naszym listem; maią ci ziemianie: Uszczap, Waśkowiec i inne pomienione, i ich żony, i dzieci, i szczadki onych, wyżey opisane ziemie trzymać i używać na wieczne czasy; a nam hozpodaru służbę ziemską woienną koniem służyć powinni; jako inne ziemiane nasi w powiecie kyowskim, i wszystkich wolnosci zażywać, a inszych powinnosci niktorych nie maią pełnić. A na twardosć tego i pieczęć naszą kazalismy przyłozyć ku temu naszemu listu. Pisan w Wilniu, pod lato Bożego narodzenia tysiąc pięćset osmnastego, miesiąca Iula szóstego dnia, indyktu trzynastego. Ian Hornostay, podskarbi ziemski i pisarz. My tedy król, do pomienioney supliki łaskawie się skłoniwszy, te potwierdzenie per extractum z kancellariey wielkiey wielkiego xiężtwa Litewskiego onym wydać i dla większey wagi pieczęć wielką wielkiego xiężtwa Litewskiego przycisnąć rozkazalismy. Dan w kancellariey naszey wielkiey wielkiego xiężtwa Litewskiego, miesiąca kwietnia VII dnia, roku MDCCXIII, panowania naszego XVII roku. На томъ екстракти печать канцеляри великой великого князства Литовского есть притиснена, а подписы русь в тые слова: Karol Stanisław xiąże Radziwił, kanclerz wielki wielkiego xiężtwa litewskiego; w niebytnosci wielmożnego xiędza regenta kancellaryey wielkiey wielkiego xięźtwa litewskiego-Gregor Josef Roykiewicz, jego królewskiey mosci sekretarz. m. p. Koтopый же то екстрактъ, за поданемъ и прозбою вышъ менованного его милости подаючого, а за принятемъ суду нинешнего, де вербо адъ вербумъ, до книгъ нинешнихъ есть уписаный.
Книга земская киевская записовая, поточная и декретовая, годъ 1712-1716, No 135; листъ 359 на обор.
[/q]
[q] Рѣшеніе суда, наряженнаго Сигизмундомъ Августомъ, для разсмотрѣнія дѣла объ обидахъ, причиненныхъ земянамъ кіевскимъ: Мошковичамъ, Болсуновичамъ и Барановичамъ овруцкимъ старостою Криштофомъ Кмитичемъ. Судъ, разсмотрѣвъ жалобу и, представленную истцами, грамоту Сигизмунда I, приказалъ Кмитичу не принуждать истцевъ къ боярской земской службѣ, считать ихъ земянами и уплатить имъ 20 рублей штрафу за то, что онъ самопроизвольно сажалъ ихъ въ тюрму и причинилъ имъ потерю документовъ. 1546, Іюня 26. Сигизмундъ Августъ потвердилъ это рѣшеніе. 1547, Апрѣля 6. При дѣлѣ приложена копія грамоты Сигизмунда I, который освобождаетъ, на основаніи предъявленныхъ ему документовъ кіевскихъ земянъ: Ущаповъ, Хиневичей-Васьковскихъ, Пашиничей, Волковичей и братію ихъ отъ повиностей путныхъ бояръ овруцкаго замка и приказываетъ овруцкому старостѣ, Тыхну Гринковичу Козинскому считать ихъ земянами. 1535, Марта 13.
Року тисеча семъ сотъ чотырнадцотого, месеца Януарія десятогонадцатого дня.
На рокахъ судовыхъ, земскихъ, киевскихъ, въ перший понедѣловъ по новымъ лѣти припалыхъ и судовые одправоватися зачатыхъ, przed nami: Antonim Franciszkiem na Woiutynie Sienickim, sędzią, Alexandrem na Olewsku Niemiryczu, pndsędkiem, urzędnikami sądowemi ziemskiemi kyowskiemi, comparens personaliter, urodzoni ich mość panowie: Piotr Uszczapowski, skarbnik smolenski i Roman Chiniewicz-Waśkowski, skarbnik bracławski, extrakt z metryki wielkiey wielkiego xiężtwa litewskiego, authentice wydany, z upisaniem w niem dekretu międży zeszłemi niegdy ich mosciami pany Moszkowskiemi, Bołsunowskiemi, Baranowskiemi i inneni, ratione introcontentorum, stałego i ferowanego, dla wpisania do xiąg ninieyszych kijowskich per oblatam padali, de eo verborum, qui sequitur tenore: August, z Bužey Haski król Polski, wielki xiąże Litewski, Ruski, Pruski Mazowiecki, Zmudzki, Kyowski, Wołynski, Podolski, Podlaski, Inflantski, Siewierski, Smolenski, i Czernihowski, a dziedziczny xiąże Saski i elector. Oznaymujemy tym listem extraktem naszym, komu by o tym wiedzieć należało: suplikowali do nas przez panow rady, urzędnikow, przy boku naszym rezyduiących, urodzeni: Paweł Uszczapowski i Roman Chyniewicz-Waskowski, upraszaiąc o wydanie per extractum z metryki wielkiej wielkiego xiężtwa litewskiego listu sądowego Iwana Moszkowicza, Fiłona Bołsunowicza, Fedka Baranowicza i innych ziemian kyowskich, pod datą niżey wyrażoną i w tey że metryce wielkiego xięzstwa litewskiego oblatowanego, de tenore verborum tali: Żygmunt Awgust, Bożą miłoscią, król Polski, wielki xiąże Litewski, Ruski, Pruski i daley: czyniemy znamienito tym naszym listem ninieyszym i na potym będącym, iż pokładali przed nami ziemianie powiatu kijowskiego: Iwan Moszkowicz, Fiłon Bołsunowicz, a Fedko Baranowicz list sądowy naywielebnieyszego Iuria Chwalczewskiego, biskupa łuckiego i beresteckiego, a pana Iwana Jurewicza Hlebowicza, wojewody kijowskiego i bili nam czołem pomienieni ziemianie, abyśmy, do wia domosci naszey hospodarskiey przypusciwszy ten list sądowy, do xiąg kancelariey naszey wielkiego xiężtwa litewskiego wpisać kazali w ten nasz list; który list sądowy tak się w sobie ma: Wypis z xiąg sądowych panow rad wielkiego xiężtwa litewskiego: Z roskazania króla jego mosci i wielkiego xiężęcia Zygmonta patrzyli tego dzieła xiązęta: Iury Chwalczewicz, biskup łucki y berestecki i pan Iwan Jurewicz Hlebowicz, woiewoda kijowski, lata Bożego narodzenia tysiąć pięćset czterdziestego szostego, miesiąca Iunia dwudziestego szóstego, dnia, indikta czwartego, w piątek, nazajutrz Bożego Ciała, Staneli w sprawie, oczewiscie żałowali ziemianie hospodarscy powiatu kiowskiego: Iwan Moszkowicz, a Fiłon Bołsunowicz a Fedko Baranowicz i innych poplecznikow swoich imieniem na dzierżawce naszego owruckiego, pana Krzysztofa Kmitycza o tym, iż on bracią ich: Hregorego Moszkowicza, Iwana Baranowicza łapał i w więzienie sadzła, za ktorym łapaniem ich w ten czas pogineli listy króla jego mosci Alexandra, w którym opisano było, że pan Marcin Gasztoltowicz wysyłał kniazia Fedora i ziemianina kijowskiego imionami ich oyczystemi i wysłużonemi dzielić i inne listy ich mosciow hospodarow rożne i wielkich xiążąt litewskich, przodkom ich na oyczyzny własne dziedziczne dane, ktore teraz zażywają ciż ziemiane, szczadki ich i list pana Juria Mikołaiewicza i pana Andreia Niemirowicza, woiewod kijowskich sądowe, ktoremi wyzwoleli od stroż zamkowych i od innych powinnosci zamku Owruckiego tych ziemian; Pan Krzy. stof, na żałobę odpiraiąc się, mówił: powinni oni u wrot zamkowych strzec, ale jednak na stroży chodzić nie chcieli, ja za to bracią ich łapały do więzienia sadzał. Ci: Iwan Moszkowicz, Fiłon Bołsunowicz i Fedko Boranowicz, stoiąc oczewiscie u prawa powiedzieli iż nie powinnismy u zamkowych wrot strzec i niktorych powinnosci zamkowych pełnić; choć te listy ich mosciow hospodarow i wielkich xiążąt litewskich i sądowe nam, za łapaniem twoim, pogineli, ale jednak list i drugi, u przyiaciela, na innym mieyscu w schowaniu był, także starego Zygmunta; ten i teraz mamy, ktory pokładali; sprawy pisarza jego mośći Michała, i ktorego panowie ich mość słowo od słowa raczyli tu wpisać, ten list tak się w sobie ma. Dzierżawcy naszemu owruckiemu panu Tychnu Hrynkowiczowi Kozinskiemu y innym dzierżawcom Owruckim, ktorzy na potym będą ten zamek nasz od nas trzymać; żałowali nam ziemianie ziemi kijowskiey: Wasil Uszczap, Mikołay Chyniewicz Waśkowski i Andrzey Paszynicz i Tymofey Wołkowicz z bracią swoią, o tym: iż bojare pentni Owruckie każą im powinnosci zamkowe odbywać, stroże u wrot zamku naszego Owruckiego pilnować, z listami iezdzić; a oni z przodkow swoich tych powinnosci nie odbywali iz listami nie jezdzili, stroży u wrot zamkowych nie pilnowali; także oni przed nami ukazywali listy sądowe i niektore od hospodarow ich mosciow braci naszych i wielkich xiąząt litewskich na oyczyzny swoie dziedziczne i wysłużone: Uszczapowiczy i Waśkowiczy, między rzekami Uszą i Zerewią; Czyhyrowską, a Łowieckie, nad rzeką Uszą leżace, Bełowo na Złynie i Hoszowicze, niedaleko zamku naszego owruckiego, z ostrowcem Zaleznickim, przodkom tych ziemian dane, jako to listy sadowe pana Wilenskiego, hetmana najwyższego wielkiego xięzęcia, starosty grodzinskiego, morszałka naszego dwornego, dzierżawcy lidzkiego i bielickiego, pana Juria Mikołajewicza Rodziwiłowicza, wojewody kijowskiego, dzierżawcy swisłockiego, pana Andrzeia Jakubowicza Niemirowicza, w którym jest opisano: iż te listy przodkow ich z temi boiarami owruckiemi patrzyli, i w tym ich prawych znaleźli, i niekazali im tych powinnosci zamkowych pełnić, ale tylko kazali im wespoł z ziemianami z oyczyzn swoych dziedzicznych i wysłużonych na służbę ziemską woienną ieżdzic; i bili nam czołem, abyśmy ich przy tych listach zostawili z oyczyznami ich; przed to, gdyż pan Wilenski i woiewoda Kijowski w tym prawych ich znaleźli, nam nie godzi się poddanym naszym nowin ustanowiać, a tak, żebyś tym boiarom putnym przykazał, żeby oni do powinnosci niktórych zamkowych z sobo niepociągali i dali im w tym pokoy; niech oni służbę ziemską woienną z oyczyzn swoich dziedzicznych i wysłużonych nam hospodaru służą, wespoł z ziemianami kijowskiemi, podług listow hospodarow, braci naszych, wielkich, xiężąt litewskich i podług listow sądowych pana Wilenskiego i pana woiewody kijowskiego, koniecznie żeby nam o tym więcey nieżałowali. Pisan w Wilnie, pod lato Bożego narodzenia, tysiąc pięcset trzydziestego pią tego, miesiąca Marca trzynastego dnia, indicta osmego. Panowie ich mość, żałoby i odporu tego listu hospodarskiego dostatecznie wysłuchawszy, widząc, iz hospodary ich mość, w listach swoich i wielkich xiążęt litewskich, raczyli pisać, że oni listu sądowego woiewod kijowskich, przed ich mośći pokładali, któremi od stroż zamkowych i od innych powinosci, od putnych boiar owruckich odciągali się i prawo w tym od nich nalezione, ktore listy umocniwszy hospodar imć swoim listem, z tych powinnosci wszystkich niezwykłych onych wyzwolić raczył, znalezli ich mośći, jż pan Krzysztof niesłusznie ich, jako szlachtę, z oyczyznami ich dziedzicznemi i wysłużonemi (do powinnosći pociąga). Dwudziestu ruhlami groszy nawiązać i rok tey nawiązce zapłacić dołożyli ich mość od ninieyszego dnia za niedziel cztyry; a co się tycze stroży i innych powinnosci zamkowych, o tym oni, maiąc bydz zachowane z oyczyznami swemi, podług listow hospodarskich i wielkich xiężąt litewskich; i niktorego przemuszenia nie maią czynić dzierżawcy owruccy nad one listy hospodarskie. Pisan w Wilne. U tego listu pieczęci dwie, a podpis: Ostafi Wołowicz. Iakoż te listy, z wierzchu pisane, do xiąg kancellariey naszey wielkiego xiężtwa litewskiego, z rozkazania naszego jest zapisane. Pisan w Warszawie, roku Bożego narodzenia tysiąc pięcset czterdziestego siódmego, miesiąca Apryla szostego dnia, indikta piętego. Iermohen pisarz. My tedy, król, do pomienionej suppliki łaskawie się skłoniwszy ten list sądowy per extraktum z kancellariey wielkiey wielkiego xiężtwa litewskiego onym wydać, i dla większey wagi pieczęć wielką wielkiego xiężtwa litewskiego przycisnąć rozkazalismy. Dan w kancellariey naszey wielkiey wielkiego xiężtwa litewskiego, miesiąca kwietnia VII dnia, roku MDCCXIII, panowania naszego XVII roku. На томъ екстракту печать велика великого князтва литовского есть притиснена, а подъписи рукъ тымы словы: Karol Stanisław, xiąże Radziwił, kanclerz wielki wielkiego xiężtwa litewskiego, w niebytnosci wielmożnego xiędza regenta kanceliariey wielkiey wielkiego xiąztwa litewskiego-Gregorz Jozef Roykiewicz, jego królewskiey mośći sekretarz m. p. Приписокъ зась пижей пеесть написаны словы: extrakt oblaty listu sądowego, między Iwanem Moszkowiczem i innemi ziemianami kijowskiemi, a panem Krzystofem Kmiticzem, starostą owruckim ferowanego, na affektacyę urodzonych: Pawła Uszczapowskiego i Romana Waśkowskiego jest wydany i de werbo ad werbum korrygowany. Который же то екстрактъ, за поданемъ и прозбою вышъ менованыхъ ихъ милостей подаваючихъ, а за принятемъ суду нинешнего слово в слово, зъ початку ажъ до конца до книгъ нинешнихъ земскихъ киевскихъ есть уписапы.
Книга земская кіевская записовая, поточная и декретовая, годъ 1712-1716, No 135; листъ 357.
[/q]
[q] Рѣшеніе королевскаго суда по дѣлу между кіевскими земянами: Хомою Мошковичемъ и Василіемъ Ущапомъ и овруцкимъ старостою Криштофомъ Кмитичемъ. Король, разсмотрѣвъ предъявленные ему документы и собравъ показанія свидѣтелей, призналъ Мошковскихъ и Ущаповскихъ Земянами и запретилъ овруцкимъ старостамъ требовать съ нихъ боярской повинсти и подчинять ихъ земскому суду. 1544, Августа 30.
Року тисеча шестьсотъ осмдесятъ осмого, мѣсяца декабря тринадцатого дня.
На уряде кгродскомъ, в месте его королевской милости Овъручымъ, передомною, Станиславомъ Михаиломъ Жураковъскимъ, намесникомъ на тотъ часъ кгродскимъ енералу подвоеводзътва киевского и кныгами нинешънеми, кгродскими, киевскими comparens personaliter urodzony jego mość pan Ian Moszkowski, dla wpisania do xiąg ninieyszych, grodzkich, generału wojewodztwa kyewskiego per oblatam extrakt, z xiąg grodzkich owruckich, z correctą, pieczęcią i z podpisem podstaroscinskim, z upisaniem w nim przywileiu swiętey pamięci, króla jego mosci Zygmunta, na rzecz, w tym że przywileiu mianowicie wyrażoną, ich mosciom panom Moszkowskim, dziedzicom wsi Moszkow danego i służącego wydany (prae via facta manifestatione, że xięgi grodzkie owruckie dawnieysze, ob quem nescitur casum fortuitum, zgorzeli) podał, ktorego tenor sequitur talis: Wypis z xiąg grodzkich zamku owruckiego: Roku tysiąc szescset szescdziesiąt trzeciego, miesiąca Maia dziewiętnastego dnia, na urzędzie grodzkim, w zamku jego krolewskiey mości owruckim, przedemną, Michałem Michałkiewiczem Konczakowskim, namiesnikiem podstarostwa owruckiego, postanowiwszy się oczewisto pan Fedor Moszkowski, dla wpisania do xiąg ninieyszych, grodzkich owruckich, podał per oblatam list, albo przywiley swiętey pamięci króla jego mości Zygmonta, na rzecz, w tym przywileiu mianowicie wyraźoną, panom Moszkowskim służący i dany, o czym ten przywilej szerzey w sobie opiewa, którego podawszy, prosił, aby przyjęty i w xięgi ninieysze wpisany był, a tak ja, urząd, przyimuiąc czytałem, który, ruskim pismem pisany, tak się w sobie ma: Zygmunt trzeci, Bożą miłoscią król polski, wielkie xięźe Litewski, Ruski, Pruski, Mazowiecki, Zmudzki, Inflanski i Szwedzki, Gotski, Wandalski, dziedziczny król. Oznamuiemy tym naszym listem, wszystkim wobec i kaźdemu z osobna, komu by to wiedzić należało, ninieyszym i potym będącym. Bili nam czołem ziemianie wojewodztwa kyowskiego: szlachetne Josef Wasilewicz Uszczap i Hrygory Jaskewicz Moszkowski, sami od siebie i od inszych braci swey, ziemian naszych tegoź powiatu kyowskiego i pokładali przed nami list sądowy, króla jego mości Zygmunta Awgusta, swiętey pamięci wuia, przodka naszego, pod pieczęcią jego królewskiey mości, z podpisem Jana Hayka, pisarza króla jego mości, prosząc, abysmy to do wiadomości naszey hospodarskiey przypusciwszy, ony w xięgi kancellaryey naszey koronney wpisać kazali, ktory słowo do słowa tak się w sobie ma: Zygmunt Awgust, Bożą miłoscią krol Polski, wielkie xięźe Litewskie, Ruski, Pruski, Żmudzki, Mazowiecki i innych, potrzalismy tey rzeczy z pany radami naszemi: stali przed nami oczewisto, żałowali nam ziemiane nasi powiatu kyowskiego: Choma Moszkowiec, Wasil Uszczap, sami od siebie i od inszych braci swey, ziemian naszych tegoż powiatu kyowskiego, na derżawce naszego owruckiego, pana Krzystopha Kmicica i powiedzieli przed nami, iż pan Krzystoph, przy boiarach naszych putnych, owruckich, do stroży wrot zamku naszego owruckiego i do przysądu swego gwałtownie nas przymusza; a my z przodkow swoich, jak do tych żadnych powinnosci, tak i pod przysąd urzędu owruckiego niepodlegli, na coż oni przed nami niemało listow dawnych przodkow naszych hospodarskich, na wolnosci swoie szlacheckie i na grunta imienia swego pokazywali, w ktorych pisze, iż oni nijakich powinnosci czynić nie powinni, tylko służbę ziemską woienną koniem, zarowno z inszemi ziemiany naszemi kiowskiemi służyć powinni; pan Krzystoph Kmicic, na tę żałobę ich odpor czyniąc, powiedział: iż ja żadnych krzywd im w tym nad wolność ich szlachecką nigdy nie czynił, tylko nie wiem dla jakiey przyczyny to na mnie teraz żałują się, a jeśli oni w tym jaką krzyw dę maią, to wszystko w niewiadomości moiey; i ja sam tego dobrze wiadom, że oni żadney powinnosci ku zamku owruckiemu czynić nie powinni, tylko służbę ziemską, zarowno z szlachtą powiatu kijowskiego, służą, także i do przy sądku swego ich nie ciągnę, jako i zdawna oni nie byli, tedy my, z panami radami naszemi, tey żałoby i odporu z oboch stron ich wysłuchawszy, i tych też spraw ich listow oglądawszy, a ku temu ziemian naszych kijowskich, ktorzy na ten czas przy dworze naszym hospodarskim byli: Fedora Ielca, Sołtana Steckiewicza, Stasia a Niemira Surynow, pytaceśmy kazali, iesliby oni jako powinność ku zamku naszemu Owruckiemu czynić powinni byli, abo też pod przysądem dzierżawcow naszych owruckich być miały, tedy te ziemianie nasi przed nami wyznali: iż świadomismy tego dobrze, że oni powinności nijakiey nieczyniwali, tylko służbę ziemską, koniem z nami służywali i teraz służą; my, namowiwszy się z pany radami naszemi, według tych listow ich i też według zeznania samego pai a Krzysztopha Kmicica i ziemian naszych, zwysz pomienionych, tych to ziemian naszych: Chomę Moszkowicza a Wasila Uszczapa z inszą bracią ich, przez sąd naszi hospodarski tym listem naszym zachowuiemy przy wolnościach ich szlacheckich, ich samych i potomkow ich wieczneni czasy; a dla lepszey twardości tego listu naszego i pieczęć naszą przycisnąć rozkazalismy. Pisan w Brzesciu, roku Bożego narodzenia tysiąc pięćset czterdziestego czwartego, miesiąca Awgusta trzydziestego dnia, indicta wtorego. U tego listu pieczęć jego królewskiey mosci, a podpis pisarski temi słowy; Jan Hayko, pisarz; ktorey prozbie ich, jako słuszney i prawney, my hospodar łaskawie się przychyliwszy, ten, wierzchu pisany, list, a maiąc go we wszyskim za zupełny, cały i niepodeyrzany, do xiąg kancellariey naszey wpisać i dla lepszey wiary, swiadectwa i twardosci tey rzeczy pod pieczencią koronną im wydaćsmy rozkazali, Pisan w Warszawie, na seymie walnym koronnym, roku od narodzenia syna Bożego tysiąc szesćsetnego, miesiąca Marca osmnastego dnia, a panowania królewstw naszych: polskiego trzynastego, a szwedzkiego siodmego roku. U tego listu, albo przywileiu jego królewskiey mości pieczęć koronna jest przycisniona, a podpis ręki temi słowy: Pe: Tylicky, Ep. Vai; (sic) R. P. wicekancelarius. Sprawa wielebnego w Bodze jego mosci xiędza Piotra Tylickiego, biskupa Chełminskiego, podkanclerzego koronnego. Zacharjasz Jełowicki. Który że to list, albo przywiley jego królewskiey mosci, za podaniem i prozbą zwysz mianowaney osoby, a za przyięciem moim urzędowym, do xiąg ninieyszych, grodzkich, owruckich jest upisany, z których i ten wypis, pod pieczęcią grodzką owrucką, w roku teraznieyszym, tysiąc szescseth osmdziesiątym, miesiąca Nowebra dwudziestego dziewiątego dnia jest wydany. Pisany w zamku owruckim m. p. Correxi Konczakowsky. V тое обляти екьстракту печать кгроду овруцького есть прытысъненая, а подпись руки его милости пана подстаростого тыми словы: Remian Suryn, łowczy nowogrodzki, podstarosci grodzki owrucki. KOTOраяжъ то облята ексътракту того привелею, за поданемъ и прозбою вышъ менованое особы подаваючое, а за прынятемъ моимъ урядовымъ, до кныгъ нынешъныхъ кгродскихъ киевскихъ есть уписана.
Книга гродская кіевская записовая, поточная и декретовая, No 3, годъ 1686-1688; листъ 180.[/q]
------------------- [q] Рѣшеніе королевскаго суда по дѣлу о грабежахъ и насиліяхъ, причиненныхъ кіевскому земянину Евхиму Беху овручскимъ старостою, Аврамомъ Мышкою зъ Варковичъ. Сигизмундъ III, разсмотрѣвъ докумен— ты представленные Бехомъ, признаетъ за нимъ дворянскія права и передаетъ дѣло въ кіевскій гродскій судъ. 1599, Октября 2. —Изъ числа документовъ, представленныхъ Бехомъ, внесена копія подтвердительной грамоты Сигизмунда I Василію Беху на право потомственнаго владѣнія землею Беховщиною, съ освобожденіемъ его отъ всякихъ повинностей, за исключеніемъ земской военной службы конемъ. Грамота эта выдана Василію Беху на основаніи представленныхъ имъ Сигизмунду I грамотъ: князя Владиміра Ольгердовича, В. К. Витольда, короля Казимира и кіевскаго воеводы Андрея Немировича. 1521, Августа 8.
Року тисеча шесть сотъ осмдесятъ осмого, месеца Августа двадцать осмого дня.
B рочки судовые, кгродские, киевские, одъ дня девятнадцатого, месеца и року, вышъ на акте менованныхъ, въ месте его королевской милости, Овручомъ припалые и судовне одправова тыся зачатые, передомною Димитромъ на Жабокрикахъ Жабокрицкимъ, подчашимъ Вилкомирскимъ, подвоеводымъ судовымъ енералу воеводства киевского и книгами пинешними, кгродскими, киевскими personaliter stanowszy urodzony jego mość pan Alexander Bech, dla wpisania do xiąg ninieyszych, grodskich, kijowskich per oblatam podał extrakt z xiąg grodzkich Iuckich, z corectą pieczęcią tegož grodu i z podpisem ręki pisarskiej, z upisaniem w niem także extractu z xiąg ziemskich wojewodstwa kijowskiego i wyrażeniem w niem dekretu króla jego miłosci Zygmunta trzeciego, między urodzonym panem Jewchymem Bechem, a jego moscią panem Abramem Myszką z Warkowicz, starostą owruckim, w sprawie w tym extrakcie, nizey inserowanym, mianowicie wyrażoney, stałego i ferowanego i szerzey w sobie obmawiającego, prosząc, aby przyięty i do xiąg wpisany był, którego ja, urząd, ad acticandum przyimując, czytałem i temi jest pisany słowy: Wypis z xiąg grodzkich zamku łuckiego; roku tysiąc sześćset osmdziesiątego, miesiąca januarji dwudziestego piątego dnia, na urzędzie grodzkim, w zamku jego królewskiey mosci Luckim, przedemną, Mikołajem Obidzinskim, burgrabim fuckim i xięgami ninieyszymi, grodzkimi łuckimi, personaliter comparens urodzony jego mość pan Alexander Bech, dla wpisania do xiąg ninieyszych, grodzkich, łuckich podał per oblatam extract z xiąg ziemskich wojewodztwa kijowskiego, z wpisaniem w nim dekretu króla jego mośći Zygmunta trzeciego, między ziemianinem woiewodztwa kijowskiego, szlachetnym Jewchymem Bechem, a jego mosciem panem Abramem Myszką z Warkowicz, starostą owruckim, w sprawie, w tym extracie, niżey inserowanym, mianowicie wyrażoney, stałego i uczynionego, z pomienionych xiąg, z pieczęćmi i z podpisami rąk ich mosciow panow: sędziego i podsędka ziemskich kijowskich, także z podpisem ręki pisarskiey wydany, a o tym szerzey w sobie obmawiaiący, prosząc, aby przyięty i do xiąg wpisany był, ktorego ja, urząd dla wpisania do xiąg przyimuiąc, czytałem i tak się w sobie, pismem ruskim pisany, ma: Wypis z xiąg ziemskich woiewodztwa kijowskiego, roku od narodzenia syna Bożego tysiąc szescsetnego, miesiąca Oktobra szesnastego dnia. Na rokach ziemskich wojewodztwa kijowskiego, o swiętym Michale, swięcie rzymskim, w roku zwysz napisanym przypadłych i nazaiutrz tego swięta, na mieyscu zwykłym, w zamku jego krolewskiey mośći owruckım, sądownie odprawować zaczętych, przed nami, Ianem Axakiem, sądzią, a Harasimem Surynem, podsedkiem, urzędnikami sądowemi ziemskimi wojewodztwa kijowskiego, obliczne u sądu postanowiwszy się, ziemianin woiewodztwa kijowskiego, szlachetny Jewchym Bech, pokładał dekret króla jego mośći, pana naszego miłosciwego, pod pieczęcią koronną i z podpisem ręki podkanclerzego koronnego, pomienionemu Bechu dany, na wolność ziemską szlachecką, wyzwoleniem jego od powinnosci jurisdictiey wszelakiey od starostwa owruckiego, jako też i o wolne czynienie z jego moscią panem starostą owruckim, o zabranie maiętnośći jego przez jego mośći stałe, jako też szerzey rzecz na tym dekrecie króla jego mośći oczewistey rosprawy w tey sprawie, między rzeczonym Bechem, a jego moscią panem starostą owruckim uczynionym, opisana i wyrażona jest; i położywszy jego przed nami, prosił, aby, ku wiadomosci naszey urzędowey, przyjęt i do xiąg ziemskich kijowskich wpisan był, ktorego dekretu my, sąd, ku wiadomosci przyimuiąc, przed sobą czytać kazali i tak się w sobie ma: Zygmunt trzeci, Bożą miłoscią król Polski, wielkie xięże Litewski, Ruski, Pruski, Mazowiecki, Zmudzki, Inflanski, Szwedzki, Gotski, Wandalski dziedziczny krol, oznaymuiemy tym naszym listem wszem w obec i każdemu z osobna, komu to wiedzić należy, iż gdy był pozwany przed nas i sąd nasz ninieyszy, pozwem naszym, urodzony Abram Myszka z Warkowicz, starosta nasz owrucki, od ziemianina naszego, woiewodztwa kyowskiego Jewchyma Becha, o zabranie gruntow jego dziedzicznych od imieniczka jego Bechowicz, ktore grunty, jakoby starosta owrucki do starostwa owruckiego zabrać i gwałtownie przywracać miał, a przytym o naiazdy gwałtowne na dom jego, zadawanie ran, czynienie pochwałek, niebezpiecznosciey na zdrowie jego i pobranie rzeczy ruchomych, za ktoremi to: gwałtownym posiąganiem gruntow jego dziedziczych Bechowskich, naiazdami i innemi dolegliwosciami swemi, Bech szacował sobie szkod na cztyry tysiące kop groszy litewskich, jako szyrzey ten pozew w sobie opisano i dołożono ma; na roku tedy ninieyszym, za tym pozwem przypadłym, na trzecim wołaniu, jako na roku zawitym, to jest miesiąca octobra wtorego dnia, postanowiwszy się strona-powod, Jewchym Bech sam oblicznie u sądu naszego, według pozwu swego, pokazuiąc protestatie urzędową, o zabranie gwałtownie gruntow swoich dziedzicznych Bechowskich, o pobranie maiętnosci ruchomey i szkody insze, za tymi najazdami poczynione, nadto pokazywał dekret nasz, u Malborku, miesiąca Iuny dwunastego dnia, w roku przeszłym, dziewięćdziesiąt osmym, miedzy boiarami owruckiemi, a tymże starostą owruckim uczyniony, którym dekretem, my, hospodar, nie widząc żadney Bechowey powinnosci ku zamku i starostom naszym owruckim, onegośmy z prawem jego na stronę odłożyli, ktore to prawo swoie on teraz pokrzeplając i przynim stoiąc, pokazał przed nami list swiętey pamięci króla jego mośći Żygmunta, pod pieczęcią wielkiego xięztwa litewskiego w te słowa pisany: Żygmunt, Bożą miłością król Polski, wielkie xięże Litewski, Ruski, Pruski, Mazowiecki i innych: bił nam czołem boiarzyn nasz Basil Bechowicz, i pokładał przed nami list sądowy pana Andrzeja Niemirowicza, woiewody kyowskiego, dzierżawcy swisłockiego, w którym liscie opisuje, że iż boiarzyn owrucki Fedko Wesniak uprosił był u nas ziemią, za puste, tego Wasila Bechowicza, a oyczyca tey ziemie niepowiedział; a drugi list kniazia Wołodymerow datum na te ziemię Bechowszczyznę, a trzeci list wielkiego kniazia Witowta, a czwarty list swiętey i sławney pamięci króla Kazimierza potwierdzony, i bił nam czołem boiarzyn nasz, Wasil Bechowicz, abyśmy jemu na to dali nasz list i ziemię Bochowską, potwierdzili naszym listem; ino gdyż pan Andrzey Niemirowicz, według listow starych wielkich kniaziey i swiętey sławney pamięci króla Kazimirza temu Wasilu Bechowiczu tę ziemię przysądził, na wieczne czasy; my, wysłu chawszy tych listow i dostatecznie z nich wyrozumiawszy na jego czołembicie uczynili; na to dali mu ten nasz list i tę ziemie Bochowską ze wszystkiemi pożytkami, jako ta ziemia w sobie ma, leżąca przy rzece Uszy, potwierdzamy tym naszym listem; ma Wasil Bechowicz i jego żona, dzieci i potomki ich one ziemie, wierzchu pisaną, trzymać i używać na wieczne czasy, a nam, hospodaru z tego służbę woienną koniem służyć, potemu jako i insi boiarowie naszy w powiecie kyowskim i wszystkich wolnosciey zażywać; a inszych powinnosciey niektorych niemaią pełnić, a na twardosć tego i pieczęć nasze kazalismy przyłożyć k temu naszemu listu. Pisan w Wilnie, od lata Bożego narodzenia tyciąc pięćset dwodziestego pierwszego, miesiąca augusta osmego dnia, indikta piętnastego. Iwan Hornostay, podskarbi ziemski i pisarz. Nadto ukazał dekret, pod datą w Owruczym, roku tysiąc pięcset piędziesiąt trzeciego, pod tytułem i pieczęcią wielmożnego Fredrika Hlebowicza Pronskiego, woiewody kyjowskiego, którym z oczewistey rozprawy, między Wasilem Bechem a dzierżawcą owruckim, Iozefem Michajłowiczem Chaleckim nakazał, aby ten dzierżawca owrucki, i po nim będące, Becha i potomkow jego, z gruntem ziemliey jego Bechowicz, do przysądu i żadnych powinnosciey ku zamkowi i starostom owruckim niczym nieprzymuszał, tylko, jako ta ziemia Bechowiczy Fedorowi Bechowi i potomkom jego na służbie woienney. jest wielmożnoscią dana, tak, aby też z niey Becha i potomkow jego pod przysąd swoy nieprzywracali, grabieźow nie czynili, ani do żadnych służeb niezwykłych nieprzyciągali, jeno to samo, iż maią, służbę woienną koniem służyc, a pod przysądem kijowskim być, co szerzey w sobie ten list opisany ma, prosząc nas za tym Bech, abyśmy nakoniec onemu skuteczną sprawiedliwość dekretem naszym uczynili, na co, od pozwaney strony, starosty owruckiego, za mocą jego zupełną, szlachetny Stanisław Witowski, na zysk i stratę, z pieczęcią i z podpisem ręki własney jego, jemu daną, powiedział, iż, nie przyznawając stronie powodowey i Bechowi żadnego zabierania gruntow i maiętnosci jego, także naiazdow, ran, pochwałek i inszych rzeczy, w pozwie mianowanych, ktore mieni mieć od starosty owruckiego, aby dobra ktore byli, czego się nie przyznawaią, tedy tu starosta o rzeczy takowe należności sądu, to iest forum niema i jemu, jako szlachcicowi, obywatelowi tameyszemu, tu się sprawować nie powinien, ale odesłania, jak o dobra ziemskie, także i o szkody, jesli by jakie byli, do sądu należnego prosił; a tak my, hospodar z pany radami naszemi, przy nas na ten czas będącemi i prawnie nauczonemi, wysłuchawszy dostatecznie sporow i odporow obudwoch stron, a bacząc z dekretu Malborskiego, ktorym jest ten Bech z prawem swoim od boiar owruckich i powinnosci ich ku zamku i starostom owruckim na strone odłożony, jako też i z teraznieyszych wywodow, listow i innych praw jego, na ziemlice jego dziedziczną Bechowszczynę, za ktorym onego Becha, jako szlachcica, wolnosciom prawa pospolitego z dobrami jego podległego, o te rzeczy, w sprawie mianowane, do sądu należnego odsyłamy ninieyszym dekretem naszym, do ktorego, dla lepszey wiary i swiadectwa, pieczęć naszą koronną przycisnąć jeśmy roskazali. Pisan w Warszawie, roku tysiąc pięcset dziewiędziesiąt dziewiątego, miesiąca oktobra wtorego dnia, a panowania królewstw naszych: polskiego dwunastego, a szwedzkiego szostego roku. U tego dekretu króla jego mosći pieczęć przycisniona, a podpis ręki podkanclerzego i pisarskiey temi słowy: Pe: Żyticki, episcopus Cul. R. P. viccecanc. Zacharyasz Jełowicki; ktory że to list, dekret jego królewskiey mości przerzeczonego Becha pokładany, słowo w słowo do xiąg spraw sądowych ziemskich woiewodztwa kijowskiego wpisany, z ktorych i ten wypis, pod pieczęciami naszemi rzeczonemu Jewchymu Bechu jest wydan. Pisan w Owruczym; u tego dekretu, przy pieczęciach przycisnionych, podpis rąk w te słowa: Ian Aksak, sędzia ziemski kijowski, m. p., Harasim Suryn podsędek ziemski kijowski m. p., Jwan Kozka, pisarz ziemski kijowski m. p., korigował z xięgami Krasowki m. p. Ktory że to dekret, per oblatam podany, za podaniem i prozbą wysz menowaney osoby podawaiącey, a za moim urzędowym przyjęciem, wszystek, z początku aż do końca, słowo w słowo, do xiąg ninieyszych grodzkich łuckich jest wpisauy m. p.; z których że to xiąg i ten wypis, pod pieczęcią grodzką łucką jest wydany. Pisany w zamku łuckim; correxi Iaworski. U tego extractu dekretu pieczęć grodu łuckiego jest przycisniona, a podpis ręki jego mosci pana pisarza temi słowy: Kąstanty Bagusław Zubczewski, podezaszy nowogrodzki, pisarz grodzki Yucki. Котораяжъ то облята екстракту помененого декрету, за поданемъ и прозбою вышъ менованое особы подаючое, а принятемъ моимъ урядовымъ, до книгъ нипешнихъ вродскихъ киевскихъ есть уписаная.
Книга гродская киевская записовая, поточная и декретовая No 3, года 1686—1688; листъ 138. оригиналhttps://sadowe.genealodzy.pl/i...amp;zoom=1[/q]
См. также: "Вывод родовитости шляхетской ур. Болсуновских" (ДАЖО_146-1-337б._1802._Протоколы_Волынского_дворянского_депутатского_собрания. С.65https://upload.wikimedia.org/w...%D1%8F.pdf)См. также: Лист овруцкого старосты князя Андрея Капусты пану Василию Ивановичу Ущапу от 4 ноября 1550 года (Zespół: 2 / Księgi grodzkie kijowskie Jednostka: 13 / Księgi grodzkie kijowskie Lata: 1711 №61 Л. 80 https://sadowe.genealodzy.pl/i...amp;zoom=1) Родословная Болсуновских до 1747 года:Антон Болсунович (ок. 1480)—>Прокоп Антонович Болсунович (1518)—>Филон Болсунович (1547); Федор Болсун (1552)—>Федор Болсуновский—>Савка Болсуновский—>Томаш Болсуновский—>Данил Болсуновский—>Семен Болсуновский∞Евдокия Шваб—>Ельяш Болсуновский, Яцко Болсуновский (1747), см. 39 / Księgi grodzkie kijowskie Lata: 1747 №688 Л.1155 об. https://sadowe.genealodzy.pl/i...amp;zoom=1
     | | |
Ivan Levkovskiy Украина Сообщений: 1475 На сайте с 2009 г. Рейтинг: 8741 | Наверх ##
21 марта 2016 18:24 17 сентября 2023 14:34 Польский коллега Ireneusz Lewkowski написал в личные: [q] Привіт ... Мене звуть Іренеуш Lekowski шукає їх korzeni.Lewkowski Пітер і Майкл з'явився в районі Podlaski ( село Boguszewo ) 1749 r.Może то , що ви знаєте про це ? --- Szukam informacji o rodzinie Lewkowskich z Polska powiat Podlaski Шукаю інформацію про сім'ю Lewkowskich польського району Підляський
[/q]
К сожалению, у меня нет сведений о переезде наших Левковских в район Белостока до 1749 года. Случилось это более 200 лет спустя, как я и написал в своей статье: [q] Левковский Альбрехт Людвигович (1867 г. р.), родной брат Казимира, ещё раньше, в 1889 году окончил то же военное училище в Петербурге (тогда называлось 2-е Константиновское училище) и направлен офицером в пехоту[641]. Он же Lewkowski Olbracht Kazimierz (13 lipca 1867)[643] — майор пехоты и вышел в отставку в чине подполковника, Белосток[644].https://ru.wikipedia.org/wiki/...0.B8.D1.85[/q]
Скорее всего, Ваши Левковские происходят не из русинского, а из какого-то из польских родов, родовым гнездом которого было польское село Lewków в районе Kaliszа https://www.google.com.ua/maps...,15z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x471aca11280b7fb3:0x195cd6d0cb69ac65 см. ниже: [q] Lewkowiczowie Lewkowiczowie byli w W. Ks. Litewskim piczętujący się Drogosławem. Czy tu wymienieni do nich należą, względnie czy wszyscy do nich należą, nie wiem.
Ur. Jan i Marianna rodzice: Zofii, ochrzcz. 6 IV 1723 r., Baltazara, ochrzcz. 5 I 1734 r., Antoniny Marianny, ochrzcz. 19 XII 1735 r., wszystkich urodzonych w Chodzieży (LB Chodzież Ur. Antoni L., mąż 1754 r. Magdaleny Gronowskiej, wdowy 1-o v. po Jakowickim (G. 115 k. 10v). Oboje występowali 1789 r., przy czym on podpisał się "na Nelewarcu (?) Lewkowicz" (P. 1375 k. 495). Zapewne ten sam Antoni, dziedzic wsi Radwanki, był w 1783 r. chrzestnym dziecka Józefa Rynarzewskiego i Marianny L-wny, o której niżej (LB Chodzież . Anna Lewkowiczowa z Tupadł w l. 1762-1766 (LB Kcynia), zapewne identyczna z Anną Nieborską, żona Franciszka L-a, która w 1764 r. dawała plenipotencję swej siostrze Katarzynie zamężnej Skulskiej (Kc. 146 k. 131v). Franciszek i Anna z Nieborskich, oboje żyjący jeszcze 1778 r., rodzice Marianny, która 28 X 1776 r. poszła za Józefa Rynarzewskiego i żyła z nim jeszcze 1783 r. (LC i LB Czeszewo: LB Chodzież . Karol zaślubił 9 X 1774 r. Ludwikę Piątkowską (LC Pogorzela). Może ta sama Ludwika występowała 1798 r. jako posesorka Polanowa (LB Powidz).
Lewkowscy z Lewkowa Lewkowscy z Lewkowa w p. kal. Jan 1410 r. (Py. 2 k. 13). Mikołaj, po którym wdową była 1432 r. uczc. Phimada (?), mająca wówczas termin z Mikołajem z Korojecka (I. Kal. 1 k. 22).
Marek kupił 1435 r. za 40 grz. od Jachny z Kars i od jej synów, Mikołaja, Jakusza i Jana, część w Karsach p. kal. (P. 1378 k. 80). Skwitowany 1457 r. przez Katarzynę z Chodcza, żonę Macieja, z pół grzywny "płatu" (Py. 11 k. 72). Tej Katarzynie, wdowie po Wincentym z Lewkowa, obecnie żonie Macieja, gotów był uiścić 1459 r. pół grzywny rocznego czynszu (ib. k. 52v). Już nie żył 1461 r., kiedy wdowa po nim, Elżbieta miała termin z Piotrem z Bunina (I. Kal. 1 k. 50v). Miała ona w r. 1466 termin z Pawłem z Bunina o swoją oprawę na pięciu łanach w buninie. Przy tej okazji nazwana wdową po Marcinie (!) L-im (ib. k. 344). Już nie żyła 1468 r. Synami Marka byli Marcin i Mikołaj, córką Barbara, w l. 1472-1473 żona Stanisława z Piotrowic. Ks. Marcin, pleban w Lewkowie, i Mikołaj, bracia niedzielni, zobowiązali się 1472 r. uiściś Stanisławowi z Piotrowic 86 grz. posagu (ib. 2 k. 220). Obaj, wciąż jeszcze niedzielni, trzy łany osiadłe i siedem pustych w Lewkowie wyderkowali za 86 grz. posagu siostry Barbary jej mężowi 1473 r. (p. 1385 k. 170). Ks. Marcin żył jeszcze 1480 r. (ib. k. 205). Mikołaj L. "Markowic" (I. Kal. 2 k. 97v, 149; 3 k. 424v), pisany czasem z Bunina, otrzymał 1463 r. od Anny i Katarzyny, sióstr niedzielnych z Gniaskowa (!) zobowiązanie rezygnacji za 17 grz. macierzystego łanu roli w Lewkowie (I. Kal. 1 k. 183v). Kwitował 1468 r. Mikołaja Bunińskiego z 40 grz. posagu swej zmarłej matki i ze swych dóbr macierzystych w pięciu łanach Bunina (ib. k. 440). Ożenił się z Anną, córką Piotra zbunina. Od swej teściowej, owdowiałej Jadwigi z Bunina i od jej syna Mikołaja otrzymał 1469 r. zapis 30 grz. z ojcowizny i 40 grz. posagu swej żony (ib. 2. k. 65). T. r. część w Lewkowie wymienił z Adamem Chwalczewskim na jeden łan w Chwalczewie p. kal. i dopłatę 60 grz. (P. 1385 k. 50; I Kal. 2 k. 64v). T. r. na połowie swych części w Buninie oprawił 40 grz. posagu żonie swej Annie (P. 1385 k. 50v). Nazwany 1470 r. z Bunina, "dawniej Lewkowski" (I. Kal. 2 k. 149v). ale w r. 1471 jako "Lewkowski, dziedzic z Bunina", zapisywał dług trzy grzywny Piotrowi niegdy z Lewkowa (ib. k. 169). Od Mikołaja, Wojciecha, Piotra i Jakuba, braci z Bunina, otrzymał 1474 r. zapis długu 25 grz. i w tej sumie zastaw dwóch pustych łanów w Buninie, a to tytułem posagu należnego zmarłej Annie, córkom jej i Mikołaja, Agnieszce i Elżbiecie (ib. k. 328v). Dwa łany roli w Buninie, nabyte od powyższych braci z Bunina wyderkowałem za 17 grz., Mikołaj L. w 1475 r. wyderkował za tę samą sumę Janowi Czekanowskiemu (P. 1386 k. 39v). W r. 1480 wspólnie z bratem ks. Mikołajem oprawił na połowie ich dziedzictwa w Lewkowie 100 zł posagu drugiej żonie swej annie (ib. k. 205). Ta Anna w 1491 r. skwitowała z ojcowizny i posagu swych braci rodzonych, Mikołaja i Szymona ze Złotkowa i Grochów Trąmpczyńskich (I. Kal. 4 k. 141v). Mikołaj łan osiadły w Buninie zastawił 1480 r. za 10 grz. janowi Tarchalskiemu (ib. 3 k. 12). Wspólnie ze stryjeczną siostrą Małgorzatą, córką zmarłego Stanisława Karskiego, skwitował 1483 r. Marcina, Urbana, Wawrzyńca i Wojciecha braci z Tomic, z prawa bliższości do wsi Tomice po śmierci Mikołaja Tomockiego (ib. k. 170). Łan pusty w Lewkowie wymienił 1487 r. z Andrzejem Chwalczewskim na jakąśkolwiek inną ziemię (P. 1387 k. 74v). Między Mikołajem z Bunina i jego córką Agnieszką a Mikołajem Buninńskim założono 1495 r. vadium (I. Kal. 4. 371). Pięć łanów roli w Lewkowie sprzedał 1497 r. za 80 grz. Stanisławowi L-mu, który jedncześnie na swej części w tej wsi, to jest na ośmiu łanach osiadłych oprawił 80 grz. posagu żonie swej Katarzynie (P. 1383 k. 154). Temu Stanisławowi Ł-mu, zięciowi swemu, sprzedał również t. r. za 30 grz połowę folwarku w Lewkowie (I. Kal. 4 k. 537). Katarzyna, córka Mikołaja, była już w r. 1495 żoną Stanisława z Małej Sobótki, bowiem już wtedy ten pisał się Lewkowskim (P. 1383 k. 68; I Kal. 4 k. 358v). Innemu swemu zięciowi, Jakubowi Bunińskiemu, mężowi córki Małgorzaty, Mikołaj L. odpuścił 1497 r. dom z trzema budynkami w Lewkowie, gdzie sam mieszkał (I. Kal. 4 k. 501; P. 1383 k. 140). T. r. zaspokoił Andrzja Chwalczewskiego, którego ojcu, zmarłumu Adamowi, sprzedał był części w Lewkowie, i tę część odebrał z powrotem (I. Kal. 4 k. 507v). Dwa i pół łany puste w Lewkowie zastawił t.r. za 30grz. synowi swemu Maciejowi (ib. k. 532v). Żył chyba jeszcze 1499 r. (I. Kal. 5 k. 56). Zjego córek, Agnieszka, jak widzieliśmy w r. 1495 jeszcze niezamężna, była 1497 r. wdową po Piotrze Boczkowskim, Katarzyna, w l. 1495-1497 za Stanisławem z Małej Sobótki, piszący się Lewkowskim, a jej potomstwo pisano czasem Sobockimi, czasem zaś Lewkowskimi, Małgorzata wreszcie, w r. 1497 żona Jakuba Bunińskiego, nie żyła już 1499 r. Syn Maciej kupił 1512 r. od Wojciecha Lipowskiego za 8 grz. część w Czekanowie oprawił posag 25 grz. żonie swej Agnieszce, odebrawszy ową sumę od Jana i Blizbora, synów zmarłego Macieja Lutyńskiego (P. 786 s. 339). Nie żył 1532 r., kiedy Agnieszka, już 2-o v. żona Macieja Czekanowskiego, pozwała Marcina Sopichowskiego, surogatora kaliskiego. Z Maciejem miała żyjące t. r. córki: Barbarę, Zofię i Annę (I. i R. Z. Kal. 4 k. 183). Zob. tablicę.
Lewkowscy @tablica
Od Katarzyny L-ej żądała uiszczenia się 1438 r. panna Katarzyna córka Michała z Kurowa (I. Kal. 2 k. 66). Świętosław cz. Świąszek z Lewkowa odstąpił za 10 grz. od połowy swej dziedziny we wsi Podkoce na rzecz Andrzeja Sikacza z Podkoców (ib. k. 80). Wraz ze swym bratem rodzono-stryjecznym Piotrem z Lewkowa kwitował t. r. za 20 grz. Jana Karskiego (ib. k. 44v). Arbitrzy dzielili 1441 r. jego z jednej, a Piotra i Marcina z drugiej strony, jako dziedziców w Lewkowie, części spadłą na nich po ich stryju Mikołaju zwanym Karsznia (ib. 6 k.51v). Od brata (!) Marcina z Lewkowa wziął 1442 r. zastawem wyderkowym za 30 grz. dwa łany w Lewkowie (ib. k. 162v). Żył jeszcze 1447 r. (ib. 4 k. 73). Michał (chyba jeszcze Mikołaj?), syn Świętosława, skwitowany 1470 r. przez Piotra z Lewkowa z 3 grz. (ib. 2 k. 125). Za Mikołaja, syna zmarłego Świętosława, poręczył 1475 r. Wacław Sikacz z Podkoców i Lewkowa, że będzie żył w pokoju z Anną, żoną Andrzeja z Bielczewa (ib. k. 346). Mikołaj Świąszkowic L. ręczył 1480 r. za Mikołaja arkowica L. (ib. 3 k. 12). Falibóg (Chwalibóg) z Wiewiórczyna i Lewkowa 1439 r. (ib. k. 2 k. 111)Jadwiga, Agnieszka i Katarzyna, spadkobierczynie Faliboga z Lewkowa, były 1449 r. godzone przez arbitrów z wujem ich Piotrem z Lewkowa. One trzy oraz Abraham i Anna winni byli zwrócić temu wujowi list wienny ich babki a wuja tego matki (I. Kal. 12 k. 147). Abrahama z Lewkowowa, syna Chwaliboga, pozwaał 1462 r. Wojciechz Jelitowa (I. Kal. 1 k. 117). Piotr i Wincenty z Lewkowa, bracia stryjeczni, zobowiązali się 1446 r. uiścić cztery grzywny Andrzejowi Sikaczowi z Podkoców (I. Kal. 4 k. 8v). Piotr na połowie swej dziedziny w Lewkowie oprawił 1447 r. 30 grz. posagu żonie swej Annie (P. 1379 k. 175v). Wincenty nie żył już w r. 1454, kiedy wdowa po nim Katarzyna, 2-o v. żona Macieja, obywatela z miasta Warty, skwitowała z 90 grz. długu Andrzeja Sikacza (I. Kal. 5 k. 125v). Ta Katarzyna, nazwana Katarzyną z Chodcza, skwitowała 1457 r. Marka z Lewkowa (Py. 11 k. 72). Żyła jeszcze 1459 r. (ib. k. 52v). Dzieci zmarłego Wincentego, Piotra i Dorota, kwitowały 1463 r. z 5 grz. Mikołaja z Lewkowa (I. Kal. 1 k. 184). Temu Piotrowi, "niegdy z Lewkowa", zapisał 1471 r. dług 3 grz. Mikołaj L. z Bunina, a Piotr go skwitował (ib. 2 k. 169). Piotr ten, obecnie obywatel w Kole, kwitował 1472 r. z ojcowizny i macierzyzny w Lewkowie tego Mikołaja (ib. k. 226v).
Z powyższymi zapewne nie miała nic wspólnego Katarzyna Lewkowscа, chrzestna w Poznaniu 1738 r. (LB Poznań, Fara).http://teki.bkpan.poznan.pl/se...ighlight=0[/q]
О калишских (польских) Левковских, совершенно не связанных с овручскими Левковскими, писал и Бонецкий https://forum.vgd.ru/post/1231...#pp1155898 : Adam Boniecki. Herbarz Polski, Tom XIV, S. 208-209, Warszawa, 1911: https://forum.vgd.ru/file.php?fid=103021&key=2109241552 https://forum.vgd.ru/file.php?fid=103022&key=971331084 До сих пор, например мне неизвестно, кто такая Ядвига Левковская с Бя(е)лецких, замужем за Томашем Стецким, чашником смоленским (Несецкий https://books.google.com.ua/bo...mp;f=false); кажется она также из Польши? К предыдущему сообщению:
 | | |
Яна БовсуновскаяНовичок  с.Бовсуны,Лугинский р-н,Житомирская обл. Сообщений: 4 На сайте с 2016 г. Рейтинг: 12 | Наверх ##
21 марта 2016 23:31 Вы очень грамотный человек) Вы занимаетесь этим? Вы историк? Просто очень мало людей, знающих историю Бовсуновских. Правды добиться трудно))) --- Исследую историю Бовсуновских / Болсуновских / -заушан. | | |
Ivan Levkovskiy Украина Сообщений: 1475 На сайте с 2009 г. Рейтинг: 8741 | Наверх ##
22 марта 2016 12:08 Думаю, что я эксперт в данной области (имею соответствующее образование), но Болсуновскими не занимаюсь, хотя и уверен, что в данном случае польские геральдики были правы, посмотрите хотя бы на некоторые портреты из Бовсунов, взятых мной из фильма "Знайомтесь ближче - Бовсуни! (Володимир Шинкарук)" https://www.youtube.com/watch?v=u3rH2FKYROA
     | | |
Яна БовсуновскаяНовичок  с.Бовсуны,Лугинский р-н,Житомирская обл. Сообщений: 4 На сайте с 2016 г. Рейтинг: 12 | Наверх ##
22 марта 2016 16:19 Да, Вы правы, у меня схожая внешность) Эти люди живут все преимущественно в одной части села Бовсуны, так называемой "Китайщина" (в простонародьи). У меня бабушка живет там, тоже косоглазая (вторая девушка на Ваших фото ее соседка). Многие женятся между собой, например, у меня в роду исключительно Невмержицкие и Бовсуновские, мама в девичестве была "Бовсунівська", а папа "Бовсуновський". Ну а я вот ниже (фото 1) А Вы не подскажете, кто занимается моей фамилией? Я знаю азы, может быть, немножко больше, хотелось бы подробнее узнать) Летом в музей схожу, там много чего интересного, но только нашего местного, например это (фото 2,3).
   --- Исследую историю Бовсуновских / Болсуновских / -заушан. | | |
Ivan Levkovskiy Украина Сообщений: 1475 На сайте с 2009 г. Рейтинг: 8741 | Наверх ##
22 марта 2016 22:02 22 марта 2016 22:14 По моему, одними Болсуновскими никто не занимается; тогда займитесь Вы. В Житомирском областном архиве есть Дело о дворянском происхождении Болсуновских, в том же архиве есть метрические записи, исповедальные ведомости по церкви (последнее не знаю). В Киеве в ЦГИАКе Фонд 49 Опись 2 Дело 651 есть например Доверенность Федора Болсуновского Нестору Болсуновскому на право распоряжения его частью с. Болсуны. 1794г. 1 лист Интересная статья историка Ирины Несен "З етнографічної подорожі на Житомирщину: портрет майстра декоративного різьблення Ананія Бовсуновського", советую прочитать вот здесь http://um.etnolog.org.ua/zmist/2008/138.pdf Но, не советую на этом форуме в теме Болсуновские https://forum.vgd.ru/1144/6596/0.htm?a=stdforum_view&o= задавать общие вопросы, иначе Вам накидают информации разных персоналий по этой фамилии, которые могут не иметь к Вам никакого отношения, ведь были еще Болсуновские российского и белорусского происхождения, а Вас должна интересовать только заушская шляхта. Вообще-то, я с некоторых пор прекратил дописывать на этом форуме, как и сообщал раньше, и отвечаю на вопросы лишь по необходимости, если этого сделать некому. Я надеюсь, Вы меня правильно поняли. | | |
mgorokhovich Новичок
Lindenwold Сообщений: 1 На сайте с 2016 г. Рейтинг: 8 | Наверх ##
12 мая 2016 11:06 Уважаемые родичи:
Я потомок линии Левковских из Геевичей -- пра-пра-правнук Онуфрия Левковского, пра-правнук его сына Петра, правнук сына Петра, Казимира, и внук дочери Казимира, Лидии. Мне 41, с 16 лет живу в США. Старшее поколение Левковских моей семьи помню довольно смутно с детства проведенного в Одессе, да и не принято было в Советские времена особо распространятся о до-революционных.
Так получилось что через неделю я собираюсь на Украину в первый раз за 20+ лет, и хотел бы совершить паломничество в Левковичи и Геевичи посмотреть где жили мои предки. Возможно кто-нибудь на этом форуме мог бы посоветовать мне как сделать мое паломничество толковым - куда собственно идти, на что смотреть (думаю вряд ли есть краеведческий музей в селе, хотя все возможно)?... Если Иван прав что в настоящее время более 10 тысяч потомков Левковских, такой путеводитель был бы полезен не только мне. В любом случае, буду благодарен за любые советы.
Также если есть другие родичи которым такое паломничество было бы интересным, можно было бы совершить его вместе? Буду там 28 или 29 Мая - присоединяйтесь!
Еще надеюсь что работа Сергея над таблицами генеалогии закончена и их можно где-то посмотреть -- по крайней мере по моей ветви Левковских из Геевичей? Хотелось бы прояснить как Левковские из Геевичей связаны с Левковскими из Левковичей. Отец Онуфрия, Фома, переехал из Левковичей в Геевичи, и мой двоюродный дед описал в своих мемуарах почему это произошло и когда, но не описал как Фома был связан с другими Левковскими изначально. Так что тут у меня белое пятно, из-за которого я не совсем понимаю как мои предки связаны с другими представителями рода которые описаны в статье Ивана на Википедии, особенно в еще более давние времена.
С уважением и благодарностью за любые советы и информацию, - Миша | | |
Левковский Сообщений: 241 На сайте с 2007 г. Рейтинг: 209
| Наверх ##
12 мая 2016 17:34 тел.0975385355. Я живу здесь, смогу повозить по району, если захотите. У меня уже были потомки Владимира Иосифовича, дв.брата Казимира Петровича из Торонто. Из родственников по Лидии у меня имеются ее братья Владимир, Георгий, Борис и Леонид и сестры Елена и Вера. Из потомков знаю только, что у Георгия был сын Константин, который погиб в 1944 году. Леонид призван Одесским РВК, Черноморский флот, погиб в 1942 году. Владимир жил в Житомире. Более данных у меня нет. Отцом Онуфрия был Яким, Фома брат Якима, дети Степана Томашова и Феофилы Белоцкой. Как попали в Геевичи подробно есть в Книге о происхождении рода Левковских в Житомирськом областном архиве (но она к сожалению сейчас не выдается в связи с проверкой фондов.
  | | |
Ivan Levkovskiy Украина Сообщений: 1475 На сайте с 2009 г. Рейтинг: 8741 | Наверх ##
12 мая 2016 18:16 27 января 2019 17:44 Хроника-воспоминания одного Левковского или привет из АмерикиЗдравствуйте, Сергей, хорошо, что Вы вышли на форум, уже не раз (и по другому поводу) писал Вам, но письма почему-то не доходят? С этим Мишей я сегодня списывался в личных, кстати тоже ему заметил, что отец Онуфрия Яким, а не Фома. Дал ему пару дельных советов. Вы пока ответа не ждите, в Америке сейчас ночь. А теперь обнародую часть переписки с нашим американским другом, которая может быть интересна и нашим читателям: [q] Дорогой Иван: Я потомок Геевской линии Левковских -- пра-правнук Петра и пра-пра-правнук Онуфрия Левковского. Мне 41, с 16 лет живу в США и контактов на Украине у меня ни с какими родственниками нет кроме дяди в Крыму и сестры в Одессе. Старшее поколение Левковских помню довольно смутно с детства проведенного в Одессе, да и не принято было в Советские времена особо распространятся о до-революционных временах. Так получилось что через неделю я собираюсь ехать на Украину повидать сестру в Одессе, и проездом обратно буду в Киеве несколько дней (27-30 Мая). С детства я слышал о Левковичах, и после перестойки уже узнал об истории исхода моей линии рода Левковских с насиженных мест в одночасье чтобы избежать Советских репрессий. Поэтому раз я уже буду на Украине (и кто знает когда еще представится такая возможность), я думал поехать в Левковичи и Геевичи посмотреть где жили мои предки, но был не уверен стоит ли тратить время и усилия на это - ведь я понятия не имею есть ли там вобще что-то теперь на что еще вобще можно посмотреть... В поиске карт и какой-то информации про Левковичи и как туда можно добраться из Киева, я совершенно случайно наткнулся на Вашу статью в Википедииhttps://ru.wikipedia.org/wiki/...0%B8%D0%BA, а потом по ссылкам еще и на форум ВГД. Я был просто поражен количеством и качеством информации и огромной работе которую вы провели, и очень благодарен Вам за нее. Также был поражен из Ваших ссылок на Википедии что оказывается есть в США потомки Левковских из Геевичей. Это просто здорово что Вы написали Вашу статью. Я также сравнил кое-какие сведения которые у меня все-таки есть про предков, и Ваша статья многое прояснила, а также подстегнула мой интерес к поездке в вотчину предков. Теперь уже точно я просто обязан туда поехать и совершить это паломничество. Если Вы там живете, возможно мы могли бы встретиться? Если у нас встретиться не получится, то возможно Вы мне могли бы посоветовать как сделать мое паломничество толковым - куда собственно идти, на что смотреть, и откуда начинать... Также надеюсь что Вы могли бы прояснить как Левковские из Геевичей связаны с Левковскими из Левковичей. Отец Онуфрия, Фома, переехал в Геевичи, и мой двоюродный дед описал в своих хрониках почему это произошло и когда, но не описал как Фома был связан с другими Левковскими изначально. Так что тут у меня белое пятно, из-за которого я не совсем понимаю как мои предки связаны с другими представителями рода которые описаны в Вашей статье, особенно в еще более давние времена 15-18 веков. У меня есть один документ написанный в 1964 году моим двоюродным дедом -- это хроники/воспоминания/записи которые он оставил для потомков. В Этих хрониках он создал картину быта и жизни, а так же характеров некоторых Геевских Левковских за примерно 200 лет до написания этих записей. Мне кажется что эти записи отражают то как члены самого рода видели себя изнутри, и дают представление о качестве их жизни. Ну например, писатель описывает кто получил какое образование, умел ли писать или только подписываться, как вели хозяйство, и т.д. Он также описывает почему создалась уния, как относились к смешаным Украинско-Польским бракам, почему было много Польских имен у детей, и т.д. Я думаю Вам было бы интересно прочитать эту хронику -- возможно она могла бы быть Вам полезна, а также возможно полезна другим Левковским, особенно Геевской линии рода у кого этих записей нет? Вот пример из этой книжки: ----------------------------------------- Онуфрий Фомич Левковский Это наш прадед. По рассказам моего деда, его сына Петра, Онуфрий был человек высокого роста, большой физической силы, с покладистым характером. Образования никакого не имел, мог только расписаться. Вообще, в начале девятнадцатого столетия в наших глухих местах никаких школ не было. Грамоту знали только попы да дьяки. Эти дьяки и обучали по желанию родителей их детей на дому грамоте, вернее читать церковную книгу и писать свою фамилию, а кто поспособнее из детей, того учили писать побольше и разбирать письмо. Но обычно обучение ограничивалось росписью своей фамилии. Впоследствии, примерно, около 1830г. Были организованы в уездных городах училища, примерно по курсу теперешних семилеток, но с гораздо сокращенной программой обучения. Такое училище было единственным в нашем уездном городе Овруче, оно существовало почти до конца девятнадцатого века. Это Овручское уездное училище имело женское отделение и считалось тогда вроде теперешних университета или института. В начале двадцатого века оно было переименовано в Овручское городское 4-х классовое училище. Прадед Онуфрий занимался хлебопашеством и скотоводством. Женат был на Софии, фамилию которой не знаю. Прабабка, которую звали Зося(София), говорят была очень энергичной и властной женщиной, крепко держала в руках как своего покладистого мужа, так и всю семью, командовала всем хозяйством, хотя и была совершенно неграмотной. У прадеда Онуфрия было пять сыновей: Аким- рожд. 1820г., Петр-рожд.1825г., Василий-рожд. 1830г., Иосиф-рожд.1840г. и Елиферий- рожд.1845г. Из них Аким, Василий и Иосиф окончили Овручское уездное училище, Елиферий был немного грамотен, мог читать и писать, но ничего не окончил, а Петр, мой дед, был совсем малограмотен, мог только расписаться. --------------------------- Спасибо еще раз за статью, буду ждать Вашего совета насчет паломничества в Геевичи/Левковичи. С уважением, - Миша Горохович.[/q]
[q] Здравствуйте, Миша! Вначале ответьте, пожалуйста, почему Вы не Левковский и как звали Вашего отца и деда (прадеда я знаю, Казимир) и я Вам дам расширенную родословную, связанную с другими Левковскими, а заодно и свои советы по поездке на родину предков, хотя я там также более 30 лет не проживаю (с 17 лет). Иван.[/q]
[q] Иван, спасибо Вам за ответ и за Ваши советы -- после письма Вам, я еще на форуме оставил запись -- мне кажется такой путеводитель / советы по местам предков был бы полезен мнигим потомкам оторванным от тех мест и желающим их посетить. По записям моего двоюродного деда, Владимира Казимировича Левковского, уже в 1963 году все выглядело совершенно по-другому. (его воспоминания от поездки прилагаю внизу) Насчет моей фамилии, Горохович это фамилия мужа моей бабушки, Лидии Казимировны Левковской - одной из 9 детей Казимира и его жены Анны (Гани). Лидия вышла замуж за Юлиана Гороховича в Словечно, где была директором 7-летней школы в 1925 году. Он в последствии был репрессирован как Польский шпион и погиб в ГУЛАГе году примерно в 1938. Про него вобще ничего не знаю, тут белое пятно. О нем говорить в семье было табу, и мой отец его не знал совсем, а бабушка даже не упоминала никогда. Мой отец, Анатолий Горохович, родился в 1937 году и умер в 2011. --------------------------------------------------------------------- По родным древлянским местам Теперь дорогие сородичи я хочу поделиться с Вами впечатлениями от поездки по родным местам в 1963 году. С братом Юрой решили осенью 1963г. поехать в эти места и посмотреть, как выглядят они в данное время. Мы не были здесь давно, более 35 лет и были поражены изменившейся картиной. Из г.Овруча в с.Словечно через наше родное село Геевичи теперь проходит прекрасное широкое шоссе, вымощенное красным камнем из Геевических лесов, и обсаженное алеей из тополей и акаций. Сама деревня Геевичи, насчитовывшая около 70 хат, теперь разраслась до 150 дворов. Застроилась, главным образом, улица, ведущая от центра на восток к лесу. Раньше были старые хаты, большей частью крытые соломой и досками и густо окруженными массой сараев и токами. Теперь построены добротные избы, есть много приличных домиков, даже кирпичных. Усадьбы засажены садами. В центре села построен хороший просторный клуб, где часто бывает кино и веселится молодежь, проводя здесь 38 свой досуг в свободное время. Вокруг села, вместо бывших лоскутных земельных участков земля разбита на культурные большие квадраты, где работают тракторы и комбайны. За селом, на околице, шумит прекрасная зеленая дубрава возродившегося леса. Лесные песчаные поляны, некогда раскорчеванные, покрылись правильными рядами сосновых посадок. Мы с Юрой с удовольствием походили в лесу, насобирали грибов, попили холодной родниковой водички из старых знакомых криниц. Вспомнили далекое детство, когда мы в лесных местах часто бегали с товарищами и занимались неблаговидными делами, разорением птичьих гнезд. Стариков, наших сверстников в деревне осталось очень мало, почти нет, все уже вымерли. Молодежь имеет теперь совершенно новый вид, не видно на них прежней домотканой одежды, одеты все прилично, и эту сельскую молодежь не отличишь от городской. По вечерам не слышно старых девичьих песен, в большинстве одномонотонных веснянок. Молодежь поет в клубе новые современные песни. Рядом, в селе Покалеве имеется средняя десятилетняя школа и много молодежи учится в ВУЗах. Отрадна и прекрасна изменившаяся картина родного села! Посетили мы и старое кладбище в Геевичах и поклонились праху наших многих предков, похороненных в этой земле. На старом месте кладбища могилы в большинстве запали, заросли дерном и кустами. Мы нашли только одну такую плиту, бывшую над могилой нашего предка Василия Фомича Левковского. Это родоначальник семьи под прозвищем Василишины. На плите частично сохранилась высеченная надпись с датой рождения 1810г и смерти 1872г. Эта плита на две трети запала в яму, и вероятно в скором будущем совершенно исчезнет в земле этот последний древний надгробный каменный памятник, потому- что некому о нем заботится. Теперь о нашем городе Овруче. Он тоже стал совсем не узнаваем. Когда-то, в далекие времена это была последняя столица Древлянского славянского княжества, называемая тогда Вручей и Обруч, а в конце девятнадцатого и начале двадцатого веков это был захудалый уездный городишко, в котором было 2-3 39 двухэтажных дома, а теперь это центр крупного Овручского района. Он разросся на несколько километров вдоль и поперек. Состоит из многоэтажных домов и нескольких прекрасных скверов, есть местная поликлиника, несколько средних школ. По всем линиям района ходят автобусы. Мне вспоминаются прежние времена, когда мы в детстве и юности ездили на лошадях, знаменитых «балагулах»(фургонах на 10-15 мест) из Овруча в Коростень и Житомир, совершая этот путь за несколько дней, а теперь на это тратится несколько часов в удобных условиях. Вместо бывших когда-то постоялых дворов-«заездов», теперь построена в центре прекрасная гостиница, где мы с Юрой переночевали с большими удобствами. Еще несколько строк о памятниках старины, бывших и частично сохранившихся в наших родных местах. К числу таких памятников относятся, прежде всего, курганы. Это надмогильные земляные холмы, насыпанные на могилах похороненных в этих местах украинских казаков, погибших в 16-17 веках в войнах с поляками. Такой курган есть около Геевич, на высоком гребне поля. По старой дороге-шляху из Геевич в Овруч на развилке дорог стояла большая кирпичная колонна-столб высотой четыре метра и толщиной полтора метра. Она имела довольно красивую форму с карнизами и нишами для икон и, очевидно, была построена на развилке дорог, как маяк, служивший ориентиром для путников, проезжавших во время снежной метели по заметенной снегом дороге. Существовала легенда о том, что под этим столбом- колонной зарыт древний клад. Теперь мы увидели остатки этого покосившегося столба, он еще стоит и наверху его имеется давнишнее вековое гнездо аистов, которые ежегодно, прилетая с юга, выводили свое потомство. Скоро и этот столб видимо завалится. В самом центре города имеется могила легендарного Древлянского князя Олега Святославовича. На месте старой заброшенной когда- то могилы стоит теперь мемориальный памятник-колонна с надписью, воздвигнутый при Советской власти. Есть в Овруче еще один древний памятник старины. Это знаменитый собор Василия, который был построен в начале 40 тысячилетия и разрушен татаро-монголами в 1200-х годах при их нашествии на славянские земли. Каменный скелет этого древнего собора сохранился до 1908г. и в этом же году собор был реставрирован. В нем был открыт женский монастырь, ликвидированный в первые годы революции. Очень интересная восстановленная внутри собора иконопись святых, лица которых смотрятся какими-то страшными разбойниками. Я помню в детстве во время учебы в Овруче(1903-1905г.г.) развалина этого собора были для нас учеников любимым местом для игр. Во время отечественной войны собор сохранился, и после её окончания в нем вновь был организован женский монастырь, в котором молилось и работало около 30-40 монашек. Это был единственный в Советском Союзе женский монастырь по прообразу старинных монастырей. Он имел хорошее подсобное хозяйство, 40 гектаров земли, лошадей и скот. Это подсобное хозяйство, говорят, процветало, но духовные отцы монастыря начали заниматься не свойственными им вовсе не религиозными делами, стали применять к некоторым непокорным монашкам драконовские меры. Среди монашек начались волнения, в результате которых женский монастырь, просуществовал около десяти лет и ликвидировался. В его жилых помещениях была устроена детская больница, а сам собор остался и существует, как действующий храм, где и теперь производятся регулярные богослужения. Собор этот взят под государственную охрану правительством Украины, как исторический памятник, на его фасадной стене имеется мемориальная доска об этом. В центре города воздвигнут памятник защитникам Родины, погибшим в Великой Отечественной войне против немецко-фашистских захватчиков в виде настоящего боевого танка на гранитном пьедестале. В Полесском крае также вели борьбу против фашистов прославленные партизаны. По сути, Полесье было грозным очагом борьбы против врага, внесшее ценный вклад в Победу. В одном строю боролись против гитлеровцев и воины-словаки, перешедшие на сторону партизан. В 1963 году в центре города воздвигнут памятник герою-вожаку партизанского отряда, сыну 41 словацкого народа, капитану Нелепко, погибшему геройской смертью в бою при освобождении Овруча. Ему присвоено высокое звание- Герой Советского Союза.[/q] [q] Это хорошо, что Вы написали на форуме, возможно объявится Сергей, который кстати родился в Левковичах (автор таблиц), с которым я в последнее время не могу связаться. Ведь возникла проблема: Вы и Ваш двоюродный дед пишете, что отец Онуфрия был Фома, хотя согласно метрических книг архива Житомира (а здесь ошибка исключена) - это Яким (согласитесь, разные имена). Остальное, более менее совпадает, не считая некоторых годов рождения; смотрите кусочек таблицы в присланном файле. Вся родословная очень объемная, 20 больших таблиц (составлял Сергей, собирал данные не только он) и для начала нужно выяснить эти противоречия с ним. Таблицы находятся в Сергея (на компьютере), у меня тоже многие есть, кажется нигде им еще не опубликованы; это у него как хобби, а не профессия, впрочем, как и у меня. Сергей проживает в Овруче, работает адвокатом: я с ним никогда не встречался, хотя раньше активно переписывался. Я живу далеко от Овруча.
Хроника (чья конкретно?) довольно неплохо и своеобразно отображает историю Левковских. Некоторые ее моменты (если она будет обнародована) возможно будут использованы в последующих публикациях о Левковских. Один мой коллега Невмержицкий Сергей (самоучка в области истории) уже готовит книгу о наших родах (я консультирую).
Хочу Вас разочаровать в другом: впечатление может быть совершенно противоположно тому, которое было в автора хроники, не оптимизм, а лишь пессимизм может вызвать современное состояние не только Левкович-Гаевич, а и всей украинской деревни. Кроме того, боюсь, Ваш призыв присоединяться к поездке вряд ли будет услышан, уж кто-кто, а я хорошо знаком не только с историей, а и с психологией Левковских (и не только их). Но, Вам советую поехать, что бы удовлетворить ностальгию и зов земли предков, на которой прожило не одно их поколение. Остановиться, как и в хронике, можно в гостиннице г. Овруч, а с нее уже разъезжать (или на такси взять возле вокзала или на рейсовом автобусе) по селам, обязательно посещение церкви в с. Левковичи - 1815 года постройки на месте сожженной древней, упоминавшейся с 1605 года и кладбища, где по моим сведениям на камнях сохранились надписи типа «дворянинъ …». Обязательно захватите фотоаппарат или телефон с хорошей камерой, снимайте фото и видео, потом будет на что посмотреть (поделитесь потом со мной). Народ простой, дружелюбный, но замкнутый, разговаривают на полесском диалекте (похож на язык древних грамот в моей статьеhttps://ru.wikipedia.org/wiki/...0%B8%D0%BA). Попросите бабушек, чтоб собрались, спели (запишите автохтонное пение), показали самодельные вышиванки, рушники и радюжки (ковры); зайдите к так называемым «святым криницам» (Вам подскажут где, попейте воды) и т. д. Только не советую употреблять самогон, если будут угощать (разве пригубить для приличия), он плохого качества и человек не привыкший к нему, может потерять контроль, да и здоровье.
Обращаться за помощью к властям не советую: те «по лавке не подвинутся», если не увидят своей выгоды, даже если Вы и американец. Чем меньше шума вокруг поездки, тем больше удовольствия для собственной души (ведь в сущности мы все одиноки и в компании пытаемся лишь бузуспешно избавиться от этого).
На политические темы в Украине советую не распространятся: страна, будучи не по своей воле втянута в геополитику и по сей день длящуюся, настоящую войну, фактически расколота на два лагеря - пророссийский и прозападный, и нужно иметь чутье и здесь жить, что бы знать, кто на что способен.
Примерный маршрут или места посещений (рекомендую):
1. Васильевская церковь (Овруч) 2. Спасо-Преображенский кафедральный собор (Овруч) - гора, на которой стоял Овручский замок 3. Памятник князю Олегу http://kolokray.com/f/ovruch-p...olega.html 4. Гаевичи 5. Покалев и св. криница (наши предки жили когда-то и в Покалеве) 6. Левковичи. 7. Можары - проездом (тоже связано с нашей историей, оттуда Можаровские) 8. Верпа - проездом (изначально на этой земле сидел Булгак Белавский-Велавский) 9. Село и музей Словечно http://slovechne.com.ua/Muzey-Partizanskoi-Slavi
Удачи.
С ув. Иван. [/q]
P. S. По приезде в Украину, Миша (якобы не успевал по времени) так и не решился посетить родину предков в Левковичах-Геевичах, хотя в Овруче его готов был встретить Сергей Левковский. Думаю, причина в том, что я его немного разочаровал своим ответом, а к тому же и не встретил лично. Но, я, к сожалению, там не проживаю. | | |
|