Дрозд

долгожданный АРХИВНЫЙ день.
я получил для себя важные ответы:
1. До сих пор стоял вопрос, где все-таки жили мои предки дворяне Ярошевичи. В брачном обыске моей прпрабабки место рождения указано неразборчиво - я прочел его как Германово или Германовка - но ни в одном географическом указателе не сомг найти этого населенного пункта - а продолжать поиски не зная этой информации практически невозможно. И вот сегодня в одном деле я встретил запись о Ярошевичах из Германово. Все-таки, Германово прихода Минского Свято-Троицкого костела.
Третий документ подтвердил мне то, что я сам давно знал - но никак не мог найти документальных подтверждений - мои предки жили в деревне Семково Минского уезда. Просматривая ревизские сказки - я не нашел их фамилии. И вот я нашел в конторе нотариуса дело о жалобе крест. Лисицкого о взыскании с него денег в пользу крест. Высоцкого - и это было дело об одном моем предке. правда не по прямой линии - скорее всего это родной брат моего прадеда.
Вот такие приятные для меня новости.
в списках однодворцев Слуцкого уезда видел неутвержденных в дворянстве Мохартов. Может мои, может нет - но все-равно приятно.

с отчествами осторожнее, если совпадает - еще не значит, что можно

[q]

объединить всех родных братьев и сестер

[/q]

В ревизии 1842 года есть два Теодора Григорьева Жаврида, только одному 14 лет, а другому 67. А в метрических книгах как ты их различишь, если они, например, указаны в восприемниках...
По поводу сословия невесты: в 9 из 10 случаев совпадает с сословием жениха. У меня пока все невесты однодворцев сами из однодворцев, хотя не факт, конечно...

В настоящее время я просматриваю микрофильмы с метрическими книгами Вилейского уезда за 1799-1842 гг. Так получилось, что на пленке оказались дела нескольких церквей Минского и Бобруйского уездов.

Меня в принципе интересуют две фамилии: Змеевские и Побединские, а также в какой-то мере Шишко, как первый муж моей прабабушки.

Из метрики бракосочетавшихся приходской г.у. Дорской церкви Минского уезда за 1835 год:

мая 19 обвенчался Мартин Дрозд из д. Бобров с Домициной (или Доминикой - ужасный почерк и приходского священника!) Нелюбовой из села Нелюбов - оба прихожане Дорской церкви. Свидетели: Даниил (или Данила) Зенька из селения Волчков и Степан Хоханович из селения Волчков.

Из метрики бракосочетавшихся прихожан греко-униатской воскресенско Минской церкви Минского уезда за 1836 год:

февраля 2 обвенчались Онуфрий сын Федора (а может и Тодора или Тидора) Ярошевича, вдовец и Леговиция ... (не разобрал слово или имя), дочь Марка Витковского из д. Маноповщезны (возможно не правильно!) - оба крестьяне помещика Вериги и прихожане Воскресенско-Минской церкви. Свидетели: Лукаш Ярошевич и Василь Черноушка

Rapsod rycerski
"Mohort" opowiada historię życia i śmierci kresowego rycerza, obrońcy wiary i Ojczyzny. Postać ta, którą na kartach swojego dzieła przywołuje Pol, istotnie żyła w czasach stanisławowskich. Rycerz ów poległ w 1792 roku na bruszkowieckiej grobli, zasłaniając odwrót brygady Wielhorskiego. Tło historyczne poematu sięga od wojny szwedzkiej z roku 1709 (młodość Mohorta) do bitwy pod Lipskiem, w której poległ ks. Józef Poniatowski. Główna i najdramatyczniejsza część poematu odnosi się do ostatnich chwil istnienia Rzeczypospolitej. Szymon Mohort to starzec przeszło stuletni, którego drogowskazem w życiu jest obowiązek wobec Boga i Ojczyzny. Dwa pierwiastki: narodowość i religijność, te charakterystyczne cechy literackiej twórczości poety, występują tu silniej niż gdziekolwiek. Splatając się ściśle ze sobą, nadają poematowi wyraźne piętno. "Mohort jest tedy chrześcijaninem szczerym i żarliwym, wierzy bez zastrzeżeń i połowiczności, jeno duszą całą wierzy tą wiarą prostaczków, która z dziecięcym rzewnym uczuciem każe przyjmować podane prawdy i czoło przed nimi uchyla w pokorze. W modlitwie jest 'wszystek i cały', surowo przestrzega przepisów Kościoła. (...) Równie po prostu pojmuje swoje obowiązki wobec Ojczyzny, polityka wielka nic go nie obchodzi, w konspiracje przeciw prawowitej władzy nigdy się nie bawił. Jego rzeczą jest słuchać, nie krytykować; słuchać króla, a jeszcze bardziej może wodza, bo przecież pan Mohort jest żołnierzem i to nie rzemieślnikiem-kondotierem, ale rycerzem prawdziwym, pojmującym swój zawód jak kapłaństwo" - pisze Dropiowski.

Warto przypomnieć, że sławny kiedyś, dziś niesłusznie zapomniany "Mohort", w okresie niewoli narodowej był stawiany niemal na równi z "Panem Tadeuszem". Zamiarem poety było skupić w "Mohorcie" wszystko to, co tylko stara Polska miała wartościowego. Profesor Władysław Dropiowski wspomina: "Poeta chciał zasuwającą się w cień przeszłość utrwalić i przekazać pamięci, tak jak Mickiewicz swoich 'ostatnich woźnych trybunału', kluczników, podkomorzych, etc. w 'Ostatnim zajeździe' na Litwie. Postać tedy starego porucznika z ukraińskich kresów jest symbolem staropolszczyzny orężnej, rolnej, pobożnej, symbolem, który ma przemawiać do młodszego pokolenia: oto takie były u ojców animusze, taki duch, takie cnoty, tak żyli, tak umierali. (...) I znowu nasuwa się porównanie z 'Panem Tadeuszem'. Jak Mickiewicz zestawił dwa światy: wymierający stary i nowy, odmienny mniejszy duchem, choć nie różny zasadniczo, tak i u Pola 'Mohort' znajduje swoje pendant w ks. Józefie, który właśnie jest tym reprezentantem nowszej epoki". Zacytujmy tutaj jeden z piękniejszych fragmentów tego słynnego poematu:


Kto Boga w sercu, a kord ma przy boku,
ten znać powinien, że oko puklerzem,
że cała dusza ma być wiecznie w oku.
Kto nie ma oka - nie będzie rycerzem,
A kto rycerzem - ten już po zakonie
Znać to powinien, czego bronić trzeba:
Więc naprzód stawać ma w wiary obronie,
I Maryi Panny, tej królowej nieba,
Potem w obronie granicy i - basta!
Bo reszta z tego już człeku wyrasta.
A kto się takim puklerzem uzbroi,
Kto przy Kościele i granicy stoi,
Ten się, prócz Boga, niczego nie boi.