Бородзич (Бородич, Borodzicz)

фото из галереи Евы Бородзич: Андрей Бородзич (1792 - 1868)

Мария ур. Любецкая Бородзич (1847 - 1930)

А вот и оригинал текста Евы Бородзич:

RODZINA
Zostałam wychowana w szacunku dla tradycji, kultury i służby Ojczyźnie. Moi przodkowie nie tylko od stuleci pracowali dla Polski, ale także w Jej obronie przelewali własną krew, cierpieli trudy zsyłki na Sybir, znosili więzienia i kaźnie stalinowskie.

Pewnie dlatego tak ważna jest dla mnie historia i przesłanie jakie ze sobą niesie. Tak ważni są dla mnie przodkowie, którzy pokazują mi jak żyć, by zawsze, niezależnie od okoliczności pozostać prawym, wiernym swemu systemowi wartości człowiekiem.

Najstarszy zachowany dokument rodzinny dotyczy mojego (6 x pra-) dziadka, MICHAŁA KAZIMIERZA BORODZICZA h. Brodzic (zm. w 1704 r.). Był on Podczaszym Bracławskim i Sędzią Kapturowym Trockim. W czerwcu 1697 roku wraz z innymi elektorami podpisał akt elekcyjny na mocy którego Fryderyk August, z dynastii saskiej Wettynów, został królem Polski przyjmując miano August II a historia nadała mu przydomek “Mocny”.

Poniżej zamieszczam krótkie biogramy osób, których postawa życiowa kształtowała mój charakter:

JAN BORODZICZ h. Brodzic

Mój pra-pra-pradziadek.
Syn Wojciecha i Maryanny z Dąbrowskich ur.17.05.1751 roku w Leśniewie pow. Karniewo. Rotmistrz Gwardii Mirowskiej, dziedzic położonych w powiecie oszmiańskim majątków: Latowicze, Telatycze i Żuprany. Ożeniony z Teresą z Sarosieków. Ojciec Stanisława-Jana, Kazimierza, Andrzeja, Antoniego i Katarzyny. Za sprzeciw wobec rozbioru Rzeczypospolitej pozbawiony majątku i zmuszony do opuszczenia kraju. Odium zsyłki zdjął niego w roku 1802 car Aleksander I. Zmarł „w najbiedniejszym stanie” w roku 1804 prawdopodobnie w Grodnie.

STANISŁAW-JAN BORODZICZ h. Brodzic

Najstarszy brat mojego pra-pradziadka.
Syn Jana i Teresy z Sarosieków, ur. ok. 1780 roku. Za czasów Księstwa Warszawskiego służył w I Regimencie Gwardii Napoleona. W 1817 roku wydał „Wyimki [!] z części II-giej gramatyki, dla tymczasowey wygody szkoły wojewodzkiey lubelskiey” oraz przetłumaczył na język polski paryskie wydanie książki „Rysy charakterystyczne złego wychowania czyli uczynki i mowy przeciwne grzeczności, które moraliści tak starożytni jako i nowożytni za takie uznali / zebrane przez L. Gaultier’a”. Guwerner, potem profesor w chełmińskim i kaliskim Korpusie Kadetów. W latach 1823-29 właściciel księgarni w Kaliszu. W 1830 r. przeniósł się do Wilna, gdzie jego żona, Monika z Konotkiewiczów, założyła publiczną czytelnię. Autor „Gramatyki dla początkujących” wyd. w Wilnie drukiem XX Pijarów w roku 1830. W tym też roku ofiarował kilkadziesiąt ksiąg do Biblioteki Wileńskiego Synodu Ewangelicko-Reformowanego a także wraz z innymi podpisał akt założycielski Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Wilnie. Za udział w powstaniu listopadowym zesłany na Sybir.

KAZIMIERZ BORODZICZ h. Brodzic

Starszy brat mojego pra-pradziadka.
Syn Jana i Teresy z Sarosieków, ur. w roku 1790. W czasach Księstwa Warszawskiego porucznik w Korpusie Artylerii Inżynierów, później poborca miasta Warki. Ożeniony z Franciszką Węgrocką. Ojciec Maurycego-Maksymiliana (ur.1819).
Brał czynny udział w Powstaniu Listopadowym, po którego upadku, jak pisał w pamiętniku jego brat Andrzej, „z rozpaczy wystrzałem życie sobie odebrał”.

ANDRZEJ BORODZICZ h. Brodzic

Mój pra-pradziadek.
Syn Jana i Teresy z Sarosieków, ur. w roku 1792 we wsi Bilwiny w woj. grodzieńskim (obecnie pow. sokólski). Po ukończeniu gimnazjum białostockiego w 1812 r. wstąpił do 3-go Regimentu Gwardii Litewskiej pod dow. gen. Jana Konopki. Po klęsce pod Słonimem przyłączył się do I Regimentu Szwoleżerów Gwardii Napoleona dowodzonego przez gen. Wincentego Krasińskiego. Walczył m.in. pod Luetzen, Goerlitz, Bauzen, Dreznem, Altenburgiem, Weimarem, Lipskiem, Weisenfelss, Hanau i Hanver. Służbę zakończył w roku 1815 jako furier. Początkowo został Naczelnikiem Komory Celnej w Kolnie, a od 1820 roku pełnił obowiązki burmistrza miasta Jedwabne. W 1823 roku przeniesiony na urząd Burmistrza do Kłodawy, gdzie zostawał do 1837 roku. Później, do roku 1839 był v-ce Prezydentem, a w latach 1839-41 – Prezydentem Zgierza. Okres lat 1843 – 1845 przypada na prezydenturę Kalisza, zaś 1845-1848 – prezydenturę Płocka. Pod koniec swej służby w administracji, w latach 1848-1851 był Naczelnikiem Powiatu Konińskiego. Dwukrotnie żonaty, miał w sumie ośmioro dzieci. Otrzymał tytuł honorowy Radcy Dworu. Odznaczony przez Francuzów Medalem Św. Heleny. Zmarł w 1868 r. w Sławsku k. Konina i tam jest pochowany.

ADOLF-ANTONI-STANISŁAW-KAZIMIERZ BORODZICZ h. Brodzic

Mój pradziadek.
Syn Andrzeja i Maryanny z Kolbów, ur.17.06.1844 w Kaliszu. Ukończył Wyższą Szkołę Realną w Kaliszu. Uczestnik Powstania Styczniowego. W 1863 roku walczył m.in. pod Osówiem k.Brdowa. Ożeniony z Marią Lubecką h.Druck. Miał z nią ośmioro dzieci. Administrator klucza majątków w Chełmnie nad Nerem należącego do barona Bistrama, później właściciel 40 włókowego majątku Korzecznik na pograniczu Kujaw i Wielkopolski. Sędzia pokoju. Zmarł w roku 1897 i pochowany jest w Modzerowie k. Brdowa.

STANISŁAW-ANTONI BORODZICZ h. Brodzic ps. „Stary”

Mój dziadek.
Najmłodszy syn Adolfa-Antoniego–Stanisława-Kazimierza i Marii Lubeckiej. Urodzony 10.01.1884 roku w Chełmnie nad Nerem. Jako osiemnastolatek wyjechał potajemnie z synem kowala z majątku Korzecznik do Ameryki, gdzie po kilkanaście godzin dziennie pracował fizycznie w kuźni. Wrócił po trzech latach, kiedy upomniała się o niego tamtejsza armia. W roku 1914 wstąpił do P.O.W. Ożenił się z Marią Franciszką Kowalską h.Korab i miał z nią dwóch synów i córkę. Pracował jako rządca i administrator majątków m.in. w Widzewie pow. Łask, w Nowinach oraz Opinogórze. Jako ochotnik brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku służąc w 3 szwadronie 203 Pułku Ułanów. W roku 1938 został odznaczony Medalem Niepodległości „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” Podczas II wojny światowej należał do Polskiego Obozu Narodowo-Syndykalistycznego. Był żołnierzem Narodowych Sił Zbrojnych. Zmarł we wsi Ponki k.Ciechanowa w roku 1955 i pochowany jest na cmentarzu w Żmijewie Kościelnym.

ANTONI-KRZYSZTOF BORODZICZ h. Brodzic

Mój stryj.
Urodził się 12.09.1915 roku w Grądach jako najstarsze dziecko Stanisława-Antoniego i Marii Franciszki Kowalskiej. W 1939 roku ukończył średnią szkołę leśniczą w Żyrowicach (pow. Słonim). Aresztowany przez NKWD wiosną 1940 roku pod zarzutem współpracy z rządem londyńskim. Osadzony w wiezieniu w Łucku. Wg relacji naocznych świadków rozstrzelany prze NKWD na dziedzińcu więzienia w czerwcu 1940 roku.

STANISŁAW BORODZICZ h. Brodzic ps. „Wara”

Mój ojciec.
Urodzony 19.11.1917 roku w Widzewie pow. Łask. Syn Stanisława-Antoniego i Marii-Franciszki z Kowalskich. Ukończył w roku 1937 gimnazjum im. Zygmunta Krasińskiego w Ciechanowie i rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Matematyki i Astronomii. Powołany w 1938 roku do Szkoły Podchorążych Artylerii Rezerwy w Zambrowie. We wrześniu 1939 brał udział w obronie Warszawy (Fort Wolski) w 5 Baterii Artylerii Lekkiej. Za męstwo na polu bitwy został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Od lutego 1940 członek Polskiego Obozu Narodowo-Syndykalistycznego scalonego w 1942 r. z Narodowymi Siłami Zbrojnymi. Od stycznia 1943 szef sztabu okręgu NSZ Mazowsze-Północ. Po złożeniu broni przez Armię Krajową nie ujawnił się i kontynuował walkę o niepodległość. 1 maja 1946 roku w Krasnosielcu dowodził akcją rozbicia więzienia i uwolnienia przetrzymywanych tam żołnierzy NSZ i AK – akcja ta ukazana jest w filmie Jerzego Zalewskiego „Historia Roja, czyli w ziemi lepiej słychać” (2010). W 1947 roku wznowił studia. Aresztowany przez UB w roku 1948. Osadzony początkowo w Rawiczu, później we Wronkach. Po wyjściu na wolność ożenił się z Marią-Grażyną Skarżyńską h. Bończa. Miał dwie córki. Ukończył Wydział Architektury na Politechnice Warszawskiej. Pracował zawodowo i społecznie. Od 1959 roku był prezesem nowo powstałego Warszawskiego Oddziału Towarzystwa Miłośników Ziemi Ciechanowskiej. Przewodniczył zjazdom wychowanków Gimnazjum im. Z. Krasińskiego w Ciechanowie, był inicjatorem ufundowania w holu gimnazjum tablicy ze 120 nazwiskami poległych i zamordowanych w okresie 1939-1956 uczniów oraz nauczycieli tej szkoły. W 1989 roku laureat nagrody im. F. Rajkowskiego przyznawanej dla „Ciechanowianina Roku”. W latach 1991-92 dyrektor Zespołu w Urzędzie ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych. Wieloletni prezes Okręgu Stołecznego Związku Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych oraz Oddziału Warszawskiego Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego. Odznaczony Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Narodowego Czynu Zbrojnego, Odznaką Zasłużonego Działacza Kultury, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Więźnia Politycznego Okresu Stalinowskiego, Odznaką Weterana Walk o Niepodległość, Medalem za Udział w Wojnie Obronnej 1939, Medalem za Warszawę 1939-1945. Zmarł w Piastowie k. Warszawy 7.02.2007. Pochowany obok swego ojca, na cmentarzu w Żmijewie Kościelnym.

Некоторое время назад я прошёл ДНК-тест и обнаружил значительное совпадение (1.3%) с автором темы "Бородзич (Бородич, Borodzicz)" на форуме, пользователем wojno. С его помощью я выяснил, что моего прапрадеда звали Станислав Семёнович Дубейковский и он был братом Eлизаветы урождённой Дубейковской, Войно-Ясенецкой-Жеретинской(прапрабабушки wojno).

Потом я нашел метрическую запись о рождение моего прадеда Густава Станиславича Дубейковского и узнал что его мать звали Станислава Бородзич. Тут моя мама вспомнила, что мою прапрабабушку звали Станислава, и моя покойная бабушка Инга Густавовна Дубейковская упоминала, что её отчество было Ипполитовна — такое же, как предполагалось у Стефании Пантелеоновны Войно-Ясенецкой-Жеретинской, прабабушки wojno. Однако выяснилось, что на самом деле отчество было Пантелеоновна!

И недавно я нашёл запись о рождении Станиславы Пантелеоновны Бородзич. Станислава и Стефания Бородзич были сестрами! Так что мы почти одинаково родствиники c wojno и по Дубейковским и по Бородзичам.


НИАБ 1781-42-9 (20)
19 июня 1888 года (родилась 8 июня 1888 года) в Мстиславском РК костеле окрещена младенка Станислава Бородзич, дочь Панталеона Григорьева Бородзича и Юзефы Липской. Место рождения — Фолварк Бискаков. Восприемниками были Михаил Свенцицкий и Людвика Кулакова.

Могилевские Губернские ведомости, 1866

"Могилевская губернская посредническая комиссия вызывает владельцев нижепоименованных дач, дела по которым предположено исправить летом 1871 года, по ремаркам межевой канцелярии и Могилевской губернской чертежной, для нахождения сих владельцев при межевых действиях землемеров:

Жеретино сельцо и Бизюки деревня помещиков: коллежского асессора Ивана Игнатьева Толпыго, Василия Федорова и Петра Бенедиктова Вигуро, Эдуарда Свенцицкого, Марфы Улазовской, Марьи Андреевской, Цехановского, Иосифа Иванова Шамовского, Ивана Лукьянова, Семена Осипова и Луки Антонова Дзерожинских, Магдалены Телешной, Михаила Васильева, Августина Венедиктова, Петра Михайлова и Савастьяна Леонтьева, Ивана Францева Цехановских, Ивана, Елисаветы, Николая, Амбросия и наследников Матвея Войно, Осипа Иванова и Розалии Заснетовских, Григория Демьянова Бородзича, Ивана Григорьева Чижа, Иосифа Матвеева и Терезии Павловой Сернацких и бывших государственных крестьян, — 802 десятины 604 сажени."