Гродненский уезд
Bujnickaja Новичок
Сообщений: 5 На сайте с 2013 г. Рейтинг: 6 | Наверх ##
17 ноября 2013 19:15д. Цидовичи д. Цидовичи (Cidowicze) Списки прихожан 1926 года (НИАБ фонд 29 опись 2 дело 1)
Составлены на польском языке в Гожском костеле.
Прикрепленный файл (Цидовичи списки прихожан обрезан.doc, 517632 байт) | | |
Bujnickaja Новичок
Сообщений: 5 На сайте с 2013 г. Рейтинг: 6 | Наверх ##
17 ноября 2013 19:19 Примечание Wincenty (łac. vincens — zwyciężający) — imię męskie pochodzenia łacińskiego. Антони́на — женское русское личное имя латинского происхождения; образовано от прилагательного лат. Antoninus («Антониев», «принадлежащий Антонию»). Последнее восходит к древнеримскому родовому имени Antonius (см. Антонии); происхождение которого неизвестно и соотносится, по одной из версий, с этрусским языком[2]. Другая версия связывает Antonius с заимствованием из древнегреческого: возможно, оно происходит от др.-греч. αντεω, ανταω («состязаться», «вступать в бой») — одного из эпитетов Диониса[3][4]. Известна народная форма имени, получившая распространение — Антони́да. Мужское парное имя — Антонин. Elżbieta – imię żeńskie pochodzenia biblijnego wywodzące się od hebrajskiego słowa אלשבת eliszebeth ("Bóg mą przysięgą"). Zdrobnienia to Ela, Elka, Elcia, Elunia, Elżbietka, Elżunia, a pochodne to Halszka, Halżbieta, Izabela, Liza, Elza (germ.), Eliza. Владисла́в — мужское двухосновное русское личное имя славянского происхождения. Образовано сложением основ влад — (ср. «владеть») и -[слав] (ср. «слава»). Возможно, является калькой древнегерманского имени Вальдемар (Waldemar), образованного от основ «waltan» («царить, господствовать») и «mari» («славный, знаменитый»)[2][3]. В русском языке заимствовано (русская форма была бы Володислав) из польск. Władysław, которое, в свою очередь, заимствовано от чеш. Vladislav[4]. Anna, Hanna (hebr. חַנָּה hannāh – "łaska") – imię żeńskie pochodzenia hebrajskiego, które tłumaczy się jako "pełna wdzięku, łaski"[1]. W Polsce imię Anna notowane jest od 1229 roku, zaś w formie Hanna – od 1311 roku[2], ze staropolskimi zdrobnieniami: Annusza, Hannula, Hannusza, Anica, Anka, Anuchna, Anula, Anulka, Anusza, Hanc(z)ka, Hania, Haniła(?), Hanka, Hanszka, Hanuchna, Hanula, Hanulka, Hanusza, Hanuszka, Hańka, Janka, Nuchna, Nutka[3]. Nagłosowe h- można wyjaśnić jako przydech przed samogłoską znajdującą się na początku imienia lub jako wyraz wpływów niemieckich[4]. Forma Hanna, jakkolwiek stała się imieniem nadawanym samodzielnie, w dalszym ciągu wraz z pochodnymi formami – również w czasach współczesnych – występuje jako spieszczenie imienia Anna. Inne formy pochodne: Anita, Aneta, Anika. Бронисла́в — мужское имя славянского происхождения [от брони- (ср. др.-русск. боронити «защищать», «оберегать») и слав- (ср. слава)][1]. Производные от имени: Броня, Броник, Слава, Славик[2][1]. Мариа́нна — женское имя. Произошло от римского личного (или родового) прозвища Marianus («Мариев, принадлежащий Марию»), происходящего от родового имени Marius — «принадлежащий богу Марсу»[1][неавторитетный источник? 301 день]. Народная форма — Марьяна. Церковная форма (православные святцы) — Мариамна. Joanna – imię żeńskie, odpowiednik imienia Jan pochodzącego z języka hebrajskiego: Jo-hanan – "Jahwe jest łaskawy".Imię Joanna obecne jest w Polsce od wieku XIII (Johanna, Janna, Jena, Jenna, Jana; postać Joanna pojawia się od 1399 r.). Zdrobnienia od imienia Joanna to: Joasia, Asia, Aśka itp. Jan (stgr. Ἰωάννης od hebr. rdzenia יחב – łaska) – imię męskie pochodzenia biblijnego. Po hebrajsku יוחנן (Jochanan) oznacza „Jahwe jest łaskaw”. Imię to nosił jeden z apostołów. Zostało przejęte najpierw do greki, a potem do łaciny. Rozpowszechniło się we wszystkich krajach chrześcijańskich. W polskich dokumentach zapisywano najpierw to imię w postaci Ioannes, Iohannes (1012-18), później także Jan (1161), Jon (1302), Johan (1320), Jen (1366), Johans (1385) oraz Joan (forma kresowa, 1432). Największą popularność zyskała forma Jan, od czasów średniowiecza będąca jednym z najczęściej nadawanych imion. W 2004 r. imię Jan nosiło 689 212 osób w Polsce (1. miejsce wśród imion męskich pod względem popularności; jedynie dwa imiona żeńskie – Anna i Maria – były liczniej nadawane)[1]. Przekształcenia i zdrobnienia: Han, Hanek, Haniek, Hanisz, Hanus, Iwan, Iwasz, Jach, Jachu, Janczy, Janek, Janiec, Janicek, Janik, Janisław, Jano, Janek, Janko, Janosik, Jasiek, Jaszko, Jaś, Jaśko, Jasio, Janusz, Jasz[2]. Żeńskim odpowiednikiem jest Joanna, i – późniejszym – Janina. Józefa - żeński odpowiednik imienia Józef. Ignacy — imię męskie o niepewnej do końca etymologii. Według najbardziej rozpowszechnionej teorii wywodzi się je od łacińskiego wyrazu ignis, oznaczającego "ogień". Zachodzi jednak również podobieństwo między tym imieniem, a nazwą łacińskiego rodu Egnacjuszów (Egnatii). Istnieją też hipotezy o etruskim pochodzeniu Ignacego. W Polsce imię to jest po raz pierwszy poświadczone w XIV wieku, ale najpierw większą popularność zyskało na Rusi i wśród ludności prawosławnej, a w Polsce dopiero z przybyciem jezuitów, czczących swojego założyciela, Ignacego Loyolę. Za polskie tłumaczenie tego imienia uważano Żegotę, ale z uwagi na wcześniejsze poświadczenie Żegoty niż Ignacego, należy uznać je za dwa odrębne imiona stanowiące swoje odpowiedniki znaczeniowe (jeśli hipoteza łącząca imię Ignacy z wyrazem ignis jest prawdziwa). Natomiast za bułgarski odpowiednik znaczeniowy może uchodzić współczesne bułgarskie imię Plamen. Żeński odpowiednik: Ignacja Чеслав — мужское славянское имя, в переводе со старославянского языка — «честная слава». Означает также «славный честью». Существует и другой вариант происхождения имени — от слова «тщеславие». Это мужское имя распространено в Польше, встречается в Чехии (341 носитель, 287 место по распространённости), Сербии и некоторых других славянских странах. В России встречается редко. Близки к имени Чеслав имена Часлав — «ожидающий славы» и Чаеслав — «желающий славы» (от старого слова «чаять» — желать). Эдуа́рд, или Э́двард — мужское имя, от англосаксонского Ēadweard — «страж богатства, достатка, счастья» (ead означает «счастливый, процветающий», а weard переводится как «страж»). Dominik – imię męskie pochodzenia łacińskiego. Wywodzi się od słowa dominicus oznaczającego „Pański”, „należący do Boga”. Tadeusz – imię męskie pochodzenia aramejskiego. Wywodzi się od słowa oznaczającego "odważny", "śmiały" a także "pierś". Imię przypisywane apostołowi Judzie. Żeński odpowiednik: Tadea Adam — imię męskie pochodzenia semickiego. W języku hebrajskim אדום adom oznacza czerwony, od koloru ziemi z której Adam był ulepiony. Bardziej jednak prawdopodobne, że Adam wywodzi się od hebrajskiego słowa adamah, które oznacza „ziemię, rolę”[1], wtedy znaczyłoby „rolnik”, albo „że człowiek, z ziemi powstały, do ziemi wróci”[2][3]. W takim ujęciu, używane jest zazwyczaj w Starym Testamencie, chociaż w początkowych rozdziałach Starego Testamentu przyjęło się traktować je jako imię własne[4]. Także w językach ałtajskich słowo adam oznacza „człowiek”. Współcześnie dopatruje się pochodzenia imienia w języku sumeryjskim w którym miał oznaczać „mój ojciec” (od ada-mu ), akadyjskim „zbudowany”, lub „zrodzony”', a także w arabskim „łączyć się” (od adama)[2] Według religii abrahamowych Adam był pierwszym mężczyzną, stworzonym na "obraz i podobieństwo"[5] Boga. Wraz ze stworzoną później Ewą, dali początek wszystkim żyjącym ludziom (zob. Adam i Ewa). Imienia Adam używa się także w odniesieniu do Jezusa Chrystusa określając go Nowym Adamem. Rozalia – imię żeńskie o niejasnej etymologii. Być może pochodzi od łacińskich słów rosa (róża) i lilium (lilia) lub od samego słowa rosa. Możliwe jest także pochodzenie germańskie, od germańskich imion dwuczłonowych z pierwszym członem Roz- (Hros-), zob. Rozalinda, Rozamunda, Rozwita. Wacława - żeński odpowiednik imienia Wacław. W źródłach polskich poświadczone jako Więcesława (1263 rok) i Więcsława (1314 rok). Romualda — imię żeńskie pochodzenia germańskiego, żeński odpowiednik imienia Romuald, które oznacza "ten, który zdobył sławę dzięki swemu panowaniu". Franciszek – imię męskie wywodzące się z włoskiego określenia francesco oznaczające 'Francuza, Francuzika', jakim kupiec Piotr Bernardone (ojciec św. Franciszka z Asyżu) nazwał swego syna Jana, kiedy wrócił z Francji. W Asyżu zaczęto powszechnie nazywać chłopca tym określeniem i pod takim imieniem znany jest powszechnie[1]. Żeńskim odpowiednikiem jest Franciszka. Szczepan - imię męskie. Pierwotna spolonizowana forma greckiego imienia Stefan, przejęta do polszczyzny w czasach najdawniejszych, jeszcze przed ustaleniem się w języku polskim spółgłoski f – która była wówczas zastępowana przez [p] lub (tę drugą w zapożyczeniach niemieckich lub w wyrazach przejętych za niemieckim pośrednictwem) – w brzmieniu Szczepan i dopiero wtórnie sprowadzona do języka polskiego w brzmieniu Stefan[1].
Genowefa – imię żeńskie pochodzenia romańsko-celtycko-germańskiego. Imię to mogło oznaczać: kobietę szlachetnego rodu lub córkę nieba. Połączenie łacińskiego gena (ród) i celtyckiego wifa (żona) – kobieta szlachetnego rodu. W Polsce pojawia się późno; nie było znane w średniowieczu; było natomiast odnotowane w 1711[1] Genowefa jest patronką miasta Paryż, ludności dotkniętych nieszczęściami, pasterzy i matek chorych na dur brzuszny.,ang. – Genevieve, fr. – Genevieve, hiszp. – Genoveva, niem. – Genoveva, wł. – Genoveffa
Florian – imię męskie pochodzenia łacińskiego. Wywodzi się od słowa oznaczającego "kwitnący kwiat". W Polsce używane bywało w formie Tworzyjan. Od Floriana wywodzi się także czeski neologizm Květoslav.
Helena – imię żeńskie pochodzenia greckiego. Wywodzi się od słowa Ἑλένη oznaczającego „blask Księżyca”. W Polsce po raz pierwszy imię to odnotowano w 1272[1]. Zdrobnienia: Lena, obecnie nadawana także jako samodzielne imię.
Paulina – żeński odpowiednik imienia Paulin. Oznacza "należąca do Pawła", lub "pochodząca od Pawła". Pochodzi od imienia Paula, które może być dla niego również zdrobnieniem.
Kazimiera - żeński odpowiednik imienia Kazimierz. W średniowieczu nie występowało. Prawdopodobnie rozpowszechniło się pod koniec XVII wieku, po przyjeździe do Polski Marysieńki, żony króla Jana III Sobieskiego.
Agata – imię żeńskie, pochodzące od przymiotnika ze starożytnej Greki αγαθος (dobry, por. Mat. 25:23: "ευ δουλε αγαθε και πιστε" - "Dobrze, sługo dobry i wierny!"), w Polsce znane od XIII wieku[1].
Petronela – imię żeńskie, pierwotnie będące formą zdrobniałą imienia Petronia.
Jadwiga – imię żeńskie pochodzenia germańskiego, germ. Hadwig lub Hedwig, złożone z elementów Hadu- i -wig, które oba oznaczają "walka". W Polsce imię to zostało zanotowane po raz pierwszy w 1208 roku, w formach Hedwiga i Edwiga; innymi pojawiającymi się formami rodzimymi były Hadwiga, Adwiga, Jedwiga i – najpóźniej (1379) – Jadwiga. Uważa się, że imię to pojawiło się w Polsce wraz z małżeństwem Henryka I Brodatego ze św. Jadwigą Śląską.
Emilia- imię rzymskie pochodzenia etruskiego, ukształtowane w języku łacińskim. Pochodzi od nazwy rzymskiego rodu Emiliuszów i oznacza osobę gorliwą, pilną, żarliwą. "Aemulus" (emulus) po łacinie znaczy "zawodnik, rywal, konkurent", może też oznaczać kogoś, kto się gorliwie o coś stara. W Polsce znane od XV w. Popularność zyskało na przełomie XVIII i XIX w.
Genowefa Józefa
Józef (hebr. יוסף – Josef) – imię męskie pochodzenia biblijnego. Wywodzi się od patriarchy Józefa, syna Jakuba i Racheli; oznacza ono "niech przyda Jahwe". Jest to skrócona forma imienia Josifiasz: " (by) Jah dodał (pomnożył ". W zdrobnieniach występuje w formach: Józek, Józefek, Józuś, Ziutek, Józio.
Stefan – imię męskie pochodzenia greckiego (Στέφανος, Stefanos). Wywodzi się od słowa oznaczającego "znak zwycięstwa". Starogreckie słowo Στέφανος oznacza wieniec.
Teofila — żeński odpowiednik imienia Teofil. Oznacza "przyjaciółkę Boga", "miłą Bogu". Za odpowiedniki znaczeniowe uznaje się m.in. imiona Bogumiła i Amadea.
Wawrzyniec – polska forma imienia Laurencjusz, pochodzi od słowa laur, wawrzyn (łac. laurus), od niego powstała żeńska forma Laurencja, Laurentyna
Waleria – imię żeńskie pochodzenia łacińskiego 'Valeria', utworzone od nazwy rodu Waleriuszy; jest żeńskim odpowiednikiem imienia Walery.
Salomea — imię żeńskie pochodzenia semickiego. Wywodzi się od hebrajskiego słowa šalom oznaczającego "pokój", "pomyślność". Judejska księżniczka Salome tańcem skłoniła Heroda do wydania wyroku na Jana Chrzciciela. W Polsce imię to zanotowano już w XII wieku. Nosiły je m.in. księżniczki piastowskie.
Teofila — żeński odpowiednik imienia Teofil. Oznacza "przyjaciółkę Boga", "miłą Bogu". Za odpowiedniki znaczeniowe uznaje się m.in. imiona Bogumiła i Amadea.
Nikodem – imię męskie pochodzenia greckiego. Wywodzi się od słowa oznaczającego "ten, który zwycięża dla ludu" (gr. Nikódēmos: Nike - zwycięstwo, demos - lud). To samo znaczenie ma imię Mikołaj. Żeński odpowiednik to Nikodema. Никоди́м (греч. Νικόδημος — «побеждающий народ») — мужское имя, греческого происхождения; по буквальному смыслу греческого оригинала семантически тождественно имени Николай. В России используется как монашеское и среди старообрядцев.
Romuald – imię męskie pochodzenia germańskiego. Wywodzi się od słowa oznaczającego "ten, który zdobył sławę dzięki swemu panowaniu".
Marcin – imię męskie pochodzenia łacińskiego. Wywodzi się od słów "należący do Marsa". W księgach przyjęć do prawa miejskiego w Krakowie pod rokiem 1393 zanotowano to imię z pisownią Marczin[1]. W średniowieczu zanotowano także, nadawane również i dziś, urobione od Marcina przy użyciu typowej dla imion słowiańskich cząstki -sław imię Marcisław[2]. Wśród imion nadawanych nowo narodzonym dzieciom, Marcin w 2012 r. zajmował 50. miejsce w grupie imion męskich, będąc nadanym 1 159 z nich[3]. Żeńskim odpowiednikiem tego imienia jest imię Marcina (Martyna). Skandynawski odpowiednik Marcina, jakim jest Morten, najwięcej osób nosi w Danii (34 718 2007[4]) oraz Norwegii (22 137 2006[5]).
Barbara – imię żeńskie pochodzenia greckiego rozpowszechnione dzięki łacinie. Wywodzi się od przymiotnika barbaros (gr. βαρβαρος - 'każdy kto nie jest Grekiem'; onomatopeja) oznaczającego "barbarzyńcę", a ściślej od jego łacińskiego odpowiednika w rodzaju żeńskim barbara co oznacza "barbarzynkę", czyli po prostu: cudzoziemkę. Święta Barbara była męczennicą i żyła na przełomie III i IV wieku. Jest również kilka innych świętych z późniejszych czasów o tym imieniu.
Maciej – imię męskie, pochodzenia hebrajskiego: hebr. מתתיהו Matatjahu, oznaczające "dar od Boga", "dar Jahwe". Forma Maciej powstała prawdopodobnie jako spolszczenie węgierskiego imienia Matyas (wymawiane Maciasz). Imię to nosił apostoł wybrany po samobójstwie Judasza. Do XVI wieku imiona Maciej i Mateusz nie były w języku polskim rozróżniane. W średniowieczu popularna była forma Maćko. Dziś używane zdrobnienie to Maciek.
Serafin − imię męskie pochodzenia semickiego. Wywodzi się od hebrajskiego słowa oznaczającego "płomienny". Nazwa pospolita w Starym Testamencie.
Adolf – imię męskie pochodzenia germańskiego. Wywodzi się od słów: adal – "szlachetny" oraz wolf – "wilk". W Polsce imię to spotykane jest od XII-XIII w. Inne formy: Adulf, Odolf. Od tego imienia wywodzi się także imię Ado (Adon, Addo, Addon), będące jego zdrobnieniem[1].
Febronia – pochodzące z łaciny imię żeńskie, przypuszczalnie wywiedzione od imienia bóstwa etruskiego Februusa. Znane w Polsce od średniowiecza, również w formie Fiebronija, Febrocha i Feberka.
Felicja — imię żeńskie pochodzenia łacińskiego, żeński odpowiednik imienia Feliks, o tym samym znaczeniu. W Polsce poświadczone od XIV wieku (1341 r.)[1] w formie Felicyja, (wsł.) Filicyja. Staropolskie zdrobnienia to: Felka, Felina (też odrębne imię, nienotowane w dawnej Polsce), Fila (także od Filomena), Filka[2].
Antoni – imię męskie pochodzenia łacińskiego. Pochodzi od Antonii (Antoniuszów), znaczącego rodu w starożytnym Rzymie.
Zuzanna — imię żeńskie pochodzenia biblijnego. Wywodzi się od hebrajskiego imienia שׁוֹשַׁנָּה — szoszana, zapożyczonego przez język grecki, a pochodzącego od hebr. słowa שׁוֹשָׁן — szoszan, oznaczającego "lilia", co z kolei prawdopodobnie wywodziło się od egipskiego seszen, czyli "lotos"[1]. W Polsce imię to jest notowane w dokumentach od 1265 roku[2], w formach Zuzanna//Żużanna, a także pochodnych: Zanna//Żanna, Zanka//Zańka, Ożanka (zob. też Ożanna), Zużka, Zuchna, Oszka[3].
Eleonora – imię żeńskie nieustalonego pochodzenia; być może hebrajskiego (może od el – "Bóg" oraz or – "światło"; czyli "Bóg mi światłem"), arabskiego lub greckiego (od eleo – "lituję się")).
Elżbieta – imię żeńskie pochodzenia biblijnego wywodzące się od hebrajskiego słowa אלשבת eliszebeth ("Bóg mą przysięgą"). Zdrobnienia to Ela, Elka, Elcia, Elunia, Elżbietka, Elżunia, a pochodne to Halszka, Halżbieta, Izabela, Liza, Elza (germ.), Eliza.
Konstanty, Konstantyn – imię męskie, które wywodzi się od łacińskiego przydomka Constantinus, pochodzącego od wyrazu constans "stały, niezłomny, stanowczy". Żeńskim odpowiednikiem tego imienia jest Konstantyna, Konstancja. W Polsce imię znane już co najmniej od XV wieku.
Izabela – hiszpańska wersja imienia Isabel – (Jezabel) pochodzi od hebrajskiego אלשבת eliszebeth (Bóg mą przysięgą od którego pochodzi także Elżbieta. W Polsce imię to pojawiło się razem z wpływami francuskimi. Stało się tak modne, że Elżbiety nazywano Izabelami, np. Izabela Czartoryska w rzeczywistości nosiła imię Elżbieta[1]. Bywa zapisywane również jako Izabella. Zdrobnienia tego imienia to Iza[2] i Bella.
Monika – imię żeńskie o znaczeniu i pochodzeniu trudnym do objaśnienia.
Katarzyna – imię żeńskie pochodzące od greckiego słowa katharós "czysty", "bez skazy". Do Polski imię to trafiło za pośrednictwem łaciny. Jest to siódme co do popularności imię w Polsce (trzecie wśród imion żeńskich), noszone przez niespełna 600 tys. osób[1]. Imię znane w Polsce już w średniowieczu w formach Kachna, Kata, Katarzena, Katarzyna, Katerzena, Katerzyna, Katuszka. W dawnych polskich dokumentach pojawia się od XII w., a co najmniej od XV w. przez kolejne stulecia znajduje się w pierwszej trójce najchętniej nadawanych imion żeńskich, z wyjątkiem XIX w., kiedy była uważana za imię przestarzałe. Jej powrót do grupy najchętniej nadawanych imion rozpoczął się w latach 60. XX w.
Malwina – imię żeńskie pochodzenia celtyckiego lub germańskiego. Imię to może pochodzić od galickiego imienia Malamhin składającego się ze słów mala mhin – "wielkie czoło" lub z staro-wysoko-niemieckiego: mahal – "sąd, sprawiedliwość" oraz wini "przyjaciel", można więc przetłumaczyć je jako "strzegąca praw, prawowierna". Twórcą imienia był szkocki poeta James Macpherson, który użył je w tzw. pieśniach Osjana – Malwina była narzeczoną Oskara, syna Osjana. Także w literaturze polskiej pojawiało się to imię, np. w utworze Miłość malująca obraz Malwiny L. Kropińskiego oraz w romansie sentymentalnym Malwina, czyli Domyślność serca M. Wirtemberskiej.
| | |
Bujnickaja Новичок
Сообщений: 5 На сайте с 2013 г. Рейтинг: 6 | Наверх ##
17 ноября 2013 19:22Гродненского уезда Гродненской губернии с. Лаша Исповедальные ведомости прихожан за 1913 год
Лашанская православная церковь Индурского благочиния Гродненской епархии Гродненского уезда Гродненской губернии с. Лаша
Фонд 1706 опись 1 дело 3
На 1.XI.1913 г.
Крестьяне села Лаша
Прикрепленный файл (Исповедальные ведомости прихожан за 1913 год.doc, 311296 байт) | | |
Bujnickaja Новичок
Сообщений: 5 На сайте с 2013 г. Рейтинг: 6 | Наверх ##
22 ноября 2013 7:11 Скан ксерокопии листа переписной ведомости
 | | |
Glowitzki Новичок
Сообщений: 1 На сайте с 2018 г. Рейтинг: 0 | Наверх ##
2 ноября 2019 10:56Прихожане Вертилишский церкви из д. Рыдели. 1824 г Гродненская губерния, Гродненский уезд, Вертилишский волость, д. Рыдели. Мои прямые предки по линии отца из этой деревни. Главицкий Димитрий, на 1824 год, являлся одним из старожилов этой деревни.
Прикрепленный файл (ревизия1824 рыдели.doc, 33280 байт) | | |
mariagulkoНовичок  Харьков, Украина Сообщений: 14 На сайте с 2019 г. Рейтинг: 13 | Наверх ##
17 декабря 2019 12:58 Запись о браке попалась в метрике села Былбасовка (Донецкая обл., Украина) familysearch 1917-1919 гг. Рождения, б...мерти Ф. 203, о. 1, д. 16 26/8 август 1918 Гродненской губернии и уезда Лашинской волости деревни Каленники крестьянин Александр Лаврентиев Бабинский, 1й брак (18 лет) Слободы Былбасовки крестьянка Евфимия Тимофеева Быликова, 1й брак (20 лет) | | |
dobbyМодератор раздела  Минск, Беларусь Сообщений: 5286 На сайте с 2013 г. Рейтинг: 4971 | Наверх ##
21 июня 2020 14:54 Гродненский уезд (белор. Гродзенскі павет) — административная единица в составе Слонимской, Литовской и Гродненской губерний, существовавшая в 1795—1920 годах. Центр — город Гродно.
История Гродненский уезд в составе Слонимской губернии Российской империи был образован в 1795 году на территории, отошедшей к России в результате 3-го раздела Речи Посполитой. В 1797 году уезд отошёл к Литовской губернии, а в 1801 — к Гродненской. В 1920 году уезд отошёл к Польше.
Население По данным переписи 1897 года в уезде проживало 204,9 тыс. чел. В том числе белорусы — 65,7 %; евреи — 19,9 %; русские — 6,2 %; поляки — 5,7 %; литовцы — 1,4 %. В уездном городе Гродно проживало 46 919 чел.
Административное деление В 1913 году в уезде была 21 волость:
Берштовская волость (центр — с. Бершты), Богородицкая волость (центр — с. Масаляны), Велико-Берестовицкая волость (центр — м. Велико-Берестовица), Верцелишская волость (центр — с. Вертелишки), Волпянская волость (центр — м. Волпа), Гожская волость (центр — с. Гожа), Голынская волость (центр — с. Голынка), Горницкая волость (центр — с. Коптевка), Гудзевичская волость (центр — с. Гудевичи), Дубновская волость (центр — с. Дубно), Жидомлянская волость (центр — с. Житомля), Индурская волость (центр — д. Индура), Каменская волость (центр — м. Каменка), Крынская волость (центр — м. Крынки), Лашанская волость (центр — д. Великие Коваличи), Лунненская волость (центр — м. Лунна), Мало-Берестовицкая волость (центр — с. Малая Берестовица), Мостовская волость (центр — м. Мосты), Озёрская волость (центр — м. Озеры), Скидельская волость (центр — м. Скидель), Соболянская волость (центр — с. Соболяны)
Гродненский уезд на генеральной карте Гродненской губернии и Белостокской области (фрагмент), 1820 год
 | | Лайк (2) |
dobbyМодератор раздела  Минск, Беларусь Сообщений: 5286 На сайте с 2013 г. Рейтинг: 4971 | Наверх ##
21 июня 2020 15:08 21 июня 2020 23:11 В Национальном историческом архиве Беларуси в Гродно хранятся ревизские сказки по Гродненскому уезду Гродненской губернии: http://archives.gov.by/home/ge...j-guberniiНаличие метрических книг православных церквей и католических костелов Гродненского уезда в фондах НИАБ г. Гродно смотрите в прикрепленных файлах.
Прикрепленный файл (Метрические книги католических костелов Гродненского уезда в НИАБ г. Гродно.xlsx, 13029 байт) Прикрепленный файл (Метрические книги православных церквей Гродненского уезда в НИАБ г. Гродно.xlsx, 13250 байт) | | Лайк (3) |
VolhaS Новичок
г.Гродно Сообщений: 6 На сайте с 2020 г. Рейтинг: 5 | Наверх ##
3 ноября 2020 19:59 Bujnickaja написал: [q] Исповедальные ведомости прихожан за 1913 год
Лашанская православная церковь Индурского благочиния Гродненской епархии Гродненского уезда Гродненской губернии с. Лаша
Фонд 1706 опись 1 дело 3
На 1.XI.1913 г.
Крестьяне села Лаша
[/q]
Скажите, а в прикрепленном файле все жители деревни? Насколько я знаю, мой прадед Петр Михайлович Тупик жил в Лаше, в 1913 ему было 12 лет. В файле я его не нашла. | | |
MAKSIMOVICHУчастник  Ярославль Сообщений: 56 На сайте с 2017 г. Рейтинг: 26 | Наверх ##
17 октября 2021 17:21 Здравствуйте Уважаемые участники форума! Хотелось бы узнать у вас, сохранились ли метрические книги православных церквей г. Гродно за 1883 г., может есть ссылки на них или архивные шифры? --- Ищу сведения по фамилиям: Максимович (с. Дептовка,Черниговской губ. Украина) сведения о священнике Леониде Ивановиче Максимовиче (с. Дептовка,Черниговской губ. Украина) его роде; Писаревским Ярославская губ.: Пошехонский, Мологский, Ярославский, Рыбинский, Любимский, Мышкинский уезды, г. Пошехонье, | | |
|