IX Walenty Hieronim Julian Kamocki (1858)

Валентий Иероним Юлиан Камоцкий герба Елиты

---

Życiorys
Urodził się w osadzie leśnej Suchy Kierz w gminie Lubochnia k. Rawy Mazowieckiej. Był najstarszym synem Felika Mariana Kamockiego urzędnika Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu i Marianny Agnieszki z Łapińskich h. Lubicz.

Studia medyczne odbył w Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim (1876-1881), studia uzupełniające w uniwersytecie w Wiedniu. Po studiach odbył praktykę okulistyczną w prywatnych poliklinikach oftalmologicznych w Berlinie, Paryżu i Heidelbergu.

W 1882 został zatrudniony na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim jako asystent w Katedrze Fizjologii, gdzie pracował do 1886. W latach 1881-1923 pracował w Instytucie Oftalmicznym w Warszawie - początkowo jako asystent, później jako ordynator Oddziału Męskiego (1884-1921), ordynator Oddziału Kobiecego (1921-1923), a w latach 1913-1923 jako lekarz naczelny.

Był pionierem badań nad zmianami cukrzycowymi w tęczówce, zajmował się także leczeniem chorób jagodówki, spojówki oraz leczeniem jaskry. W 1886 przeprowadził pierwsze w Polsce badania nad zwyrodnieniem szklistym w spojówkach. Do okulistyki polskiej wprowadził operację przetokową twardówki według Elliota (1907) i metodę domięśniowego podawania preparatu mlekowego Vistostanu w ciężkich zapaleniach tęczówki.

Dwukrotnie bezskutecznie kandydował na stanowisko kierownika Katedry i Kliniki Okulistyki; w 1895 w Uniwersytecie Jagiellońskim, w 1897 w Uniwersytecie Lwowskim.

Od 1908 członek rzeczywisty Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Aktywny działacz instytucji opieki nad ociemniałymi "Latarnia".

W odpowiedzi na deklarację wodza naczelnego wojsk rosyjskich wielkiego księcia Mikołaja Mikołajewicza Romanowa z 14 sierpnia 1914 roku, podpisał telegram dziękczynny, głoszący m.in., że krew synów Polski, przelana łącznie z krwią synów Rosyi w walce ze wspólnym wrogiem, stanie się największą rękojmią nowego życia w pokoju i przyjaźni dwóch narodów słowiańskich[1].

Był członkiem Komitetu Narodowego Polskiego (1914-1917)[2].

Ożenił się z Seweryną Józefą Marią z Wołowskich i miał trzy córki. Pochowany został w Warszawie na Powązkach w grobie rodzinnym Kamockich (kwatera 181-3-19/20)[3].

---

Резюме
Он родился в лесном поселке Сухи Керж в гмине Любохня недалеко от Равы Мазовецкой . Он был старшим сыном Фелика Мариана Камоцкого, чиновника Правительственной комиссии по доходам и казначейству, и Марианны Агнешки, урожденной Лапиньской, герб Любич .

Он закончил медицинское образование в Императорском Варшавском университете (1876–1881), а затем продолжил обучение в Венском университете . После окончания университета практиковал офтальмологию в частных офтальмологических поликлиниках Берлина , Парижа и Гейдельберга .

В 1882 году он поступил на работу в Императорский Варшавский университет ассистентом кафедры физиологии, где проработал до 1886 года. В 1881-1923 годах работал в Офтальмологическом институте в Варшаве - сначала ассистентом, позднее ассистентом . заведующий мужским отделением (1884-1921), заведующий женским отделением (1921-1923), а в 1913-1923 - главный врач.

Он был пионером исследований диабетических изменений радужной оболочки , а также занимался лечением заболеваний сосудистой оболочки глаза , конъюнктивы и глаукомы . В 1886 году он провел первые в Польше исследования дегенерации стекловидного тела конъюнктивы. Ввел в польскую офтальмологию операцию склерального свища по Эллиоту (1907) и метод внутримышечного введения молочного препарата Вистостан при тяжелых иритах.

Дважды безуспешно баллотировался на должность заведующего кафедрой и клиникой офтальмологии; в 1895 г. в Ягеллонском университете, в 1897 г. во Львовском университете.

С 1908 действительный член Варшавского научного общества . Активный активист учреждения по уходу за слепыми «Маяк».

В ответ на заявление главнокомандующего русскими войсками великого князя Николая Николаевича Романова от 14 августа 1914 года он подписал благодарственную телеграмму, в которой, среди прочего, говорилось, что кровь сынов Польши, пролитая вместе с кровью сынов Руси в борьбе с общим врагом, станет величайшим залогом новой жизни в мире и дружбе между двумя славянскими народами [1] .

Он был членом Польского национального комитета (1914-1917) [2] .

Он женился на Северине Юзефе Марии, урожденной Воловской, и имел трех дочерей. Похоронен в Варшаве на Повонзком кладбище в семейной могиле Камоцких (участок 181-3-19/20) [3] .

---

Wybrane publikacje naukowe
O powstaniu tzw. gruczołów Bermanna (1884)
Przypadek rozlanej gruźlicy naczyniówki (1884)
Szkliste zwyrodnienie łącznicy (1886)
Badania anatomo-patologiczne nad oczami chorych na cukrzycę (1887)
Badania anatomo-patologiczne nad szklistym zwyrodnieniem łącznicy (1892)
Przypadek stłuszczenia rogówki z peryodycznie powracającymi objawami podrażnienia (1893)
O mączkowatem zwyrodnieniu łącznicy (1895)

---

Избранные научные публикации
О создании так называемого Железы Бермана (1884 г.)
Случай диффузного хориоидального туберкулеза (1884 г.).
Гиалиновая дегенерация стекловидного тела (1886 г.)
Анатомо-патологические исследования глаз больных диабетом (1887 г.)
Анатомо-патологические исследования гиалиновой дегенерации гиалина (1892 г.)
Случай стеатоза роговицы с периодически повторяющимися симптомами раздражения (1893 г.).
О мучнистом перерождении путевой дороги (1895)

---

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)

Krzyż Komandorski Legii Honorowej

---

Награды
Командорский крест ордена Возрождения Польши.
Офицерский крест ордена Polonia Restituta (2 мая 1922 г.) [4]
Командорский крест Почетного легиона
https://pl.wikipedia.org/wiki/Walenty_Kamocki