Pierwsze wzmianki dotyczące rodziny Kamockich pojawiają się z końcem XIV w. Przeczytać można m.in. .o Pietraszu Kamockim, występującym w 1386 r. w Sieradzu, Marku Kamockim i Stanisławie Kamockim, którzy siedzieli w Kamocinie i mieli udziały w Woli Kamockiej w latach 1411 – 1415, Piotrze Kamockim, który miał syna Mikołaja na Uniwersytecie w Krakowie w 1407 r.
Первые упоминания о семье Камоцки появляются в конце четырнадцатого века. Вы можете прочитать, m.in, о Петраше Камоцком, который появился в 1386 году в Серадзи, Мареке Камоцком и Станиславе Камоцком, которые заседали в Камоцине и имели доли в Воле-Камоцкой в 1411 – 1415 годах, о Петре Камоцком, у которого в 1407 году в Краковском университете родился сын Миколай.
W XIV w. Kamoccy mieszkali głównie na terenie województwa sieradzkiego, w powiecie piotrkowskim gdzie były położone wsie Kamocin Większy, Kamocin Mniejszy, Kamocinek , Wola Kamocińska (Wola Kamocka). To właśnie od nazw tych wsi (które istnieją do dzisiaj tj. Kamocin, Kamocinek i Wola Kamocka) Kamoccy wzięli swoje nazwisko. Zauważyć jednak należy, ze na terenach tych wsi dziedziczyły obce sobie nawzajem rody, które przyjęły to samo nazwisko. Nie był to jeden ród Kamockich, lecz byli to Kamoccy z rodu Jelitów, Kamoccy z Rodu Lubrzów, Kamoccy z rodu Ostojów i Kamoccy z rodu Prusów herbu Wilczekosy. To właśnie świadomość tego odrębnego pochodzenia nawzajem obcych sobie rodowo Kamockich wyrażała się w pisaniu jednych z „Kamocina”, innych „z Kamocinka”, jeszcze innych z „Woli Kamockiej”.
Pierwszym wymienianym w drzewach genealogicznych rodu Kamockich herbu Wilczekosy jest Mikołaj Kamocki (ur. 1460 r., zm. po 1512 r.), który traktowany jest jako pierwsze pokolenie tego rodu.
В четырнадцатом веке. Семья Камоцких жила в основном в Серадзинском воеводстве, в Пётркувском повяте, где находились деревни Камоцин Вельки, Камоцин Малы, Камоцинек и Воля Камоциньска. Именно от названий этих деревень (которые существуют и сегодня, т.е. Камоцин, Камоцинек и Воля Камоцка) семья Камоцких взяла свою фамилию. Следует, однако, отметить, что в районах этих деревень по наследству передавались чужие друг другу семьи, носившие одну и ту же фамилию. Это был не один род Камоцких, а Камоцкие из рода Елиты, Камоцкие из рода Любж, Камоцкие из рода Остоя и Камоцкие из рода Пруса герба Вильчекосов. Именно осознание этого обособленного происхождения Камоцких, незнакомых друг другу по линии, выразилось в сочинениях одних из «Камоцина», других из «Камоцинека», третьих из «Воли Камоцкой».
Первым человеком, упомянутым в генеалогическом древе рода Камоцких на гербе Вильчекосов, является Миколай Камоцкий (родился в 1460 году, умер после 1512 года), который считается первым поколением этой семьи.
Na przełomie XVIII i XIX w. Antoni Kamocki (IX pokolenie) zakupił Kościelec, Posiłów, Piekary, Ciborowice, Ostrów i Klimontów (ok. 3500 ha) – wsie położone na pograniczu woj. krakowskiego i kieleckiego (powiat Proszowice), a siedzibą rodu stał się dwór w Posiłowie, w którym rodzina (pokolenia od IX do XIII) Kamockich zamieszkiwała do końca II wojny światowej. W okolicach Posiłowa pobudowano także kaplicę – Grób Rodu Kamockich.
На рубеже восемнадцатого и девятнадцатого веков Антоний Камоцкий (9-е поколение) приобрел Косцелец, Посилув, Пекары, Циборовице, Остров и Климонтув (около 3500 га) – деревни, расположенные на границе Краковского и Кельцкого воеводств (Прошовицкий повят), а резиденцией семьи стала усадьба в Посилове, где семья Камоцких (поколения с 9-го по 13-е поколение) жила до конца Второй мировой войны. В окрестностях Посилова также была построена часовня – усыпальница рода Камоцких.
Po zakończeniu II wojny światowej rodzina Kamockich zmuszona została do opuszczenia Posiłowa i po długiej tułaczce osiadła ostatecznie w Poznaniu. W Poznaniu urodził się Stanisław Maria Kamocki (XIV pokolenie), który w niespełna rok po urodzeniu przeniósł się wraz z rodzicami do Konina (Bożena Kamocka – matka Stanisława Kamockiego otrzymała pracę w nowotworzonym Liceum Medycznym w Koninie). W Koninie Stanisław Kamocki mieszkał do 2001 r. po czym przeniósł się do miejscowości Stawisko gm. Kramsk, gdzie zakupił dom. To właśnie w miejscowości Stawisko zamieszkali zaraz po urodzeniu Marta, Michał i Magdalena Kamoccy (XV najmłodsze pokolenie Kamockich).
После окончания Второй мировой войны семья Камоцких была вынуждена покинуть Посилув и после долгих скитаний окончательно поселилась в Познани. Станислав Мария Камоцкий (14-е поколение) родился в Познани, а менее чем через год после рождения переехал с родителями в Конин (Божена Камоцка – мать Станислава Камоцкого устроилась на работу в только что созданную Медицинскую среднюю школу в Конине). Станислав Камоцкий жил в Конине до 2001 года, после чего переехал в Стависко в гмину Крамск, где купил дом. Именно в деревне Стависко сразу после рождения поселились Марта, Михал и Магдалена Камоцкие (пятнадцатое самое молодое поколение Камоцких).
Stanisław Kamocki \ Станислав Камоцкий
Stanisław Kamocki, 1892 – 1985, nie mieszkał w swym rodzinnym majątku w Posiłowie, ponieważ posiadał również majątek w powiecie gostyńskim, skąd został we wrześniu 1939 r. wraz z rodziną – żoną, dwoma nieletnimi synami, jedną dorastającą i jedną nieletnią córką – przez Niemców wysiedlony. Po trzymiesięcznej tułaczce w prowizorycznych obozach dla wysiedlonych udało się rodzinie państwa Kamockich dotrzeć do Posiłowa. Bezpośrednio w ruchu oporu tj. ZWZ – AK, zaangażowany był syn Stanisława – Feliks Kamocki, 1922 – 1991 (ojciec właściciela pamiątek).
Станислав Камоцкий, 1892 – 1985 гг., не жил в своем родовом имении в Посилове, потому что у него также было имение в Гостинском районе, откуда он был изгнан немцами в сентябре 1939 г. вместе со своей семьей – женой, двумя несовершеннолетними сыновьями, одним подростком и одной несовершеннолетней дочерью. После трех месяцев скитаний по временным лагерям для перемещенных лиц семье Камоцких удалось добраться до Посилова. Сын Станислава, Феликс Камоцкий, принимал непосредственное участие в движении сопротивления, т.е. ZWZ – AK, 1922 – 1991 гг. (отец владельца сувениров).
… W majątku Posiłów kwaterowały wielokrotnie oddziały partyzanckie AK oraz dowództwo II batalionu p.p. AK (d-ca „Wojniłowicz”). Poza tym w domu państwa Kamockich w Posiłowie przebywało czasowo wiele osób ukrywających się za zamachy na Niemców lub ucieczki z obozów …, osoby wysiedlone, po powstaniu warszawskim … . Właściciele Posiłowa płacili na cele Delegatury Rządu na kraj przypadające na nich kwoty pieniężne oraz wysyłali paczki do oflagów i stalagów.
... Партизанские отряды Армии Крайовой и командование 2-го батальона Армии Крайовой (командир Войнилович) были расквартированы в имении Посилув. Кроме того, в доме семьи Камоцких в Посилове было много людей, временно скрывавшихся для нападений на немцев или бежавших из лагерей..., людей, перемещенных после Варшавского восстания.... Владельцы Посилова платили свои деньги для нужд правительственной делегации в Польше и отправляли посылки во флаги и шталаги.
Ziemiaństwo polskie 1920 – 1945, red. Janina Leskiewiczowa; Instytut Historii Polskiej PAN; PWN Warszawa 1988
Польская шляхта 1920 – 1945 гг., под ред. Янины Лескевичовой; Институт польской истории Польской академии наук; PWN Варшава 1988
Na wystawie oprócz genealogii rodziny Kamockich, ułożonej w 1836 r. przez Walentego Kamockiego, oraz dokumentu potwierdzającego szlachectwo z 1838 r. wyeksponowane są portrety przodków m.in: szambelana Franciszka Kamockiego, ok. 1760 – po 1823, sygn.: Vincenciusz Rabak 1803 r., Kajetana Stablewskiego, ok. 1770 – 1841, sygn. Jan Sagowski, 1806 r., Karola Stablewskiego, 1796 – 1843, sygn.: F. Sarnecki, Melanii z Drwęskich Stanisławowej Sczanieckiej, ca. 1810 r., Stanisława Sczanieckiego, 1806 – 1836, Karoliny z Rogawskich Kamockiej, 1800 – 1852, Antoniego Kamockiego, 1800 – 1865, Hipolita Bronikowskiego, 1829 – 1890, sygn. Marceli Krajewski 1887 r.
Помимо генеалогии рода Камоцких, составленной в 1836 г. Валентием Камоцким, и документа, подтверждающего дворянство 1838 г., в экспозицию включены также портреты предков М.Ин: камергера Францишека Камоцкого, ок. 1760 – после 1823 г., подписано: Винченциуш Рабак 1803 г., Каетан Стабильный, ок. 1770 – 1841 гг., подпись. Ян Саговский, 1806 г., Кароль Стюблевский, 1796 – 1843 гг., подпись: Ф. Сарнецкий, Мелания Станиславова Щанецкая урождённая Дрвенская, ок. 1810 г., Станислав Щанецкий, 1806 – 1836 гг., Каролина Камоцка, урождённая Рогавская, 1800 – 1852 гг., Антоний Камоцкий, 1800 – 1865 гг., Иполит Брониковский, 1829 – 1890 гг., подпись. Марсель Краевский 1887 г.
Z rodzinnej biblioteki pochodzą starodruki m.in.: mapa z 1736 r., ukazująca fragment południowych granic Rzeczpospolitej: Theatre dr la guerre entre les Russes et les Turcs,
Dzieje Polski Joachima Lelewela z 1837 r., Zygmuntowskie czasy I. Kraszewskiego z 1846 r., Książeczka Św. Jadwigi wyd.: J. Munk, Poznań 1823 r., Les Oeuvres de Monsieur Moliere,
Szwajcaria 1741 r., Le Spectacle de le Nature, Jean Neaulme, 1739 r., Brandedenburgischer Ingenieur, Berlin 1698 r., Mszał Rzymski, Drukarnia Paszkowskiego, 1874 r., Pismo Święte
Starego i Nowego Testamentu” w przekładzie Jakuba Wujka , 1873 r., z ilustracjami Gustawa Dore`.
Старые гравюры происходят из семейной библиотеки, m.in карта 1736 года, на которой показан фрагмент южных границ Речи Посполитой: Theatre dr la guerre entre les Russes et les Turcs,
Dzieje Polish Joachima Lelewela z 1837 r., Zygmuntowskie czasy I. Kraszewskiego z 1846 r., Księga Św. Jadwigi wyd.: J. Munk, Poznań 1823, Les Oeuvres de Monsieur Moliere,
Швейцария 1741, Le Spectacle de le Nature, Jean Neaulme, 1739, Brandedenburgischer Ingenieur, Берлин 1698, Римский миссал, типография Пашковского, 1874, Священное Писание, Ветхий и Новый Заветы» в переводе Якуба Вуека, 1873 г., с иллюстрациями Густава Доре».
Niezwykłe są pamiątki po prababce właściciela pamiątek, Karolinie Kamockiej z d. Chwalibóg, 2.02.1867 – 4.04. 1954, Poznań. Karolina Kamocka była znaną osobą – pamiętali ją najstarsi mieszkańcy Posiłowa. Uczyła się w Sacré – Coeur we Lwowie i swoje zainteresowania pogłębiała studiując literaturę z dziedziny astronomii, chemii, fizyki, astrologii i medycyny (potrafiła leczyć wiele schorzeń, zwłaszcza choroby oczu). Obdarzona wieloma umiejętnościami – pisała wiersze, malowała, haftowala, szyła ornaty, a pieśń maryjna Jej autorstwa śpiewana jest w kościele w Kościelcu; przez 25 lat pisała pamiętniki o wydarzeniach z najbliższej okolicy, o sprawach domowych ale również o sytuacji w świecie.
Необычны сувениры прабабушки владельца сувениров, Каролины Камоцкой, урождённой Хвалибуг, 2.02.1867 – 4.04.1954, Познань. Каролина Камоцка была известной личностью – ее запомнили старейшие жители Посилова. Она училась в Сакре-Кер во Львове и углубила свои интересы, изучая литературу в области астрономии, химии, физики, астрологии и медицины (она смогла лечить многие болезни, особенно глазные болезни). Она была одарена многими способностями – писала стихи, рисовала, вышивала, шила ризы, а ее Марианская песнь поется в костеле в Косцелце; В течение 25 лет она вела дневники о событиях в непосредственной близости, о бытовых делах, а также о ситуации в мире.
Karolina Kamocka dużo podróżowała m.in. do Wiednia, Berlina, Drezna, Paryża, Rzymu, Neapolu, Wenecji, Florencji. Z licznych podróży przywoziła pamiątki. Wiele oryginalnych pamiątek przywiezionych z Egiptu w 1908 r. możemy oglądać na wystawie np.: zmumifikowaną dłoń (IV – VI w. p.n.e.), opatrzone hieroglifami skarabeusze – ogniwka naszyjnika, figurkę Ozyrys, inkrustowany pantofelek, paletkę do rozcierania farb, czy zwykły kamień ze starożytnej Via Sacra w Rzymie.
Каролина Камоцка много путешествовала, m.in в Вене, Берлине, Дрездене, Париже, Риме, Неаполе, Венеции, Флоренции. Она привезла сувениры из своих многочисленных путешествий. На выставке можно увидеть множество оригинальных сувениров, привезенных из Египта в 1908 году, например, мумифицированную руку (IV–VI вв. до н.э.), скарабеев с иероглифами – звеньями ожерелья, статуэтку Осириса, инкрустированную туфельку, палитру для натирания красок или обычный камень с древней Виа Сакра в Риме.
Przykładami XIX w. ebenistyki są meble: m.in.: duże lustro kryształowe, dwie konsole (konsola z marmurowym blatem jest eksponowaną oddzielnie częścią lustra), serwantka, szafa dwudrzwiowa ubraniowa, stolik do robótek, komoda, taboret, krzesło wyplatane. Na ścianach wiszą ze sprawnymi mechanizmami zegary: Gustawa Beckera i W. Milewskiego; na konsolach stoją lampy naftowe: klasycystyczna, z amforowym, metalowym korpusem oraz secesyjna, ze szklanym zbiornikiem (sygn. Hugo Schneider).
Примерами эбантистики XIX века являются мебель: m.in. большое хрустальное зеркало, две консоли (консоль с мраморной столешницей — отдельно выставленная часть зеркала), скатерть, двухдверный шкаф, вязальный стол, комод, табурет, плетеный стул. На стенах часы с рабочими механизмами: Густава Беккера и В. Милевского; На консолях установлены керосиновые лампы: классицистические, с амфорой, металлическим корпусом, и модернистские, со стеклянным баком (вывеска. Хьюго Шнайдер).
W serwantce oprócz XIX w., z monogramami własnościowymi sreber: poznańskich, krakowskich, warszawskich warsztatów złotniczych (Johan Christian Blau, Eduard Fiedler, Wojciech Eigel, A.D. Zamoyski, Leonard Nitch, Józef Fraget, Norblin & Sp.), została wyeksponowana obrączka Emilii Sczanieckiej z 1861 roku, która była wyrazem żałoby noszonej po tragicznie zakończonych warszawskich manifestacjach (na czarnym, emaliowym tle napisy: 1861 D. 25 – 27 LUT. i 8 KWIET., oraz symbole: korona cierniowa, krzyżyk, gałązka palmowa).
Помимо 19 века, в собственности вензелей серебряных изделий из познаньских, краковских и варшавских ювелирных мастерских (Йохан Кристиан Блау, Эдуард Фидлер, Войцех Эйгель, А.Д. Замойский, Леонард Нитч, Юзеф Фражет, Норблин и К°), экспонировалось обручальное кольцо Эмилии Щанецкой 1861 года, которое являлось выражением траура после трагически закончившихся Варшавских демонстраций (на черном эмалевом фоне, надписи: 1861 г. 25 – 27 ФЕВРАЛЯ и 8 АПРЕЛЯ, и символы: терновый венец, крест, пальмовая ветвь)
(Najstarszy syn Karoliny Kamockiej, Stanisław 1892 – 1985, był mężem Heleny Marii Oppeln – Bronikowskiej. Matka Heleny Marii – Julia Stablewska, 1862 – 1912 była córką Stanisławy, Honoraty, 1836 – 1922, z d. Sczanieckiej i Stanisława Stablewskiego, 1832 -1904.)
(Старший сын Каролины Камоцкой, Станислав 1892 – 1985, был женат на Хелене Марии Оппельн-Брониковской. Мать Елены Марии – Юлия Стейлевска, 1862 – 1912 гг. была дочерью Станиславы, Гонораты, 1836 – 1922 гг., урождённой С. Щанецка и Станислав Стабильные, 1832-1904.)
Na wystawie można oglądać (w zaprojektowanych przez właścicielkę obwolutach) dwa albumy: Fotografie z podróży do Egiptu w 1908 r. oraz Posiłów – album rodzinny Karoliny Kamockiej, 1867 – 1954.
На выставке представлены два альбома (в суперобложках, разработанных владелицей): «Фотографии из поездки в Египет в 1908 году» и «Трапезы – семейный альбом» Каролины Камоцкой, 1867 – 1954 гг.
Na hallu wystawę uzupełniają dwie informacje biograficzne z reprodukowanymi portretami: Portret Emilii Sczanieckiej, Fabiana Sarneckiego, 1800 – 1894, który ukazał się w paryskim wydawnictwie, powstańca listopadowego Józefa Straszewicza, 1801 – 1838, oraz Portret Floriana Stablewskiego, 1841 – 1906, Bolesława Łaszczyńskiego,1843 – 1909.
В зале экспозицию дополняют два биографических произведения с репродукциями портретов: «Портрет Эмилии Щанецкой, Фабиана Сарнецкого, 1800 – 1894», который был издан парижским издательством, участника Ноябрьского восстания Юзефа Страшевича, 1801 – 1838 гг., и портрет Флориана Сталевского, 1841 – 1906 гг., Болеслава Лащинского, 1843 – 1909 гг.
EMILIA SCZANIECKA, 1804 Brody – 1896 Pakosław
ЭМИЛИЯ ЩАНЕЦКАЯ, 1804 г. Броды – 1896 г. Пакослав
Ojcem jej był Łukasz Sczaniecki, syn starosty średzkiego, matką Weronika z Zakrzewskich, córka rotmistrza wojsk polskich i łowczego gnieźnieńskiego. Siedzibą rodziny był odrestaurowany XVII w. pałac w wielkopolskich Brodach. W 1801 r. urodził się Konstanty, a w następnym roku przyszła na świat Nimfa. Emilia była trzecim z kolei dzieckiem. Młodszymi od Emilii byli: brat Stanisław, urodzony w 1805 r. i Kordula urodzona w końcu 1806 r. Kiedy Emilia miała 6 lat, w 1810 r. umarł nagle ojciec, a 8 lat później matka. Opiekę nad osieroconymi dziećmi przejęła babka Anastazja ze Skórzewskich Sczaniecka. Emilia ukończyła edukację na pensji żeńskiej w Poznaniu, ale pragnęła naukę kontynuować.
Ее отцом был Лукаш Щанецкий, сын старосты Средского, а матерью — Вероника, урожденная Закржевская, дочь капитана польской армии и охотника из Гнезно. Резиденцией семьи был отреставрированный дворец семнадцатого века в Бродах в Великой Польше. В 1801 году родился Константин, а в следующем году – Нимфа. Эмилия была третьим ребенком. Младшими братьями Эмилии были Станислав, родившийся в 1805 году, и Кордула, родившийся в конце 1806 года. Когда Эмилии было 6 лет, ее отец скоропостижно скончался в 1810 году, а мать умерла 8 лет спустя.Заботу о детях-сиротах взяла на себя бабушка Анастасия Щанецкая, урождённая Скужевская. Эмилия закончила образование в школе-интернате для девочек в Познани, но хотела продолжить образование.
Uzyskawszy pozwolenie rady familijnej na dalsze kształcenie, w 1819 r. wyjechała z siostrą Kordulą do Drezna, dużego ośrodka polonijnego. W stolicy Saksonii po raz pierwszy spotkała się z polską działalnością niepodległościową. Zaangażowała się w pomoc walczącej o niepodległość Grecji. Po zakończonej w 1823 r. edukacji powróciła do Wielkopolski, gdzie zajmowała się zarządzaniem odziedziczonym po rodzicach majątkiem ziemskim. W 1828 r., kiedy wybuchła w Poznańskiem epidemia tyfusu, Emilia ciężko zachorowała. Jej życie dramatyczną walką ocalił Karol Marcinkowski.
В 1819 году, получив разрешение семейного совета на продолжение образования, она вместе с сестрой Кордулой уехала в Дрезден, большую польскую общину. В столице Саксонии она впервые столкнулась с польской борьбой за независимость. Она стала помогать Греции, которая боролась за независимость. После завершения образования в 1823 году она вернулась в Великопольску, где управляла имением, унаследованным от родителей. В 1828 году, когда в Познани вспыхнула эпидемия тифа, Эмилия тяжело заболела. Ее жизнь спас Кароль Марцинковский в драматичной схватке.
W czasie Powstania Listopadowego potajemnie przekroczyła granicę Wielkiego Księstwa Poznańskiego, by nieść pomoc walczącym w Królestwie Polskim. Ofiarnie służyła jako sanitariuszka w warszawskich lazaretach m.in.: Ujazdowskim, Wolskim, udzielała pomocy na polu bitwy, organizowała transport rannych, opatrywała rany, pomagała chirurgom podczas zabiegów.
Во время Ноябрьского восстания она тайно пересекла границу Великого княжества Познани, чтобы помочь тем, кто сражался в Королевстве Польском. Она служила медсестрой в варшавских госпиталях, m.in Уяздовского и Вольского, оказывала помощь на поле боя, организовывала транспортировку раненых, перевязывала раны, помогала хирургам во время процедур.
Po powstaniu i powrocie w rodzinne strony utrzymywała kontakt z działaczami niepodległościowymi. Aby zapewnić stałą opiekę powstańcom, inwalidom, wybudowała w Pakosławiu szpitalik. Założyła bibliotekę oraz utworzyła szkołę ludową dla dzieci; zaangażowała się w przedsięwzięcia gospodarcze i kulturalne regionu, m.in. w Spółce Bazarowej.
W latach 1836 – 37 boleśnie przeżyła utratę bliskich: brata, babki, przyjaciółki Klaudyny Potockiej.
После восстания и возвращения на родину она поддерживала связь с борцами за независимость. Чтобы обеспечить постоянную заботу о повстанцах и инвалидах, она построила больницу в Пакославе. Она основала библиотеку и народную школу для детей; Занималась экономическими и культурными проектами региона, m.in в компании «Базар». Между 1836 и 1837 годами она болезненно переживала потерю близких: брата, бабушки и подруги Клавдины Потоцкой.
Emilia zaczęła często chorować – pojawiły się dolegliwości serca oraz ataki niedowładu nóg. W 1838 r. zmarła jej siostra Nimfa Łącka; Emilia przejęła opiekę nad sześciorgiem jej dzieci. Po 1846 otoczyła również opieką osierocone dzieci galicyjskie. Utrzymywała kontakt z działaczami niepodległościowymi, kolportowała publikacje emigracyjne, zaangażowała się w przedsięwzięcia gospodarcze i kulturalne regionu (m.in. w Spółce Bazarowej).
Эмилия стала часто болеть – у нее появились сердечные недуги и приступы пареза в ногах. В 1838 году умерла ее сестра Нимфа Лонцкая; Эмилия заботилась о своих шестерых детях. После 1846 года она также заботилась о осиротевших галицких детях. Поддерживала связь с борцами за независимость, распространяла эмигрантские издания, участвовала в экономических и культурных проектах в регионе (m.in в компании «Базар»).
W czasie działań wyzwoleńczych 1848 r. zaangażowała się w szkolenie samarytanek, tworzenie zorganizowanych służb medycznych. Wraz z ustaniem walk – pod Miłosławiem, Sokołowem, kontynuowała pracę w lazaretach (organizowała dla poszkodowanych żołnierzy wyżywienie, bieliznę osobistą, schronienie przed represjami po wyjściu ze szpitala). W 1861 r. Sczaniecka wprowadziła w swoich dobrach nowatorski pomysł premiowania pracowitości oraz wspierania w nieszczęściu. Otworzyła ochronkę dla dzieci wiejskich (1877 r.), która w przeciwieństwie do szkoły czynna była od wiosny do późnej jesieni. Była współorganizatorką Towarzystwa Pomocy Naukowej dla Dziewcząt.
Во время освободительных операций 1848 года она участвовала в обучении самаритянских женщин и создании организованных медицинских служб. С прекращением боевых действий, под Милославом и Соколовым, продолжала работать в госпиталях (организовывала питание, нижнее белье и укрытие от репрессий для раненых солдат после выписки из госпиталя). В 1861 году. Щанецка ввел новаторскую идею поощрения трудолюбия и поддержки в несчастье. Она открыла сиротский приют для сельских детей (1877), который, в отличие от школы, работал с весны до поздней осени. Была соорганизатором Общества научной помощи девочкам.
Mimo nie najlepszego stanu zdrowia brała udział w powstaniu styczniowym, działała w Wielkopolskim Komitecie Niewiast, tworzyła lazaret w Strzelnie, zajmowała się zaopatrzeniem lazaretów, jeździła na pola walki, opatrywała i transportowała rannych; wielokrotnie przejeżdżała przez granicę w okolicach Strzelna, dojeżdżała m.in. do Nowej Wsi, Brdowa, Skulska, Wilczyna, Ignacewa, Ruszkowa, Kramska. Organizowała pomoc rannym wychodzącym ze szpitali, angażowała się w obronę więzionych, pomagała emigrantom.
Несмотря на слабое здоровье, она принимала участие в Январском восстании, была активной участницей Великопольского женского комитета, создала госпиталь в Стшельно, снабжала госпитали, ходила на поля сражений, одевала и перевозила раненых; Она много раз пересекала границу в окрестностях Стшельно, в m.in ездила в Нова-Весь, Брдув, Скульск, Вильчин, Игначево, Рушково, Крамско. Она организовывала помощь раненым, выходящим из госпиталей, участвовала в защите заключенных, помогала эмигрантам.
ABP FLORIAN STABLEWSKI, 1841 Wschowa – 1906 Poznań
АРХИЕПИСКОП ФЛОРИАН СТЕЙБЛЕВСКИЙ, 1841 г. Вщова – 1906 г. Познань
Syn Onufrego Stablewskiego, uczestnika kampanii napoleońskiej i Emilii z Kurowskich. Kształcił się w Gimnazjum św. Magdaleny w Poznaniu oraz w gimnazjum w Trzemesznie.
Naukę kontynuował w seminarium duchownym w Poznaniu, następnie na uniwersytecie w Monachium. W 1866 r. obronił doktorat z teologii i przyjął święcenia kapłańskie.
Он был сыном Онуфрия Стейблевского, участника наполеоновского похода, и Эмилии, урождённой Куровской. Образование получил в гимназии Святой Магдалины в Познани и в гимназии в Тшемешно. Продолжил образование в семинарии в Познани, а затем в Мюнхенском университете. В 1866 году защитил докторскую диссертацию по богословию и был рукоположен в священники.
Był wikariuszem w Wielichowie, Tarnowie Podgórnym i Śremie; pracował w śremskim gimnazjum. W 1873 roku został usunięty z pracy po odmowie podporządkowania się zarządzeniu wykładania religii w języku niemieckim. Kolejną placówką duszpasterską była parafia we Wrześni. Aktywnie działał na polu społecznym; założył Kasę Oszczędnościowo – Pożyczkową, współpracował z Towarzystwem Przemysłowym. Był posłem do sejmu pruskiego oraz do parlamentu niemieckiego. Jako członek Koła Polskiego bronił spraw narodowych, rzeciwstawiał się katechezie w języku niemieckim na rzecz zachowania języka polskiego jako wykładowego w szkolnictwie. Na początku lat 90 został nominowany na arcybiskupa gnieźnieńskiego i poznańskiego, otrzymując tytuł prymasa Polski.
Был викарием в Велихове, Тарнуве-Подгурне и Среме; Работал в гимназии в Среме. В 1873 году он был уволен с работы после отказа подчиниться приказу преподавать религию на немецком языке. Другим пастырским учреждением был приход во Вжесне. Он был активен в социальной сфере; Он основал Ссудо-сберегательную ассоциацию и сотрудничал с Индустриальным обществом. Был депутатом прусского сейма и германского парламента. Будучи членом Польского кружка, он защищал национальные вопросы и читал катехизацию на немецком языке, чтобы сохранить польский язык как язык обучения в образовании. В начале 90-х годов был выдвинут на должность архиепископа Гнезненского и Познаньского, получив титул примаса польского.
Florian Stablewski założył pismo Przewodnik Katolicki oraz istniejącą do dziś Drukarnię i Księgarnię św. Wojciecha w Poznaniu, która działała pod kierownictwem ks. Piotra awrzyniaka. Był członkiem honorowym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W okresie strajków szkolnych (1901 – 1906) łagodził napięcia petycjami do cesarza niemieckiego. Problemem arcybiskupa była niewystarczająca liczba kapłanów – chcąc zmienić sytuację wybudował gmach seminarium w Poznaniu, założył konwikty gimnazjalne. Za jego rządów na terenie archidiecezji gnieźnieńskiej i poznańskiej wybudowano wiele kościołów, niektóre świątynie odnowiono i rozbudowano m.in. katedra gnieźnieńska zyskała figury uosabiające cztery stany społeczne dźwigające na swoich barkach relikwie św. Wojciecha.
Флориан Стейблевски основал журнал «Католический путеводитель», а также типографию и книжный магазин Святого Адальберта в Познани, которые существуют и по сей день, и которые действовали под руководством о. Петра Авжиняка. Он был почетным членом Познаньского общества друзей науки. Во время школьных забастовок (1901-1906) он ослаблял напряженность петициями к германскому императору. Проблемой архиепископа было недостаточное количество священников – чтобы изменить ситуацию, он построил здание семинарии в Познани и учредил каторжников-гимназистов. Во время его правления было построено много церквей в Гнезненской и Познаньской архиепархиях, некоторые церкви были отремонтированы и расширены, m.in. В Гнезненском кафедральном соборе появились фигуры, олицетворяющие четыре сословия, несущие на своих плечах мощи святого Адальберта.
W 1893 r. z jego inicjatywy powstało Muzeum Archidiecezjalne w Poznaniu, które zajęło się gromadzeniem i konserwacją zabytków polskiej sztuki sakralnej. Był inicjatorem rozwijającego się w Wielkopolsce katolickiego ruchu społecznego, popierał i inspirował księży do podejmowania działalności społecznej, powoływania stowarzyszeń kościelnych.
Florian Stablewski sprawując urząd arcybiskupa gnieźnieńskiego i poznańskiego 15 lat, zawsze podkreślał prawo Polaków do pielęgnowania narodowej tożsamości.
В 1893 году по его инициативе был создан Архиепископский музей в Познани, который занимался сбором и сохранением памятников польского сакрального искусства. Он был инициатором развития католического общественного движения в Великой Польше, поддерживал и вдохновлял священников на общественную деятельность и создание церковных объединений. Флориан Стабильный, занимавший пост архиепископа Гнезненского и Познаньского в течение 15 лет, всегда подчеркивал право поляков на культивирование своей национальной идентичности.
Kurator wystawy: Wanda Mazurek
Куратор выставки: Ванда Мазурек
http://muzeum.com.pl/pamiatki-rodziny-kamockich/ 
