Садлуцкие герба Prawdzic (Правда) - Генеалогический форум

На сайте ВГД собираются люди, увлеченные генеалогией, историей, геральдикой и т.д. Здесь вы найдете собеседников, экспертов, умелых помощников в поисках предков и родственников. Вам подскажут где искать документы о павших в боях и пропавших без вести, в какой архив обратиться при исследовании родословной своей семьи, помогут определить по старой фотографии принадлежность к воинским частям, ведомствам и чину. ВГД - поиск людей в прошлом, настоящем и будущем!

https://szlachtarp.pl/lista-nazwiskIndex17.html

- Lista nazwisk: Herbarz polski Kaspra Niesieckiego

"...- na; Sadłowski; Sadłucki; Sadogurski; Sadokierski; Sadowej, na; Sadowia, z; Sadowski; Sadryni; Sadzewicz; Sagajło; Saganowski; Sagatowski; Sagramozo; Sainar, z; Sajfred; Sajkowski; Sak; Sak Pietkiewicz; Saka; Sakien; Sakiewicz; Sakin; Sakowicz..."

https://genealogia.okiem.pl/glossary/glossary.php?word=prawd

Генеалогия поляков. Гербы Родов Польских.

Prawda, Prawdita, Prawdziany. Herb szlachecki dzielony w pas blankami (krenelażem - zapewne na początku linią prostą ). Dolne pole pierwotnie czerwone, potem zamienione w mur, górne błękitne - pół lwa złotego w prawą stronę zwróconego. W klejnocie baszta z której wyskakuje taki sam połulew.

Nazwa wywodzi się od określenia "prawdawny" - prawdziwy - prawdzic. Przezwisko "prawda" przylgnęło do herbu i zostało zinterpretowane przez Długosza jako określenie "prawda" używane na kółko które wkładało się do jedzenia i służyło do zachowywania temperatury potraw. Z tego powodu lew otrzymał takie koło i zostało to potem powtarzane przez heraldyków - już raczej jako okrągła podstawka pod misę.

Należy zauważyć że jedną z wersji - być może oryginalną jest srebrne (białe) pole górnej części (z również srebrnym lwem). W takiej wersji herb jest bardzo podobny do barw narodowych polskich, być może tutaj należało by więc upatrywać pochodzenia pierwszych wersji herbu.

W źródłach herb pojawia się po raz pierwszy w 1407 roku. Herb widoczny w Herbarzu z Bergshammar, w Kronice soboru w Konstancji, u Długosza. W 1375 pieczętuje się nim biskup płocki Dobiesław, Jan Sulikowski w 1452, Stanisław Stachir ze Srok w 1458 Łukasz Górka (nagrobek z 1488), bp. Uriel (nagrobek z 1496). Jest widoczny także na chrzcielnicy z Trziany.

Перевод (электронный):

Название происходит от термина «правда». Прозвище «Правда» закрепилось на гербе и интерпретировалось Длугошем как термин «правда», используемый в круге, который помещали в еду и использовали для согревания еды. По этой причине лев получил такое кольцо, и его повторили позже геральдисты - скорее, как круглую подставку для чаши.

Следует отметить, что одна из версий - возможно, оригинальная - это серебряное (белое) поле верхней части (в том числе с серебряным львом). В этой версии герб очень похож на польские национальные цвета, поэтому, возможно, именно отсюда должны появиться первые версии герба.

В источниках герб впервые появляется в 1407 году. Герб можно увидеть в гербах Бергшаммара, в Хрониках Констанцкого собора в Длугоше. В 1375 г. он был запечатан епископом Плоцким Добеславом Яном Суликовским в 1452 г., Станиславом Стахиром из Срока в 1458 г. Лукашем Гуркой (надгробие 1488 г.), бр. Уриил (надгробие 1496 г.). Это также видно на крестильной купели из Трцианы.

BIBLIOTEKA
W A R S Z A W S K A
PISMO POŚWIĘCONE

1876

"...2) że w zupełności odpowiada Niesicckiemu, co do szczegółów
ważniejszych o rodzinach herbowych w nim wyszczególnionych, z dodaniem
jednak wielu wiadomości nieznanych a poczerpnigtych ze zbiorów
Heilsbcrgskich, Biblioteki Załuskich i Metryk Koronnych;
3) że pomimo ogłoszonych dodatków przez Bobrowicza, z rękopismu
drugiego Krasickiego, obejmuje znaczną, jeszcze ilość protoplastów
szlachty nic objętćj nawet w edycyi Lipskićj z r. 1845. Na udowodnienie
tych trzech naszych twierdzeń, przytaczamy szczegółowo dowody
z jcdnćj tylko głoski S. podług rękopismu dziś wykrytego.
Co do 1. z opuszczeniem opisów i rodzin, tylko ich nazwiska dla
szczupłości ram tego pisma wymieniam w porównaniu z pierwszą edycyą
Niesieckiego:
Saby Antoni.
Sąchocki.
Sadłucki.
Sadokierski.
Sahajdakowski.
Sala.
Sagatowski.
Sakiewicz.
Sandarowski.
Samujłło...."

Перевод (электронный):

БИБЛИОТЕКА
ВАРШАВСКАЯ
ПИСЬМО
СВЯЩЕННЫЙ

1876 г.

«... 2) полностью соответствует Несицкому в деталях.
более важно о перечисленных в них геральдических семьях, с добавлением
однако многие неизвестные сообщения взяты из коллекций
Heilsbcrgski, Библиотека Залуских и Коронный реестр;
3) что, несмотря на дополнения, объявленные Бобровичем, из рукописи
второй, Красицкий, включает значительное количество протопластов.
дворянство не вошло в издание Lipskićj от 1845 года. Чтобы доказать
из этих трех наших утверждений мы приводим подробные доказательства
с jcdnćj только буквы S. согласно рукописи, обнаруженной сегодня.
Что касается 1. без описания и семейств, только их названия для
Отмечу тонкость этого журнала по сравнению с первым изданием.
Несецкий:
Саби Антони.
Сахоцкий.
Садлуцкий. [/ b]
Садокерский.
Сахайдаковскй.
Сала.
Сагатовский.
Сакевич.
Сандаровский.
Самуйло .... "

Легенда Герба Правда.

Сведения из Википедии:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Prawdzic_(herb_szlachecki)

Legenda herbowa

Początek tego herbu pospolicie nasi autorowie zasięgają od Androda rodem z Dacyj; ten u pana przyostrzejszego służąc, ciężko od niego i nieraz zbity, chcąc się od nieludzkiej człowieka owego pasyi salwować, na głęboką w Afryce pustynię schronił się. Tam dla zbyt dogorywającego sobie upału do jaskini się przytuliwszy, w krótkim czasie widzi lwa powracającego do tejże jamy jako do swego łożyska. Włosy od bojaźni na głowie Androdowi wstawały, ale nad swoje mniemanie łaskawszym go doznał, bo lew młodziana postrzegłszy, łasząc mu się grzywą i ogonem, zdał mu się prosić, żeby mu nogę od ostrego skłutą ciernia uwolnił... wyrwał ostrożnie ciernisko Androd, ropę wycisnął, oczyścił ranę i zawiązał; czego wdzięcznym chcąc się pokazać owa bestyja... pojmaną zwierzyną wpół się z swoim lekarzem dzieliła. Trzy lata tak karmił swego dobrodzieja lew, aż też Androd... wyszedł z pustyni, błąkając się po świecie, od pana swego, prokonsula afrykańskiego, od którego był wyszedł, poznany, do Rzymu był odesłany, tam na amfiteatrum w oczach całego miasta na igrzyska z bestyjami wystawiony... Pierwszy na scenę spuszczony lew, tenże sam, z którym się w afrykańskiej pustyni chował Androdus... poznał swego lekarza... i jako dobroczyńcy swemu łasząc się do nóg słał, nogi lizał... Patrzał na to Rzym i nie mogąc pojąć... czarnoksięstwu to przypisał; przetoż drugą jadowitą bestyję, rysia, na niego spuszcza, co postrzegłszy lew... skoczył do rysia i prędko rozszarpał. ... Androd... nie tylko życiem darowany, ale w fortunę opatrzony, w herbie lwa zażywać począł... Gdy jeden z potomków Androda, mąż wojenny z familii Meninów, w Hetruryi pojął wielkiej fortuny dziedziczkę, która się murem czerwonym pieczętowała, herb swój... tak ułożył, że do muru czerwonego lwa swego przydał. Nad Renem... osiedli z tego domu, gdzie i po dziś dzień hrabiowie de Dinheim lwa z muru zażywają, z których jeden za Bolesława Krzywoustego... w Polszcze osiadł... Jędrzej Dinheim nazwiskiem... zaślubił sobie Jana Prawdy, sędziego ziemskiego gostyńskiego, hrabi na Szczawinie i Trąbkach, jedynaczkę... herb żony swojej Prawdę albo koło żelazne ojczystemu swemu lwu w łapy włożył...

Kasper Niesiecki: Herbarz polski, tom VII, s. 487–489

Перевод:

Геральдическая легенда

Начало этого герба обычно встречается нашими авторами из Андрода, уроженца Дакии; тот, кто служил самому суровому из лорда и часто избивал его сильнее, желая спастись от бесчеловечного человека этого пояса, укрылся в пустыне в глубине Африки. Там, из-за угасающей жары, он прижимается к пещере и вскоре видит, как лев возвращается в эту пещеру, как на свое ложе. Волосы Андрода встали дыбом от страха на его голове, но он перенес это более снисходительно, чем он думал, потому что молодой лев, увидев его, коснувшись его гривы и хвоста, словно просил его освободить ногу от острого колючего шипа ... ... осторожно потянул за шип Андрода, выдавил, промыл рану и перевязал ее; как благодарен этот зверь хотел показать себя ... он поделился захваченной игрой со своим доктором. Три года лев кормил своего благодетеля, пока Андрод ... не вышел из пустыни, странствуя по миру, от своего хозяина, африканского проконсула, от которого он остался, известен, его отправили в Рим, там к амфитеатр в глазах всего города в играх со зверями ... Первый лев спустился на сцену, тот самый, с которым Андродус скрывался в африканской пустыне ... он встретил своего врача ... и как своего благодетеля послал поднялся на ноги, лизнул его ноги ... он посмотрел на Рим и не мог понять ... он приписал это колдовству; поэтому он бросает на него второго ядовитого зверя, рысь, которая, увидев льва, прыгнула на рысь и быстро разорвала ее на части. ... Андрод ... не только получивший жизнь, но и наделенный состоянием, он стал изображать льва на своем гербе ... Когда один из потомков Андрода, воин из семьи Менин, в Хетрурии взял великая наследница, запечатавшая себя красной стеной, Он расположил свой герб таким образом, что добавил своего льва к красной стене. На Рейне ... они поселились из этого дома, где графы де Динхейм снимают льва со стены и по сей день, один из которых, во времена Болеслава Криворожника ... поселился в Польше ... Енджей Динхейм по фамилии. .. женился на Яне Правде, судье земли Гостынь, графе Щавине и Тромбках, единственном ребенке ... герб его жены Правды или железное колесо, которое он вложил в лапы своего родного льва ...

Kasper Niesiecki: Polish Herbarz, Volume VII, pp. 487–489.

https://www.rodygrodzienskie.pl/biblioteka/

BIBLIOTEKA RODÓW GRODZIEŃSKICH

ZAPOMNIANE KOŚCIOŁY, PARAFIE
I CMENTARZE GRODZIEŃSZCZYZNY
Parafia Rzymskokatolicka
p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
i Św. Andrzeja Boboli Męczennika
w Kozłowiczach w powiecie grodzieńskim

"...Przed św. Tadeuszem to zapewne krypta przed figurą – tamże zostali pochowani
właściciele Kozłowicz:
w 1813 roku Antonina Sadłucka lat 74 – sędzina grodzka grodzieńska
w 1815 roku Michał Sadłucki lat 90 z górą – prezydent grodzki grodzieński,
w 1818 roku Ignacy Sadłucki lat 54 – były prezydent grodzki grodzieński
Michał Sadłucki herbu Prawdzic, zapisany w księgach zgonów cerkwi
kozłowickiej, jako prezydent grodzki grodzieński według spisanego wieku (lat 90
z górą ) urodził się przed 1725 rokiem. Zwrot prezydent oznaczał w zasadzie
sędziego prezydialnego – sędzią grodzkim grodzieńskim Michał Sadłucki był w latach
1781-1793. Żoną tegoż Michała była prawdopodobnie Antonina (sędzina – żona
sędziego) zmarła w 1813 roku i pochowana w cerkwi unickiej kozłowickiej przed
św. Tadeuszem. Ignacy Sadłucki zmarły w 1818 roku zapisany w księgach zgonu,
jako były prezydent grodzki grodzieński to zapewne syn Michała i Antoniny.
Opis zawarty w akcie był błędny – Ignacy nigdy nie był sędzią, ani grodzkim,
ani ziemskim. Mógł nosić jedynie tytuł sędzica (syna sędziego). Synem tychże był
jeszcze Józef zmarły w 1821 roku. Michał i Ignacy złożyli swoje własnoręczne
podpisy pod laudum sejmiku grodzieńskiego w 1792 roku. Ponoć ten sam Michał był
marszałkiem konfederacji targowickiej reprezentującym Grodno.
W tym samym czasie żył jednak jeszcze jeden Michał Sadłucki, który swoją
karierę urzędniczą w Rzeczypospolitej rozpoczynał, jako mostowniczy grodzieński
(1772-1777), następnie został nominowany na urząd budowniczego grodzieńskiego
(1777-1792). W latach 1792-1794 był sędzią ziemskim grodzieńskim i to on zapewne
był wspomnianym marszałkiem konfederacji targowickiej w 1792 roku.
Około 1820 roku na cmentarzu kozłowickim rozpoczęto również grzebać
wiernych kościoła rzymskokatolickiego w Jeziorach – w księgach metrykalnych
parafii Jeziory można odnaleźć wiele aktów zgonów, w których jako miejsce
pochówku zapisano cmentarz w Kozłowiczach lub mogiłki w Kozłowiczach. W latach
1820-1826 pochowano tam co najmniej 24 mieszkańców okolic szlacheckich, takich
jak: Kozłowicze, Eysymonty, Olenicze, Zapole oraz z majątku Borki...."

Перевод (электронный):

БИБЛИОТЕКА РОДОВ ГРОДНЕНСКИХ

ЗАБЫТЫЕ ЦЕРКВИ, ПРИХОДЫ
И КЛАДБИЩА ГРОДНЕНЩИНЫ
Римско-католический приход
p.w. Успение Пресвятой Богородицы
и св. мученика Анджея Боболи
в Козловичах Гродненского повята

Варшава 2020 год.

"...Перед св. Тадеушем, вероятно, склеп перед статуей - там были похоронены
Владельцы Козловичей:
в 1813 г., Антонина Садлуцкая, 74 года - жена судьи из г. Гродно
в 1815 году Михал Садлуцкий, 90 лет с лишним - мэр города Гродно,
в 1818 году, Игнаций Садлуцкий, 54 года - бывший мэр города Гродно
Михал Садлуцкий, герба Правда, внесен в книгу смерти церкви.
Козловице, как мэр города Гродно по письменному возрасту (лет 90
с лишним) родился до 1725 года. Фраза президент означала в основном
президентский судья - Михал Садлуцкий был муниципальным судьей в
1781–1793. Женой этого Михала, вероятно, была Антонина (судья - жена
судья) умер в 1813 г. и был похоронен в униатской церкви в Козловицах до
св. Тадеуш. Игнаций Садлуцкий, умерший в 1818 году, занесен в книгу смерти,
как бывший мэр Гродно, он, вероятно, сын Михала и Антонины.
Описание, содержащееся в акте, было неверным - Игнаси никогда не был судьей или городским судьей,
ни земной. Он мог носить только титул судьи (сын судьи). Он был их сыном
все же Юзеф умер в 1821 году. Михал и Игнаций сделали свой собственный
подписи на лаудуме Гродненского сеймика 1792 г. Говорят, что Михал был таким же
Маршал Тарговицкой конфедерации, представляющий Гродно.
Но в то же время был еще один Михал Садлуцкий, у которого был свой
Свою канцелярскую карьеру в Речи Посполитой начал мостовым мастером из Гродно.
(1772-1777), затем был назначен на должность строителя в Гродно.
(1777-1792). В 1792-1794 годах он был земельным судьей в Гродно и, вероятно, именно он
он был вышеупомянутым маршалом Тарговицкой конфедерации в 1792 году.
Около 1820 г. на Козловицком кладбище начались захоронения.
верующих Римско-католической церкви в Езиоре - в книгах
прихода Езёры можно найти много свидетельств о смерти, в которых в качестве места
захоронение было записано на кладбище в Козловичах или могилах в Козловичах. Годами
1820-1826 гг. Здесь было похоронено не менее 24 жителей дворянских кварталов, таких как
как: Козловичи, Эйсимонты, Оленичи, Заполе и из имения Борки..."

https://ornatowski.com/wykazy-...a-narodow/

Herby szlacheckie Rzeczypospolitej Obojga Narodów – Tadeusz Gajl

"...Sadliński h. Chomąto, Lubicz, Szadliński
Sadło h. Jastrzębiec, Janina, Szreniawa
Sadłocha h. Korczak
Sadłowski h. Doliwa, Rogala, Śreniawa
Sadłucki h. Prawdzic
Sadokierski h. Nałęcz
Sadomski h. Nałęcz
Sadowski h. Drogomir, Janina, Lubicz, Nałęcz, Ostoja
Sadurski h. Ciołek..."

Перевод (электронный переводчик):

Гербы Речи Посполитой - Тадеуш Гайл

"... Садлинский, Хомонто, Любич, герб Шадлиньского
Sadło h. Jastrzębiec, Janina, Szreniawa
Садлоча, герб Корчака
Садловский, герб Доливы, Рогалы, Сренявы
Садлуцкий, герб Правда
Садокерский, герб Наленча
Садомский, герб Наленча
Садовский, герб Дрогомира, Янина, Любич, Наленч, Остоя
Садурский х. Чолек ... "

Trzeci Maj i Targowica
Stanisław Kazimierz Kossakowski · 1890

https://www.google.ru/books/ed...frontcover

"...209. Sadłucki Michał , sędzia ziemski grodzieński , został w r . 1792 marszałkiem konf . targowickiej powiatu grodzieńskiego..."

"...209. Садлуцки Михал, земельный судья г. Гродно, остался (?) в 1792 г. маршалком конфедерации Тарговицкой Гродненского повята..."

Сведения из Википедии:

"...Тарговицкая конфедерация (польск. Konfederacja targowicka) — союз польских магнатов, направленный против реформ, принятых Четырёхлетним сеймом 1788—1792 годов, в том числе принятия конституции Речи Посполитой в 1791 году. Конфедерация была создана частью польских и литовских магнатов 27 апреля 1792 года, в Санкт-Петербурге, при поддержке Императрицы Всероссийской Екатерины II в интересах Российской империи. Конфедерация была объявлена 14 мая 1792 года в Торговице (ныне Кировоградская область Украины)..."

Herbarz polski Kaspra Niesieckiego, S. J. Powiększony dodatkami z ..., Том 10

https://books.google.ru/books?...im&f=false