Игуменский уезд Минской губернии

perrula

perrula написал:

[q]

в 1930 г. жили в селе Даниловичи Минской губернии.

[/q]

В настоящее время в Минской области есть поселок и деревня Даниловичи.
http://belaruscity.net/dzerzhinsk/towns.php
Чтобы определиться
perrula написал:

[q]

что это Даниловичи Игуменского уезда?

[/q]

надо смотреть старые дореволюционные карты Игуменского уезда.

perrula
И поселок и деревня входят в Дзержинский сельсовет Дзержинского района Минской области.
Если сравнить две карты:Вашу и с сайта http://belaruscity.net/dzerzhinsk/map.php можно предположить, что речь идет об одних и тех же Даниловичах. Но ???

Может кому нибудь пригодится

3 ГІСТОРЫІ НАСЕЛЕНЫХ ПУНКТАЎ. Из книги Памяць. Уздзенскі раен

В скобках указано название на русском языке

АДРЫНІШЧЫ (Адринищи) вёска ў Камянкоўскім сельсавеце. Паводле перапісу 1897 г., вёс-ка ў Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета, 4 двары, 31 жыхар. На месцы сучаснага паселішча ў пачатку XX ст. знаходзіліся сумежна тры вёскі з назвай Адрынішчы, у іх разам было 16 двароў, 102 жыхары. У савецкі час яны аб'яднаны ў адну вёску. На 1.1.2000 г. 10 двароў, 15 жыхароў.

АЛЁХАЎКА (Алеховка), вёска ў Цялякаўскім сельсавеце. Назва ад р. Алёхаўка. У 1924 г. у вёсцы было 183 жыхары, мясцовыя дзеці вучыліся ў Цялякаўскай школе. Перад Вялікай Айчыннай вайной было 29 двароў, 137 жыхароў. У лютым 1944 г. нямецка-фашысцкія акупанты спалілі вёску і загубілі аднаго жыхара. На 1.1.2000 г. 13 двароў, 20 жыхароў. Археалагічны помнік — гарадзішча, за 2 км на захад ад вёскі, у пойме р. Алёхаўка.

АНДРУШЫ (Андруши), вёска ў Нёманскім сельсавеце, за 20 км ад чыгуначнай станцыі Негарэлае. Па пісьмовых крыніцах вядома з канца XVI ст., калі ўваходзіла ў склад Мінскага павета ВКЛ. Шляхецкая ўласнасць. Згодна юрыдычных актаў 1592 г., сяло, у якім было 7 сямей. У гэты час тут жылі пераважна людзі з прозвішчамі Багдановіч, Гушчык, Клыж. 3 1793 г. у складзе Расійскай імперыі. У XIX — пачатку XX ст. засценак у Магільнянскай воласці Мінскага павета. У 1897 г. 21 двор, 116 жыхароў. У пачатку XX ст. у засценку 15 двароў, 116 жыхароў. Паводле перапісу 1926 г., вёска, 18 гаспадарак, 101 жыхар. Да 1933г. створаны калгас «Чырвоны Бераг». Працавалі кузня і стальмашня. На 1.1.2002 г. 7 двароў, 9 жыхароў.

АНТАНОВА (Антоново) вёска ў Лашанскім сельсавеце. У 1917 г. паселішча ўпамінаецца як фальварак Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета, 1 двор, 9 жыхароў. На 1.1.2000 г. 16 двароў, 47 жыхароў.

АНУФРОВА (Ануфрово) , вёска ў Камянкоўскім сельсавеце. Па пісьмовых крыніцах паселішча вядома з пачатку XX ст. як маёнтак Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета, 1 гаспадарка, 3 жыхары. У 1921 г. у былым маёнтку створаны саўгас «Ануфрова». Паводле перапісу 1926г., саўгас, 80 жыхароў. У 1929 г. пабудаваны малочны завод, у 1932 г. — паравы млын і лесапіл-ка, у 1933 г. — шорная і сталярная майстэрні. На 1.1.2000 г. 10 двароў, 15 жыхароў.

АРЭХАЎКА (Ореховка) , вёска ў Азерскім сельсавеце. Па пісьмовых крыніцах вядома з па-чатку XX ст. У 1909 г. вёска Станькаўскай воласці Мінскага павета, 7 двароў, 33 жы-хары. На 1.1.2000 г. 2 двары, 1 жыхар.

АСТРАВОК (Островок), вёска ў Сямёнавіцкім сельсавеце. У XIX ст. — пачатку XX ст. вёска Уздзенскай воласці Ігуменскага павета. У 1905 г. адкрыта народнае вучылішча. У 1909 г. 72 двары, 598 жыхароў. Паводле перапісу 1917 г., 98 гаспадарак, 523 жыхары, працаваў вадзяны млын. Пасля рэвалюцыі народнае вучылішча пераўтворана ў працоўную школу 1-й ступені. У 1924/25 навучальным годзе ў школе вучылася 79 дзяцей, іх настаўнікамі былі Ганна Максімаўна Жыгар і Кандрат Кандратавіч Атраховіч (будучы пісьменнік). На 1.1.2000 г. тут было 27 двароў, 79 жыхароў. Помнікі ахвярам фашызму і на магіле партызана К. А.Чахоўскага, якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну.

АСТРАВОК, пасёлак у Сямёнавіцкім сельсавеце. У пачатку XX ст. паселішча было вядома як урочышча Уздзенскай воласці Ігуменскага павета, 1 гаспадарка, 24 жыхары. У 1924 г. пасёлак, 59 жыхароў, дзеці вучыліся ў суседняй Астравоцкай школе. На 1.1.2000 г. 7 двароў, 12 жыхароў.

АСТРАВОК, пасёлак у Хатлянскім сельсавеце. Паводле перапісу 1926 г., хутар Востраў, 2 двары, 11 жыхароў. На 1.1.2000 г. 9 двароў, 19 жыхароў.

БАРАВЫЯ (Боровые), вёска ў Лашанскім сельсавеце, на р. Лоша, каля шашэйнай дарогі Узда — Мар'іна Горка. У канцы XIX — пачатку XX ст. засценак, потым вёска Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета. Паводле перапісу 1897 г., засценак, 3 двары, 63 жыхары. У 1909 г. вёска, 33 двары, 256 жыхароў. У 1924 г. 206 жыхароў, мясцовыя дзеці вучыліся ў Лашанскай школе. У пачатку 1930-х гадоў тут працавалі калгас «Ільіч» і кузня. На 1.1.2000 г. 50 двароў, 102 жыхары.

БАСМАНОЎКА (Басмановка) , вёска ў Азерскім сельсавеце. У 1924 г. было 108 жыхароў, дзеці вучыліся ў Азерскай пачатковай школе. У 1929 г. тут створаны калгас «Новы шлях». У 1933 г. працавалі шорная майстэрня і кузня. На 1.1.2000 г. 29 двароў, 75 жыхароў.

БАХАНЫ (Боханы) , вёска ў Азерскім сельсавеце. У канцы XIX — пачатку XX ст. Баханы ўяўлялі сабой засценак Дудзіцкай воласці Ігуменскага павета. У 1897 г. 11 двароў, 80 жыхароў. У 1909 г. 12 двароў, 73 жыхары. Паводле перапісу 1917 г., 12 гаспадарак, 64 жыхары. У 1933 г. тут былі калгас «На варце», стальмашня і кузня. На 1.1.2000 г. 13 двароў, 40 жыхароў.

БЕЗМЯНЫ ( Безмены) , вёска ў Азерскім сельсавеце. На пачатку XX ст. вёска ў Станькаўскай воласці Мінскага павета. У 1909 г. 4 двары, 35 жыхароў. У 1916 г. засценак, 6 двароў, 29 жыхароў. На 1.1.2000 г. 4 двары, 3 жыхары.

БОР, пасёлак у Хатлянскім сельсавеце. У пачатку XX ст. паселішча было вядома як ваколіца Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета, 15 двароў, 130жыхароў. На 1.1.2000 г. 12 двароў, 23 жыхары.

БОРКІ (Борки), вёска ва Уздзенскім сельсавеце. Па пісьмовых крыніцах вядома з канца XVI ст., уваходзіла ў склад Мінскага павета ВКЛ. 3 1793 г. у складзе Расійскай імперыі. У XIX — пачатку XX ст. вёска Уздзенскай воласці Ігуменскага павета. Уласнасць Грабоўскіх, потым Завішаў. Працавалі царква, дзягцярны завод, карчма, 2 вадзяныя млыны. У 1909 г. у вёсцы было 80 двароў, 455 жыхароў. Паводле перапісу 1917 г., 99 двароў, 511 жыхароў. На 1.1.2000 г. 73 двары, 123 жыхары. Помнік землякам, якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну.

БРОДЫ (Броды) 1-я, вёска ў Сямёнавіцкім сельсавеце. У пачатку XX ст. вёска вядома была пад назвай Броды Котавыя 1-я, 17 двароў, 191 жыхар. Адносіліся да Уздзенскай воласці Ігуменскага павета. На 1.1.2000 г. 25 двароў, 38 жыхароў. Помнік землякам, якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну.

БРОДЫ 2-я, вёска ў Сямёнавіцкім сельсавеце. Раней вядомы былі пад назвай Броды Котавыя 2-я. У пачатку XX ст. вёска Уздзенскай воласці Ігуменскага павета, 11 двароў, 65 жыхароў. На 1.1.2000 г. 7 двароў, 16 жыхароў.

БУКОВІЧЫ ( Буковичи) , вёска ў Сямёнавіцкім сельсавеце. У пісьмовых крыніцах паселішча ўпершыню ўпамінаецца ў 1592 г. як сяло ў Мінскім павеце Рэчы Паспалітай. У гэты час тут было 8 сем'яў, жылі людзі з прозвішчамі Марціновіч, Радковіч, Смужка, Цінашэвіч. 3 1793 г. у складзе Расійскай імперыі. У XIX — пачатку XX ст. вёска Уздзенскай воласці Ігуменскага павета. Паводле перапісу 1897 г., 35 двароў, 218 жыхароў. У 1909 г. 37 двароў, 265 жыхароў. Паводле перапісу 1917 г., 57 двароў, 304 жыхары. На 1.1.2000 г. 5 двароў, 13 жыхароў.

БУКОВІЧЫ, пасёлак у Сямёнавіцкім сельсавеце. У пачатку XX ст. вёска Уздзенскай воласці Ігуменскага павета, 37 двароў, 265 жыхароў. У 1924 г. мясцовыя дзеці вучыліся ў суседняй Астравецкай школе. На 1.1.2000 г. 5 двароў, 13 жыхароў.

БЯРВІШЧЫ ( Бервищи) , вёска ва Уздзенскім сельсавеце. Упершыню паселішча ўпамінаецца ў 1590 г., калі знаходзілася ў складзе Мінскага павета ВКЛ. Уласнасць Грабоўскіх. 3 1793 г. у складзе Расійскай імперыі. У XIX — пачатку XX ст. вёска ва Уздзенскай воласці Ігуменскага павета. У 1897 г. 56 двароў, 336 жыхароў, працаваў хлебазапасны магазін. У 1909 г. 59 двароў, 412 жыхароў. Паводле перапісу 1917 г., 72 двары, 511 жыхароў. У 1920 г. тут адкрыта пачатковая школа. У 1925 г. мясцовыя сяляне ўзвялі школьны будынак з дрэва. У 1924/25 навучальным годзе настаўнік Арсеній Груша ў гэтай школе вучыў 46 дзяцей. У Вялікую Айчынную вайну з канца чэрвеня 1941 г. да 4.7.1944 г. акупіравана нямецкімі фашыстамі. Супраць акупантаў дзейнічала патрыятычная падпольная група. У 1943 г. гітлераўскія карнікі расстралялі сям'ю Труханавых (8 чалавек). На 1.1.2000 г. 120двароў, 271 жыхар. Працавалі клуб, магазін. Археалагічны помнік — курганны могільнік, які мае 3 насыпы, знаходзіцца ў лесе, на левым беразе р. Уздзянка. Помнікі на магіле ахвяр фашызму, на магіле партызан, землякам, якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну.

БЯРОЗАВАЯ ПАСЕКА (Березовая Пасека ), пасёлак у Хатлянскім сельсавеце. Вядома з пачатку XX ст. як урочышча пад назвай Пасека Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета, 1 гаспадарка, 6 жыхароў. У 1921 г. упамінаецца ў дакументах таксама як урочышча Пасека, 2 двары, 16 жыхароў. На 1.1.2000 г. 5 двароў, 12 жыхароў.

БЯРЭВІЦА (Беревица) , вёска ў Лашанскім сельсавеце. У самым пачатку XX ст. Паселішча ўяўляла сабой ваколіцу Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета. У 1909 г. у ваколіцы было 5 двароў, 29 жыхароў. Паводле перапісу 1917 г., вёска, 9 двароў, 53 жыхары. На 1.1.2000 г. 6 двароў, 10 жыхароў.

Продолжение

ДАЎГІНАВА, вёска ў Лашанскім сельсавеце. Спачатку паселішча вядома пад назвай Даўгінічы. Пад гэтай назвай яно ўпамінаецца як сяло ў дакументах канца XVI — пачатку XX ст. У канцы XVI ст. уваходзіла ў склад Мінскага павета ВКЛ і з'яўлялася ўласнасцю каталіцкай царквы. 3 1793 г. у складзе Расійскай імперыі. У XIX — пачатку XX ст. у Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета. У 1882 г. адкрыта царкоўнапрыходская школа. У 1886 г. 33 двары, 390 жыхароў, дзейнічала праваслаўная царква. У 1909 г. 75 двароў, 484 жыхары. Сумежна з сялом размяшчаўся маёнтак Даўгінічы, 1 гаспадарка, 10 жыхароў. Пасля рэвалюцыі створана пачатковая школа. У 1924/25 навучальным годзе ў ёй вучылася 70 дзяцей, настаўнікам з 1923 г. працаваў Фёдар Курэйчык. У 1927 г. пабудаваны цагельны завод. У 1929 г. створаны калгас «Камінтэрн», у 1931 г. — кузня. На 1.1.2000 г. 60 двароў, 134 жыхары. Працавалі клуб і магазін. Помнік землякам, якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну. Радзіма беларускага гісторыка, члена-карэспандэнта АН БССР К.І.Шабуні.

ДЗЕГЦЯНОЕ, вёска ў Азерскім сельсавеце. У пачатку XX ст. вёска Станькаўскай воласці Мінскага павета, 13 двароў, 96 жыхароў. На 1.1.2000 г. 11 двароў, 23 жыхары.

ДЗЕШЧАНКА, вёска ў Азерскім сельсавеце, цэнтр эксперыментальнай базы імя Суворава. Вядома з XIX ст. У XIX — па-чатку XX ст. вёска Станькаўскай воласці Мінскага павета. У 1909 г. 47 двароў, 265 жыхароў. У пачатку 1930-х гадоў тут былі калгас «Зара камунізму», ваўначоска, кузня і стальмашня. У 1944 г. спалена нямецка-фашысцкімі акупантамі. У 1971 г. 60 гаспадарак, 150 жыхароў. На 1.1.2000 г. 175 двароў, 565 жыхароў. Працавалі млын, рамонтна-механічныя майстэрні, Дом культуры, базавая школа, конна-спартыўная школа, аддзяленні сувязі і Беларусбанка, ветэрынарны ўчастак, фельчарска-акушэрскі пункт, бібліятэка, дзіцячы сад, магазін. Помнік землякам, якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну.

ДЗЯГІ, былы пасёлак у Хатлянскім сельсавеце. 3 1950 г. не існуе.

ДУБІШЧА, вёска ў Азерскім сельсавеце. Вядома ў канцы XIX — пачатку XX ст. як засценак Дудзіцкай воласці Ігуменскага павета. У 1897 г. 5 двароў, 36 жыхароў. У 1909 г. 6 двароў, 37 жыхароў. На 1.1.2000 г. 13 двароў, 25 жыхароў.

ДУБРОЎКА, пасёлак у Хатлянскім сельсавеце. Як пасёлак упамінаецца ў рукапісных крыніцах з 1920-х гадоў. Паводле перапісу 1926 г., 6 двароў, 29 жыхароў. На 1.1.2000 г. 13 двароў, 22 жыхары. Радзіма беларускага пісьменніка А.П.Бялевіча.

ЖАЎНЯКІ, былы хутар у Хатлянскім сельсавеце. Паселішча вядома з пачатку XX ст. У 1909 г. упамінаецца як урочышча Шацкай воласці Ігуменскага павета, 1 гас-падарка, 11 жыхароў. Паводле перапісу 1926 г., хутар, 2 двары, 8 жыхароў. Не існуе з 1976г.

ЖАЧКАВА, вёска ў Камянкоўскім сельсавеце. У пачатку XX ст. паселішча было вядома як маёнтак Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета, 1 гаспадарка, 34 жыхары. На 1.1.2000 г. 16 двароў, 29 жыхароў. Помнікі — на брацкай магіле савецкіх патрыётаў і партызан, якіх закатавалі ў лютым 1943 г. гітлераўскія карнікі, і землякам, якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну.

ЖМАКІ, вёска ў Азерскім сельсавеце. Паселішча вядома з пачатку XX ст. як засценак Самахвалавіцкай воласці Мінскага павета, 8 двароў, 65 жыхароў. На 1.1.2000 г. 23 двары, 33 жыхары.

ЖЫРМОНЫ 1-я, вёска ва Уздзенскім сельсавеце. У 1909 г. упамінаецца як фальварак Уздзенскай воласці Ігуменскага павета, 1 гаспадарка, 61 жыхар. У 1933 г. вёска, былі калгас «2-я пяцігодка», стальмашня і кузня. На 1.1.2000 г. 6 двароў, 8 жыхароў.

ЖЫРМОНЫ 2-я, вёска ва Уздзенскім сельсавеце. На 1.1.2000 г. 4 двары, 5 жыхароў.

ЗАБАЛАЦЦЕ, вёска ва Уздзенскім сельсавеце. Вядома з XVI ст. у складзе ВКЛ. Належала спачатку Кавячынскім, а з канца XVIII ст. Завішам. 3 1793 г. у складзе Расійскай імперыі. У XIX — пачатку XX ст. вёска Уздзенскай воласці Ігуменскага павета. У XIX ст. пабудавана праваслаўная царква з дрэва. У 1909 г. 93 двары, 504 жыхары. Паводле перапісу 1917 г., 103 двары, 567 жыхароў. У 1921 г. адкрыта пачатковая школа, у якой першым настаўнікам працаваў Канстанцін Махнач. У 1924/25 навучальным годзе ён вучыў тут 49 дзяцей. На 1.1.2000 г. 105 двароў, 285 жыхароў. Працавалі пачатковая школа, магазін, клуб, бібліятэка. Помнікі на брацкай магіле савецкіх воінаў і землякам, якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну. Помнік народнага дойлідства — царква XIX ст. Радзіма дзеда Янкі Купалы А.Д.Луцэвіча, беларускага драматурга А.І.Махнача і краязнаўца Ф.П.Бельскага

ЗАБАЛАЦЦЕ, пасёлак у Хатлянскім сельсавеце. На 1.1.2000 г. 41 двор, 90 жыхароў.

ЗАВІШЫНА, вёска ў Хатлянскім сельсавеце. Назва ад прозвішча князёў Завішаў, якім калісьці належала вакольная тэрыторыя. У канцы XIX — пачатку XX ст. вёска Шацкай воласці Ігуменскага павета. У 1909 г. было 18 двароў, 136 жыхароў. Перад Вялікай Айчыннай вайной 25 двароў, 137 жыхароў. У верасні 1943 г. спалена нямецка-фашысцкімі акупантамі. На 1.1.2000 г. 17 двароў, 29 жыхароў.

ЗАГОРШЧЫНА, вёска ў Лашанскім сельсавеце. На 1.1.2000 г. 7 двароў, 11 жыхароў. Археалагічны помнік — курганны могільнік, знаходзіцца на паўночна-ўсходняй ускраіне вёскі (мясцовая назва Папскія могілкі), мае 18 насыпаў.

ЗАЛЕССЕ, былы пасёлак у Цялякаўскім сельсавеце. Вядомы па рукапісных крыніцах з 1920-х гадоў. У 1924 г. у пасёлку было 30 жыхароў, пасялковыя дзеці вучыліся ў Цялякаўскай школе. Не існуе 3 1978 г.

ЗАМОСЦЕ, вёска ў Нёманскім сельсавеце. Упершыню ўпамінаецца ў юрыдычных актах 1592 г. як сяло ў Рэчы Паспалітай. У гэты час тут было 9 сямей, жылі людзі з прозвішчамі Верабей, Дзенісовіч, Казарын, Катко, Курэвіч, Цярэшка. 3 1793 г. у складзе Расійскай імперыі. У XIX — пачатку XX ст. вёска Магільнянскай воласці Ігуменскага павета. У 1897 г. 48 двароў, 280 жыхароў. Паводле перапісу 1917 г., 59 двароў, 316 жыхароў. На 1.1.2000 г. 60 двароў, 129 жыхароў. Археалагічны помнік — гарадзішча, знаходзіцца на ўскраіне вёскі, на правым беразе р. Нёман, ва ўрочышчы Дварэц. Помнік на брацкай магіле савецкіх воінаў і партызан (на могілках), якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну. Радзіма беларускага пісьменніка І.Д.Гурскага.

ЗАНЕМАНЕЦ, пасёлак ва Уздзенскім сельсавеце. Вядомы з 1920-х гадоў па рукапісных крыніцах. Паводле перапісу 1926 г., 8 гаспадарак, 45 жыхароў. На 1.1.2000 г. 4 двары, 4 жыхары.

ЗАПРУДДЗЕ, вёска ў Нёманскім сельсавеце. Вядома з 1920-х гадоў па рукапісных крыніцах. Паводле перапісу 1926 г., хутар, 2 двары, 3 жыхары. На 1.1.2000 г. было 6 двароў, 6 жыхароў. Радзіма беларускага пісьменніка В.Р.Гурскага.

ЗАРАНКОВА, вёска ў Лашанскім сельсавеце. Паводле перапісу 1917 г., вёска Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета, 10 двароў, 70 жыхароў. У 1924 г. 74 жыхары, мясцовыя дзеці вучыліся ў Лашанскай школе. На 1.1.2000 г. 10 двароў, 17 жыхароў.

ЗАСТАРЫННЕ, вёска ў Азерскім сельсавеце. На 1.1.2000 г. 6 двароў, 16 жыхароў.

ЗДАРОВЕЦ, пасёлак у Сямёнавіцкім сельсавеце. Вядомы па рукапісных крыніцах з 1920-х гадоў. Паводле перапісу 1926 г., 11 двароў, 56 жыхароў. На 1.1.2000 г. 4 двары, 4 жыхары.

ЗЕЛЕНЬ, вёска ў Цепленскім сельсавеце. Паводле перапісу 1917 г., тут было з назвай Зелень 3 вёскі, у якіх разам налічвалася 32 двары, 152 жыхары. Адносіліся да Дудзіцкай воласці Ігуменскага павета. На 1.1.2000 г. 17 двароў, 30 жыхароў.

ЗЕНЬКАВІЧЫ, вёска ва Уздзенскім сельсавеце. Цэнтр калгаса «Уздзенскі». У XIX — пачатку XX ст. сяло Уздзенскай воласці Ігуменскага павета. У 1864 г. адкрыта народнае вучылішча, якое ў 1873 г. пераведзенаў Слабаду-Пырашаву. У 1886 г. было 139 двароў, 795 жыхароў, працавалі праваслаўная царква і вадзяны млын. У 1896 г. адкрыта царкоўна-прыходская школа. Пасля рэвалюцыі тут створана савецкая пачатковая школа, у якой у 1924/25 навучальным годзе 2 настаўнікі вучылі 85 дзяцей. 3 20.8.1924 г. да 16.7.1954 г. цэнтр сельсавета. У пачатку 1930-х гадоў тут былі калгас «Іскра калектывізацыі» і кузня. У сакавіку 1944 г. часткова спалена гітлераўцамі. На 1.1.2000 г. 305 двароў, 778 жыхароў. Працавалі рамонтна-механічныя майстэрні, ветпункт, млын, аддзяленні сувязі і Беларусбанка, дзіцячы сад, Дом культуры, бібліятэка, сярэдняя школа, фельчарска-акушэрскі пункт, магазін, комплексны прыёмны пункт бытавога абслугоўвання. Археалагічцы помнік — курганны могільнік (мае 3 насыпы). Помнікі на брацкай магіле савецкіх воінаў і партызан і землякам, якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну. Знаходзіцца за 5 км на поўнач ад вёскі, каля ўрочышча Падручча, у лесе.

ЗОРКА, пасёлак ва Уздзенскім сельсавеце. На 1.1.2000 г. 3 двары, 5 жыхароў.

ЗЯЛЁНАЯ ДУБРАВА, былы паселак у Хатлянскім сельсавеце. Не існуе з 1974 г.

ІВАНАЎ БОР, вёска ў Лашанскім сельсавеце. У пачатку XX ст. засценак Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета, 5 двароў, 33 жыхарьі. Паводле перапісу 1926 г., таксама засценак, 14 двароў, 87 жыхароў. На 1.1.2000 г. 18 двароў, 33 жыхары.

КАЗЁННЫЯ БОРКІ, вёска ў Лашанскім сельсавеце. У пачатку XX ст. вёска была вядома пад назвай Боркі, адносілася да Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета, 7 двароў, 42 жыхары. На 1.1.2000 г. 6 двароў, 10 жыхароў.

КАЛАДЗІНО, вёска ў Цепленскім сельсавеце. Перад Вялікай Айчыннай вайной было 34 двары, 182 жыхары. У студзені 1943 г. нямецка-фашысцкія акупанты спалілі вёску і загубілі 39 яе жыхароў. На 1.1.2000 г. 27 двароў, 56 жыхароў. Працаваў магазін. Помнікі на партызанскіх могілках (знаходзяцца за 3 км на поўдзень ад вёскі) і землякам, якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну. На дамах, дзе размяшчаліся явачная кватэра і штаб партызанскай брыгады «Буравеснік», устаноўлены мемарыяльныя дошкі.

КАЛІНАЎКА, пасёлак ва Уздзенскім сельсавеце. Вядомы з 1920-х гадоў па рукапісных крыніцах. Паводле перапісу 1926 г., 6 двароў, 29 жыхароў. У 1933 г. тут былі калгас «Калінаўка», кузня, рымарня, сталярная майстэрня. На 1.1.2000 г. 7 двароў, 21 жыхар.

КАЛІНІНСК, вёска ў Лашанскім сельсавеце, каля шашэйнай дарогі Узда — Мар'іна Горка. Да 1924 г. паселішча называлася Цясна. Вядома ў пачатку XX ст. як фальварак Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета, 1 гаспадарка, 11 жыхароў. Пасля рэвалюцыі фальварак пераўтвораны ў вёску, якая была названа Калінінск у памяць аб савецкім дзяржаўным дзеячы М.І.Калініне. У 1971 г. 39 двароў, 130 жыхароў, цэнтр калгаса «Камунар». працавалі сепаратарны пункт, васьмігадовая школа, клуб, бібліятэка, фельчарска-акушэрскі пункт, аддзяленне сувязі і магазін. На 1.1.2000 г. 33 двары, 78 жыхароў, клуб, бібліятэка, фельчарска-акушэрскі пункт, магазін. Помнік землякам, якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну.

КАЛЮГА, вёска ў Нёманскім сельсавеце. У пачатку XX ст. паселішча было вя дома як засценак Магільнянскай воласці Ігуменскага павета, 6 двароў, 41 жыхар. Паводле перапісу 1926 г., таксама засценак, 12 двароў, 62 жыхары. На 1.1.2000 г. 7 двароў, 19 жыхароў.

КАМАРОЎКА, пасёлак у Ліцвянскім сельсавеце. На 1.1.2000 г. 4 двары, 7 жыхароў.

КАМЕНКА, вёска ў Ліцвянскім сельсавеце. У XIX — пачатку XX ст. вёска ва Уздзенскай воласці Ігуменскага павета. Паводле перапісу 1897 г., 88 двароў, 563 жыхары, працаваў хлебазапасны магазін. У 1909 г. 100 двароў, 635 жыхароў. Пасля рэвалюцыі створана пачатковая школа, дзе першымі настаўнікамі працавалі Марыя Атраховіч і Сымон Атраховіч. У 1924/25 навучальным годзе яны вучылі тут 88 дзяцей. 3 20.8.1924 г. да 1939 г. і з 1962 г. да 15.8.1974 г. цэнтр сельсавета. На 1933 г. тут былі калгасы «Каменка» і «Камінтэрн», працавалі 2 кузні, 2 стальмашні і рымарня. На 1.1.2000 г. 75 двароў, 172 жыхары, магазін. Помнікі на брацкай магіле савецкіх воінаў і партызан і землякам, якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну.

КАМЕНКА, пасёлак у Ліцвянскім сельсавеце. У пачатку XX ст. паселішча было вядома як маёнтак Уздзенскай воласці Ігуменскага павета, 1 гаспадарка, 58 жыхароў. Паводле перапісу 1926 г., пасёлак, 24 двары, 133 жыхары. У гэты час мясцовыя дзеці вучыліся ў школе ў вёсцы Каменка. На 1.1.2000 г. 24 двары, 55 жыхароў.

КАМІНТЭРН, пасёлак у Хатлянскім сельсавеце. На 1.1.2000 г. 10 двароў, 25 жыхароў.

КАМСАМОЛЕЦ, пасёлак ва Уздзенскім сельсавеце. Створаны пасля рэвалюцыі. Паводле перапісу 1926 г., 7 двароў, 41 жыхар. На 1.1.2000 г. 38 двароў, 78 жыхароў. Працавалі аддзяленне сувязі, фельчарска-акушэрскі пуцкт, магазін.

КАМЯНОЕ, вёска ў Камянкоўскім сельсавеце. У 2-й палове XIX — пачатку XX ст. вёска Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета. У 1897 г. 20 двароў, 199 жыхароў, працаваў хлебазапасны магазіы. Каля вёскі размяшчаўся аднайменны фальварак, 1 двор, 9 жыхароў. У 1909 г. у вёсцы 31 двор, 190 жыхароў. Паводле перапісу 1917 г., 35 гаспадарак, 207 жыхароў. На 1.1.2000 г. 16 двароў, 25 жыхароў. Працаваў магазін. Каля вёскі знаходзяцца 2 велізарныя камяні-валуны, якія з'яўляюцца помнікамі прыроды і ахоўваюцца дзяржавай. Даўней каля гэтых валуноў мясцовыя жыхары маліліся, выконвалі рытуальныя абрады.

КАНАПЕЛЬКІ, хутар у Камянкоўскім сельсавеце. Паселішча вядома з пачатку XX ст. як вёска Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета. У 1909 г. 12 двароў, 102 жыхары. Паводле перапісу 1917 г., 16 гаспадарак, 79 жыхароў. У 1921 г. адкрыта пачатковая школа, у якой у 1924/25 навучальным годзе вучылася 66 дзяцей. На 1.1.2000 г. 1 двор, 1 жыхар. Помнік на брацкай магіле савецкіх воінаў (на могілках), якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну.

КАНСТАНЦІНАВА, вёска ў Цялякаўскім сельсавеце. У 1909 г. фальварак Уздзенскай воласці Ігуменскага павета, 2 гаспадаркі, 11 жыхароў. Паводле перапісу 1926 г., пасёлак, 9 гаспадарак, 47 жыхароў. На 1.1.2000 г. 16 двароў, 32 жыхары.

КАРАЛЁВА, вёска ў Азерскім сельсавеце. У пачатку XX ст. паселішча было вядома як маёнтак Станькаўскай воласці Мінскага павета, 1 гаспадарка, 169 жыхароў. У 1929 г. тут створаны саўгас «Каралёва». У 1933 г. працавалі крухмальны завод і гонтарэзка. На 1.1.2000 г. 346 двароў, 982 жыхары. Працавалі аддзяленні сувязі і Беларусбанка, комплексны прыёмны пункт бытавога абслугоўвання, пачатковая школа, фельчарска-акушэрскі пункт, дзіцячы сад, Дом культуры, магазін.

КАРАНЕЎСКІЯ, вёска ў Цепленскім сельсавеце. У пачатку XX ст. паселішча вядома як засценак Дудзіцкай воласці Ігуменскага павета, 12 двароў, 78 жыхароў. Перад Вялікай Айчыннай вайной вёска, 27 двароў, 105 жыхароў. У ліпені 1943 г. нямецка-фашысцкія акупанты спалілі вёску і загубілі яе 3 жыхароў. На 1.1.2000 г. 8 двароў, 13 жыхароў.

КАРМА, вёска ў Азерскім сельсавеце. Паводле перапісу 1917 г., тут было 10 засценкаў, у якіх разам налічвалася 42 двары, каля 300 жыхароў. Адносіліся да Дудзіцкай воласці Ігуменскага павета. У пачатку 1930-х гадоў былі калгас імя Астроўскага, сталярная майстэрня і кузня. На 1.1.2000 г. 68 двароў, 146 жыхароў. Працаваў магазін.

КАРПІЛАЎКА, вёска ў Цялякаўскім сельсавеце. Вядома з XVIII ст., належала Наркевічам-Ёдкам. У пачатку XX ст. вёска Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета. У 1909 г. 6 двароў, 49 жыхароў. У 1917 г. 13 двароў, 78 жыхароў. У 1920-я гады мясцовыя дзеці вучыліся ў Міколкаўскай школе. На 1.1.2000 г. 13 двароў, 20 жыхароў. Археалагічны помнік — курган, знаходзіцца каля вёскі.

КАСЦЮКІ, вёска ў Лашанскім сельсавеце. Паселішча вядома з XVII ст. Упамінаецца ў юрыдычных актах 1663 г. як сяло Мінскага павета Рэчы Паспалітай. У розны час належала Радзівілам, Кішкам, Пацеям. 3 1793 г. у Расійскай імперыі. У пачатку XX ст. вёска Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета, 44 двары, 397 жыхароў. У 1933 г, працавалі калгас імя Молатава, стальмашня, кузня і шорная майстэрня. На 1.1.2000 г. 68 двароў, 177 жыхароў. Каля вёскі знаходзіцца Касцюковіцкае радовішча пясчана-жвіровага матэрыялу.
Радзіма дзеяча рэвалюцыйнага руху ў Заходняй Беларусі С.К.Гарбуза (псеўданім Паддубны).

КАСЦЯШЫ, вёска ў Нёманскім сельсавеце. Упершыню паселішча ўпамінаецца ў 1592 г. у актавай кнізе Мінскага суда як сяло Мінскага павета Рэчы Паспалітай. 3 1793 г. у складзе Расійскай імперыі. У XIX — пачатку XX ст. вёска Магільнянскай воласці Мінскага павета. У 1886 г. 78 двароў, 619 жыхароў, быў млын. У 1911 г. адкрыта народнае вучылішча, у тым жа годзе для яго ўзведзены ўласны будынак з дрэва, накрыты гонтавым дахам. Пасля рэвалюцыі народнае вучылішча было пераўтворана ў працоўную школу 1-й ступені. У 1924/25 навучальным годзе ў школе 98 вучняў, працавалі настаўнікі Уладзімір Герасімовіч і Агата Зяньковіч. Паводле перапісу 1926 г., 143 гаспадаркі, 730 жыхароў. На 1.1.2000 г. 118 двароў, 239 жыхароў. Працавалі млын, магазін, Дом культуры, фельчарска-акушэрскі пункт, бібліятэка.
Археалагічны помнік — курганны могільнік (мае 2 насыпы), знаходзіцца на левым беразе р. Нёман. Помнік землякам і на брацкай магіле партызан (на могілках), якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну.

КАШКАНЫ, вёска ў Цепленскім сельсавеце. Паводле перапісу 1897 г., вёска Дудзіцкай воласці Ігуменскага павета, 20 двароў, 126 жыхароў. У 1917 г. 28 двароў, 146 жыхароў. Перад Вялікай Айчыннай вайной 17 двароў, 65 жыхароў. У студзені 1944 г. нямецка-фашысцкія акупанты спалілі 16 гаспадарак. На 1.1.2000 г. 2 двары, 2 жыхары.

КРАСНАЕ, вёска ў Лашанскім сельсавеце. Паселішча вядома ў пачатку XX ст. як маёнтак Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета, у якім мелася 1 гаспадарка, жыло 9 чалавек. Паводле перапісу 1926 г., пасёлак, 4 двары, 23 жыхары. Мясцовыя дзеці вучыліся ў Даўгінаўскай школе. На 1.1.2000г. 8 двароў, 11 жыхароў.

КРАСТЫНТЭРН, вёска ў Лашанскім сельсавеце. Паселішча ўпамінаецца ў рукапісных крыніцах з 1920-х гадоў як пасёлак. Паводле перапісу 1926 г., у пасёлку было 14 двароў, 84 жыхары. На 1.1.2000 г. 20 двароў, 34 жыхары.

КРУГЛІЦА, былая вёска ў Цялякаўскім сельсавеце. У пачатку XX ст. паселішча вядома як засценак Уздзенскай воласці Ігуменскага павета, 16 двароў, 79 жыхароў. Паводле перапісу 1926 г., таксама засценак, 13 гаспадарак, 77 жыхароў. У гэты час кругліцкія дзеці вучыліся ў Міколкаўскай школе. Не існуе з 1978 г.

КРЫВЯЛІ, вёска ў Лашанскім сельсавеце. Паселішча вядома ў пачатку XX ст. як засценак Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета, 12 двароў, 90 жыхароў. У 1924 г. 77 жыхароў. Мясцовыя дзеці вучыліся ў Лашанскай школе. На 1.1.2000 г. 62 двары, 174 жыхары. Працавалі сярэдняя школа, дзіцячы сад.

КРЫЖЫ, былы хутар у Цялякаўскім сельсавеце. Паселішча ўпамінаецца ў 1917 г. як урочышча Уздзенскай воласці Ігуменскага павета, 13 двароў, 74 жыхары. Не існуе з 1976 г.

КУЛЬ, вёска ў Сямёнавіцкім сельсавеце. Па пісьмовых крыніцах паселішча вядома з пачатку ХХ ст. як фальварак Магільнянскай воласці Мінскага павета, 1 гаспадарка, 9 жыхароў. Паводле перапісу 1926 г., пасёлак, 10 двароў, 50 жыхароў. Мясцовыя дзеці вучыліся ў Падсадскай пачатковай школе. На.1.1.2000 г. 12 двароў, 23 жыхары.

КУХЦІЧЫ, вёска ў Сямёнавіцкім сельсавеце, цэнтр калгаса «Усход». У пісьмовых дакументах паселішча ўпамінаецца ўпершыню ў 1582 г. як маёнтак у складзе Мінскага павета ВКЛ. Уласнасць спачатку князёў Кавячынскіх, з канца XVIII ст. — Завішаў. 3 1793 г. у складзе Расійскай імперыі. У XIX — пачатку XX ст. вёска і маёнтак Уздзенскай воласці Ігуменскага па-вета. На 1886 г. у вёсцы 64 двары, 660 жыхароў. У 1894 г. у маёнтку заснаваны вадзяны млын, ваўначоска і сукнавальня. У 1897 г. у вёсцы працавалі царква і хлебазапасны магазін, у маёнтку — касцёл. У 1901 г. адкрыта народнае вучылішча. Паводле перапісу 1917г., 182двары, 1078 жыхароў. 3 вёскай межаваўся маёнтак Кухцічы, 304 жыхары. Пасля рэвалюцыі на базе народнага вучылішча адкрыта працоўная школа 1-й ступені. У 1924/25 навучальным годзе 2 настаўнікі, 97 вучняў. У 1920 г. у былым панскім маёнтку створаны саўгас «Кухцічы» і пабудаваны паравы млын. У 1933 г. тут былі калгас «Перамога», кузня, стальмашня, шорная майстэрня. У 1972 г. 239 гаспадарак, 742 жыхары. На 1.1.2000 г. 209 двароў, 525 жыхароў. Працавалі рамонтна-механічныя майстэрні, млын, ветэрынарны пункт, аддзяленні сувязі і Беларусбанка, клуб, бібліятэка, дзіцячы сад, пачатковая школа, комплексны прыёмны пункт бытавога абслугоўвання, фельчарска-акушэрскі пункт, магазін. Помнік землякам, якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну.

Продолжение

НАВАСАДЫ, вёска ў Камянкоўскім сельсавеце. Паводле перапісу 1897 г., засценак Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета, 12 двароў, 52 жыхары. У 1917 г. вёска, 12 двароў, 9 жыхароў. На 1.1.2000 г. тут было 8 двароў, 12 жыхароў. Помнік землякам, якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну.

НАВАСЁЛКІ, вёска ў Лашанскім сельсавеце. На пачатку XX ст. вёска Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета. Паводле перапісу 1917 г., 26 двароў, 105 жыхароў. У 1924 г. 168 жыхароў, мясцовыя дзеці вучыліся ў Пырашаўскай школе. У 1933 г. тут працавалі калгас «Навіна», кузня і стальмашня. На 1.1.2000 г. 15 двароў, 20 жыхароў.

НАДНЕМАН, пасёлак у Нёманскім сельсавеце. Паселішча вядома з XVI ст. як сядзіба пад назвай Малыскаўшчына ў Мінскім павеце ВКЛ. Належала Радзівілам. 3 1793 г. у складзе Расійскай імперыі. У XIX — пачатку XX ст. маёнтак у Ігуменскім павеце. 3 1828 г. уласнасць памешчыкаў Наркевічаў-Ёдкаў. У канцы XIX — пачатку XX ст. тут жыў і працаваў беларускі вучоны Я.А.Наркевіч-Ёдка. У маёнтку была прыстань на р. Нёман. Працавалі паравы млын і метэаралагічная станцыя. Існавалі промыслы — дрэваапрацоўчы, сплаў лесу, перавозны. У 1920 г. у былым маёнтку створаны саўгас «Наднёман». Паводле перапісу 1926 г., саўгас «Наднёман», 73 жыхары. На 1.1.2000 г. 7 двароў, 7 жыхароў. Каля вёскі, у лесе, на былых могілках знаходзіцца магіла беларускага прыродазнаўцы, медыка, прафесара Я.А.Наркевіча-Ёдкі. На левым беразе р. Нёман размяшчалася сядзіба XIX ст. — помнік архітэктуры неаготыкі, якая належала Наркевічам-Ёдкам. Уключае мураваны палац (захаваўся часткова), гаспадарчыя пабудовы, пейзажны парк, уязную браму.

НІВА, вёска ў Нёманскім сельсавеце. Вядома з пачатку XX ст. як фальварак Койданаўскай воласці Мінскага павета, 1 гаспадарка, 22 жыхары. Паводле перапісу 1926 г., пасёлак, 27 гаспадарак, 118 жыхароў. На 1.1.2000 г. 13 двароў, 26 жыхароў. Помнік на магіле (на могілках) былога дырэктара мясцовай школы І.І.Кулікоўскага, якога ў верасні 1941 г. расстралялі нямецка-фашысцкія акупанты.

НІЗОК, вёска ва Уздзенскім сельсавеце. Па пісьмовых дакументах паселішча вядома з XVI ст. як сяло Нізоўскае, якое належала Грабоўскім і ўваходзіла ў склад Мінскага павета ВКЛ. 3 1793 г. у складзе Расійскай імперыі. У XIX — пачатку XX ст. вёска Уздзенскай воласці Ігуменскага павета. У 1842 г. тут працавала суконная фабрыка, сукно якой прадавалі ў Мінску, Гродне, Вільні і інш. У 1882 г. адкрыта царкоўна-прыходская школа. У 1886 г. было 47 двароў, 547 жыхароў, працавалі 2 млыны. У 1897 г. быў пітны дом. У 1917 г. 118 двароў, 708 жыхароў. Пасля рэвалюцыі на базе царкоўна-прыходскай школы адкрыта працоўная школа 1-й ступені. У 1924/ 25 навучальным годзе настаўнікі Антаніна Сарокіна і Тамаш Шыбко вучылі тут 92 хлопчыкаў і дзяўчынак. У 1933 г. былі калгас «Чырвонаармейскі», кузня і сталярная майстэрня. У Вялікую Айчынную вайну тут дзейнічала патрыятычнае падполле. На 1.1.2000 г. 137 двароў, 289 жыхароў. Працавалі магазін, фельчарска-акушэрскі пункт, базавая школа. У школе ёсць музей генерала Дз.М.Карбышава, які ў ліпені 1941 г. хаваўся ў доме мясцовых настаўнікаў Лычкоўскіх. Помнік землякам, якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну. Радзіма беларускіх пісьменнікаў К.К.Крапівы, П.А.Труса, Л.Л.Арабей, артыста А.М.Труса і мастака У.В.Ткачова.

НІЦІЕЎСКІЯ, вёска ў Азерскім сельсавеце. Паселішча вядома з пачатку XX ст. як засценак Дудзіцкай воласці Ігуменскага павета, 8 двароў, 57 жыхароў. На 1.1.2000 г. 17 двароў, 38 жыхароў.

НОВАЕ ЗАБАЛАЦЦЕ, вёска ва Уздзенскім сельсавеце. На пачатку XX ст. паселішча вядома было як фальварак Забалацце Уздзенскай воласці Ігуменскага павета, 1 двор, 31 жыхар. Паводле перапісу 1926 г., пасёлак Нова-Забалацце, 13 двароў, 78 жыхароў. На 1.1.2000 г. 11 двароў, 20 жыхароў.

НОВАЯ СТАРЫНА, вёска ў Ліцвян скім сельсавеце. На 1.1.2000 г. 4 двары, 4 жыхары.

НОВЫ, пасёлак ва Уздзенскім сельса-веце. На 1.1.2000 г. 42 двары, 127 жыхароў.

НОВЫ ШЛЯХ, пасёлак у Хатлянскім сельсавеце. На 1.1.2000 г. 52 двары, 135 жыхароў.

ПАБЕДА, пасёлак у Хатлянскім сельсавеце. На 1.1.2000 г. 7 двароў, 17 жыхароў.

ПАДГРАДКА, пасёлак у Хатлянскім сельсавеце. На 1.1.2000 г. 11 двароў, 24 жыхары.

ПАД'ЕЛЬНІКІ, вёска ў Сямёнавіцкім сельсавеце. Паводле перапісу 1917 г., вёска Магільнянскай воласці Ігуменскага павета, 12 двароў, 75 жыхароў. Паводле перапісу 1926 г., 16 гаспадарак, 69 жыхароў. На 1.1.2000 г. 25 двароў, 58 жыхароў.

ПОДЗЕЛЕНЬ, вёска ў Цепленскім сельсавеце. Паводле перапісу 1917 г., засценак у Дудзіцкай воласці Ігуменскага павета, 6 двароў, 58 жыхароў. Перад Вялікай Айчыннай вайной вёска, 11 гаспадарак, 74 жыхары. У студзені 1944 г. поўнасцю спалена нямецкімі фашыстамі. Адноўлена пасля вайны. На 1.1.2000 г. 9 двароў, 10 жыхароў.

ПАДРЭЧКА, пасёлак у Хатлянскім сельсавеце. Паселішчаў 1921 г. вядомаяк хутар Шацкай воласці Ігуменскага павета, 1 двор, 8 жыхароў. На 1.1.2000 г. пастаянных жыхароў не было, летам жылі дачнікі.

ПАДСАДСКІЯ, вёска ў Сямёнавіцкім сельсавеце. Па пісьмовых крыніцах вядома з XVIII ст., калі належала князям Вашамірскім і ўваходзіла ў склад Мінскіх павета і ваяводства Рэчы Паспалітай. 3 1793 г. у складзе Расійскай імперыі. У XIX — пачатку XX ст. вёска Магільнянскай воласці Ігуменскага павета. У 1897 г. 70 двароў, 399 жыхароў, дзейнічалі часоўня, хле-базапасны магазін. У 1909 г. 67 двароў, 345 жыхароў. У 1913 г. адкрыта народнае вучылішча, якое пасля рэвалюцыі было пераўтворана ў працоўную школу 1-й ступені. У 1924/25 навучальным годзе тут настаўнік Адам Лукашэвіч вучыў 57 дзяцей. На 1.1.2000 г. 73 двары, 176 жыхароў. Працавалі магазін, фельчарска-акушэрскі пункт, клуб і пачатковая школа. Помнік землякам, якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну.

ПАДШАПКА, былая вёска ў Цепленскім сельсавеце. Паселішча вядома з пачатку XX ст. У 1909 г. хутар у Дудзіцкай воласці Ігуменскага павета, 1 гаспадарка, 13 жыхароў. Паводле перапісу 1917 г., урочышча, 1 двор, 7 жыхароў. Не існуе з 1950 г.

ПАД'ЯСЯНЕЦ, былая вёска ў Лашанскім сельсавеце. У пачатку XX ст. вёска Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета, 6 двароў, 33 жыхары. Не існуе з 1976 г.

ПАЛЕДЗІ, вёска ў Камянкоўскім сельсавеце. У 2-й палове XIX — пачатку XX ст. вёска Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета. У 1909 г. 24 двары, 140 жыхароў. Паводле перапісу 1917 г., 31 двор, 157 жыхароў. На 1.1.2000 г. 27 двароў, 37 жыхароў.

ПАЛЕДЗІ, пасёлак ва Уздзенскім с'ель-савеце. У пачатку XX ст. паселішча вядома як фальварак Уздзенскай воласці Ігуменскага павета, 3 двары, 19 жыхароў. На 1.1.2000 г. 13 двароў, 38 жыхароў.

ПАСЕКА, былая вёска ў Цепленскім сельсавеце. Не існуе з 1950 г.

ПАСЕЧКІ, былая вёска ў Камянкоўскім сельсавеце. Не існуе з 1974 г.

ПАСЁЛАК СМОЛЗАВОД, пасёлак ва Уздзенскім сельсавеце. Заснаваны ў пачатку XX ст. як смалакурны завод. На 1.1.2000 г. 12 двароў, 30 жыхароў. Працаваў участак Маладзечанскага леспрамгаса.

ПАЎЛАЎШЧЫНА, вёска ў Лашанскім сельсавеце. У канцы XIX — пачатку XX ст. вёска Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета. У 1909 г. 16 двароў, 103 жыхары. Паводле перапісу 1917 г., 31 двор, 174 жыхара. У 1924 г. 368 жыхароў, паўлаўшчынскія дзеці вучыліся ў Пырашаўскай школе. На 1.1.2000 г. 15 двароў, 25 жыхароў.

ПЕРШАМАЙСК, пасёлак у Сямёнавіцкім сельсавеце. Да рэвалюцыі тут знаходзілася панская сядзіба. Яна была сфарміравана ў 1-й палове XIX ст. У савецкі час сядзіба пераўтворана ў пасёлак Першамайск. На 1.1.2000 г. 92 двары, 614 жыхароў. Працаваў магазін. Ад сядзібы захаваліся цагляны касцёл — помнік архітэктуры рэнесансу з рысамі абарончага дойлідства, пейзажны парк, два флігелі ад сядзібнага дома, у якіх зараз знаходзіцца прафесійна-тэхнічнае вучылішча механізацыі сельскай гаспадаркі. Помнік на магіле чырвонаармейца, які загінуў у 1919 г. у барацьбе за савецкую ўладу, ён ушаноўвае таксама памяць землякоў, якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну.

ПЕТУХОЎКА, вёска ў Лашанскім сельсавеце. У пачатку XX ст. вёска Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета, 6 двароў, 48 жыхароў. На 1.1.2000 г. 8 двароў, 17 жыхароў.

ПАЛІЧЫ, былы пасёлак у Хатлянскім сельсавеце. Паселішча было вядома ў пачатку XX ст. як хутар Шацкай воласці Ігуменскага павета, 1 двор, 9 жыхароў. Не існуе з 1976 г.

ПЛІТНІЦА, вёска ў Хатлянскім сельсавеце. Паселішча вядома па рукапісных крыніцах з 1920-х гадоў. Паводле перапісу 1926 г., хутар, 1 гаспадарка, 5 жыхароў. На 1.1.2000 г. 16 двароў, 43 жыхары.

ПРОХАДЫ, вёска ў Цепленскім сельсавеце. У пачатку XX ст. вёска Дудзіцкай воласці Ігуменскага павета, 9 двароў, 60 жыхароў. На 1.1.2000 г. 11 двароў, 25 жыхароў.

ПРУСІНАВА, вёска ў Нёманскім сельсавеце, цэнтр падсобнай гаспадаркі «Ніва». завода імя Вавілава. Па пісьмовых крыніцах паселішча вядома з XVI ст., калі ўваходзіла ў склад Мінскага павета ВКЛ. Уласнасць Радзівілаў. 3 1793 г. у складзе Расійскай імперыі. У XIX — пачатку XX ст. вёска і маёнтак у Мінскім павеце. 3 пачатку XIX ст. належала Машэўскім. У маёнтку былі вялікі сад, гадавальнік, 3 млыны, смалакурня. У 1870-я гады перайшлі да Чапскіх. У 1909 г. у вёсцы было 45 двароў, 304 жыхары, у маёнтку — 1 гаспадарка, 70 жыхароў. Адносіліся да Свержанскай воласці Мінскага павета. У 1921 г. створана пачатковая школа. Першым настаўнікам у ёй працаваў Канстанцін Варэнік. У 1924/25 навучальным годзе ён вучыў тут 79 дзяцей. Паводле перапісу 1926 г., у вёсцы 61 двор, 316 жыхароў. У 1933 г. былі калгас «VI з'езд Саветаў» і кузня. На 1.1.2000 г. 68 двароў, 149 жыхароў. Працавалі майстэрні па рамонце сельскагаспадарчай тэхнікі, фельчарска-акушэрскі пункт, пачатковая школа, ма-газін. Помнік на магіле селькора А.А.Каралецкага, забітага ў 1924 г. ворагамі савецкай улады. Радзіма беларускага пісьменніка Алеся Пальчэўскага. На доме, дзе ён нарадзіўся, устаноўлена мемарыяльная дошка.

ПРЫСЫНАК, вёска ва Уздзенскім сельсавеце, цэнтр калгаса «Чырвоны Кастрычнік». Паселішча вядома з XVI ст. як маёнтак у ВКЛ, які спачатку належаў Булгарыным, потым іншым памешчыкам. 3 1793 г. у складзе Расійскай імперыі. У XIX — пачатку XX ст. з назвай Прысынак тут былі вёска і маёнтак, якія адносіліся да Уздзенскай воласці Ігуменскага павета. У сярэдзіне XIX ст. з'яўляліся ўласнасцю Міркоўскіх. У вёсцы працавала праваслаў-ная царква. У 1895 г. адкрыта царкоўна-прыходская школа. У 1897 працавалі царква, хлебазапасны магазін. У 1909 г. было 50 двароў, 364 жыхары; у маёнтку — 2 двары, 44 жыхары. Паводле перапісу 1917 г., на месцы сучаснага паселішча знаходзіліся з назвай Прысынак 2 вёскі, з імі межаваліся 2 аднайменныя фальваркі, у якіх разам было 74 двары, 423 жыхары. Пасля рэвалюцыі створана працоўная школа 1-й ступені. 3 1922 г. у ёй працаваў настаўнікам Мікалай Шавель, які ў 1924/25 навучальным годзе вучыў тут каля 50 дзяцей. 3 20.8.1924 г. да 16.7.1954 г. цэнтр сельсавета. На 1.1.2000 г. 50 двароў, 140 жыхароў. Працавалі млын, рамонтна-механічныя майстэрні, ветэрынарны ўчастак, Дом культуры, бібліятэка, дзіцячы сад, аддзяленне сувязі і Беларусбанка, пачатковая школа, фельчарска-акушэрскі пункт, магазін, комплексны пункт бытавога абслугоўвання. Помнік землякам, якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну. Радзіма беларускага кампазітара П. I. Шыдлоўскага.

ПУХАЎШЧЫНА, вёска ў Нёманскім сельсавеце. Паселішча вядома па рукапісных крыніцах з 1920-х гадоў. Паводле перапісу 1926 г., пасёлак, 17 гаспадарак, 95 жыхароў. На 1.1.2000 г. 10 двароў, 10 жыхароў.

ПЫРАШАВА, вёска ў Лашанскім сельсавеце. Упамінаецца ў дакументах 1511 г. як фальварак, уваходзіў у склад Мінскага павета ВКЛ. Доўгі час фальварак належаў Булгарыным. 3 1793 г. у складзе Расійскай імперыі. У XIX — пачатку XX ст. Пырашава адносілася да Слабада-Пырашаўскай воласці Ігуменскага павета. У пачатку XX ст. упамінаецца як вёска. У 1913 г. адкрыта царкоўна-прыходская школа. Паводле перапісу 1917 г., у вёсцы было 58 двароў, 290 жыхароў. У першыя гады савецкай улады створана працоўная школа 1-й ступені. У 1924 г. на сродкі сялян узведзены школьны будынак. У канцы 1920-х гадоў тут створаны калгас імя Будзённага. У 1933 г. працавалі кузня і стальмашня. На 1.1.2000 г. 48 двароў, 97 жыхароў. Помнік на брацкай магіле савецкіх воінаў і партызан (на могілках), якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну. Радзіма рускага пісьменніка і крытыка Ф. В. Булгарына.

ПЯТРОЎСК, пасёлак у Хатлянскім сельсавеце. Упамінаецца ў рукапісных крыніцах 1920-х гадоў. Паводле перапісу 1926 г., у пасёлку было 6 гаспадарак, 43 жыхары. На 1.1.2000 г. 13 двароў, 23 жыхары.