Левковские

Вот цитата в более широком аспекте о прибытии Булгаков в Литву вместе с Глинскими, с которой следует, что наши предки входили в улус Мамая, а потом его сына Мансур-кията. Можно лишь предположить, что они были одного племени с Глинскими:

Piotr Borawski, Aleksander Dubiński - "Tatarzy Polscy, dzieje, obrzędy, legendy, tradycje"

Pod koniec lat siedemdziesiątych XIV wieku faktyczną władzę w Kipczaku skupił w swoich rękach namiestnik Krymu z ramienia chana Złotej Ordy, emir Mamaj. Usunął chana Temira Hodżę i władcą państwa ogłosił swojego kandydata Abduiłaha. Nie wszyscy jednak książęta ordyńscy uznali nowego chana i pogodzili się z wszechwładnym emirem. Mamaj, usiłując wzmocnić osłabioną władzę Złotej Ordy nad Rusią, zaczął organizować wyprawę na Moskwę. Odnowił dawny antymoskiewski sojusz z Litwą oraz pozyskał księcia riazańskiego Olega, który dążył do osłabienia pozycji Moskwy. Sprzymierzeńcy mieli na początku września 1380 roku połączyć się nad Donem i wspólnie uderzyć na Moskwę. Wielki . książę moskiewski Dymitr przejął jednak inicjatywę w swoje ręce i już pod koniec sierpnia ruszył nad Don. Po drodze do wojsk moskiewskich dołączyli się dwaj książęta litewscy, starsi bracia Jagiełły- Andrzej na czele oddziałów pskowskich i Dymitr na czele briańskich. Rusini, aby uniemożliwić połączenie się Mamaja ze sprzymierzeńcami, Jagiełłą i Olegiem, dnia 8 września 1380 roku rozpoczęli wstępnym uderzeniem bitwę z Tatarami. Rozegrała się ona na tak zwanym Kulikowym Polu, przy ujściu Nieprawdy do Donu. Po morderczym ataku czambuły tatarskie zaczęły brać górę na Rusinami. W decydującej jednak chwili uderzył na nich pułk stojący w zasadzce nad rzeką Nieprawdą. Wtargnięcie nowych sił' ruskich zadecydowało o losach bitwy. Rozgromieni Tatarzy ratowali się ucieczką. Bitwa na Kulikowym Polu zapowiadała koniec władzy Mamaja w Złotej Ordzie.


W czasie gdy Mamaj próbował zjednoczyć pod swym panowaniem cały Kipczak, w Białej Ordzie z podobnym programem wystąpił chan Urus. Niespodziewanie jednak doszło tam do przewrotu. W 1378 roku jeden z carewiczów ordyńskich Tochtamysz (1378-1395) obalił Urus-chana, a następnie zaczął 21 realizować jego politykę. Na drodze do zjednoczenia całego Kipczaku stał jednak wszechwładny Mamaj. Tochtamysz, wykorzystując pogrom na Kubkowym Polu, uderzył w 1380 roku na Złotą Ordę. Do bitwy między dwiema armiami tatarskimi doszło nad rzeką Kałką. Mamaj znów poniósł klęskę.Zbiegł na Krym, gdzie wkrótce został w niewyjaśnionych okolicznościach zamordowany. Klęski na Kubkowym Polu i nad Kalką spowodowały falę emigracji tatarskiej na Litwę. U wielkiego księcia Jagiełły poszukał schronienia syn emira Mamaja, Mansur-Kijat, i wierni mu wojownicy. Terenem kolonizacji stało się Zadnieprze. Wydarzenie to dokładnie omawia "Rodosłownaja Kniga", w której czytamy: "Mansur-Kijat, syn chana tatarskiego Mamaja, po kulikowej bitwie 1380 roku osiadłszy na Zadnieprzu, założył tam Glińsk, Połtawę i Glinnicę. Pozostawił synów Leksę i Skindyra: ostatni ze stadem koni i wielbłądów pokoczował z powrotem do Perekopu. Leksa zaś pozostał na włościach ojcowskich, wraz z synem Iwanem. Ochrzcił się w Kijowie pod mianem Aleksandra i przybrał od Glińska nazwisko Gliński. Następnie złożył hołd wielkiemu księciu Witoldowi, który mu nadał włości: Stanko, Chorozow, Serekow i Gładkowicze, zaś syna jego Iwana ożenił z kniaźną Anastazją Daniłówną Ostrogską". Chrzest przodka Glińskich, Mansur-Kijata, w obrządku wschodnim miał miejsce po 1387 roku, kiedy to dokonano chrystianizacji Litwy. Złożenie hołdu nastąpiło zaś dopiero po 1397 roku, gdy Witold otrzymał z rąk Jagiełły godność wielkiego księcia Litwy. Bliski jest prawdy historyk Aleksander Jabłonowski twierdząc, że Mansur-Kijat osiadł na Zadnieprzu z całym swym ułusem. Ani klęska na Kulikowym Polu, ani nad rzeką Kałką nie doprowadziły do natychmiastowego rozpadu ułusów podległych Mamajowi. Emir ten nie tylko miał czas, aby zebrać swoich stronników i wywędrować na ziemie Litwy, ale również próbował jakiś czas stawiać opór na Krymie. Dane genealogiczne wskazują, że w tym czasie przywędrowało do Wielkiego Księstwa Litewskiego co najmniej kilkadziesiąt rodów tatarskich, które po przyjęciu chrześcijaństwa wrosły w społeczeństwo litewsko-ruskie.Wkrótce po 1380 roku zjawili się na Litwie między innymi przodkowie Aksaków, Bałakierów, Berdiabiakowiczów, Birbaszów, Bołosunowskich i Bułhaków. Rodowe włości Glińskich, leżące w ziemi kijowskiej nad Worsklą, składały się początkowo z Glińska, Połtawy i Glinnic. Syn Mansur-Kijata, Aleksander, dołączył do nich Stankę, Chorozow, 22 Serekow i Gtadkowicze. Jego syn Iwan za męstwo w bitwie nad Worsklą w 1399 roku obdarzony został nowymi posiadłościami- Chorobrem, Makoszynem, Sachoczewem, Werką i Kobolnią. W ciągu XV wieku kniaziowie Glińscy różnymi sposobami zdobyli ogromne posiadłości w dorzeczu Suty i Worskli, w Kijowszczyźnie, Czernihowszczyźnie, Mińszczyźnie, Smoleńszczyźnie oraz w powiatach: orszańskim, wołkowyskim, słonimskim i trockim. Ponadto osiągnęli najwyższe urzędy w Wielkim Księstwie Litewskim. Książę Michał Gliński otrzymał w 1500 roku urząd marszałka nadwornego, jego brat Iwan godność wojewody kijowskiego, a w 1507 roku nowogródzkiego. Trzeci zaś brat Wasyl pełnił urząd podstolego litewskiego i starosty brzeskiego. Zdrada Michała Glińskiego w 1508 roku zakończyła na Litwie świetnie zapowiadającą się karierę rodu. Jedna część rodziny przeniosła się do Wielkiego Księstwa Moskiewskiego, druga zaś pozostała na Litwie, stopniowo tracąc posiadłości weszła w szeregi średniozamożnej szlachty. W ciągu pierwszej połowy XVI wieku litewscy Glińscy przestali używać tytułu książęcego. Dzieje rodu Glińskich świadczą, jak łatwo było sołtanom, begom i murzom tatarskim wejść w szeregi kniaziów litewsko- ruskich, jak szybko następowała ich asymilacja na gruncie litewskim. Zachowując, niekiedy przez wiele pokoleń, pamięć o swym pochodzeniu, byli lojalnymi poddanymi litewskiego hospodara. Na żądanie władcy brali udziałw wojnach prowadzonych ze wszystkimi wrogami Rzeczypospolitej, nie wyłączając Tatarów krymskich i kazańskich. Za przykład może tu posłużyć żyjący na przełomie XV i XVI wieku Bohdan Gliński. Pełniąc obowiązki namiestnika czerkaskiego, kniaź ten zabawiał się urządzaniem wypraw na Krym oraz grabieniem kupców tatarskich i moskiewskich. W 1492 roku zdobył nawet Tehinię, niewielką forteczkę tatarską wybudowaną przez chana Mengli Gereja. Jak widać, tatarskie pochodzenie w najmniejszym stopniu nie przeszkadzało mu walczyć z ordyńcami.

Учитывая авторитет Яковенко Н. в этой области, можно согласиться. Часть статьи, что Вы прислали, очень интересная. Пересмотрел я и ее книгу Бояры-шляхта.., действительно отождествляет Невмержицких и Геевских.
Заметил еще одно, Булгаки постоянно судились с Суринами.

Я намеренно выставил родословную Глинских выше, чтоб никому неповадно было вписать в неё Булгаков. Если Булгаки и прибыли с Глинскими, то только в составе улуса Мансур-кията. Мы можем лишь утверждать, что они были бояре, а мурзами, то есть князьями были сами Глинские. Сам Мамай даже не был ханом, а лишь биклярбеком, поскольку постоянно таскал с собой малолетних Чингизидов, чтоб иметь легитимную власть. Тохтамыш наоборот, победивший его под Калками , был Чингизидом. Но он емигрировал позже в район Ваки (Литва). С 1396, по другим источникам с 1397 года Витовт совершил поход в Золотую Орду. Тогда были пригнаны в Литву (в некоторых авторов прибыли добровольно) тысячи татар вместе с жёнами, детьми, стадами скота и верблюдами. Они осели уже не только в литовских городах, но и в белоруских (ближе всего к нам Новогрудок). Прибывали и позже татары. Ни в одной монографии я не нашёл, чтобы они оселились тогда в Киевщине. Значит, логически получается, что татары Заушья могли прибыть только с Глинскими после поражения в Куликовской битве и разрома Мамая Тохтамышем на Калках (некоторые учёные считают, что речь идёт о притоках Днепра в районе Дикого Поля).

Невмержицкому. Я на тему Можаровских больше говорить не хочу. Есть мои статьи, сообщение на форуме, смотрите. Да, один и тот же Каменец в Логойском повете. Я то понимаю, как всё было, но разжовывать Вам не собираюсь, всё равно это бесполезно. Меня интересует история моего рода, которую ещё не получается довести до логического завершения. Кстати, документы по Немире и Невмержицким, я считаю фальшивыми, там даже почерк похож с фальсификатом Можаровских.

Есть ещё одна теория некоего T. Wasilewskiego о происхождении наших родов от сармат. Лично я её не поддерживаю, но сама по себе она представляет некий интерес, поскольку польская шляхта в принципе считала себя потомками сарматов.

Rocznik białostocki: Том 11

Imię zawierające pojęcie „czterdzieści" znane było światu bizantyńskiemu, jak świadczą o tym nazwiska bizantyńskich rodzin arystokratycznych Karantinos lub Sarantinos i Tessarakontapichys. Wypada zatem podtrzymać hipotezę o orientalnym pochodzeniu nazwiska przynajmniej rodziny ruskiej, prawosławnej, orszańsko-mścisławskiej. Nie oznacza to jednak bynajmniej, że sama rodzina wywodziła się od Tatarów litewskich. Osoby noszące imię tatarsko-tureckie nie musiały koniecznie wywodzić się ze wschodu. Imiona podobne nadawano w XV i XVI w. także Rusinom obok imienia cerkiewnego. Nie sposób stwierdzić przy obecnym stanie badań, czy podobny zwyczaj praktykowany był również przez litewską ludność katolicką. Na możliwość występowania tego zwyczaju wskazuje szybki proces orientalizacji kultury sarmackiej, zachodzący w XV i XVI w. Imiona orientalne nadane zostały w tym czasie wielu rdzennym Rusinom, przodkom Kierdejów, Sołtanów, Aksaków, Berendejów, Korsaków i Bułhaków (odrębnych od Bułhaków — Tatarów). Nawet jeden z Wiśniowieckich nosił imię Soł- tan.

Спасибо, я так и думал, это может быть хорошим непрямым доказательством, нужно отметить в статье.